Halverwege de jaren ’80 maakte Alison Clarkson deel uit van hiphoptrio The She-Rockers, waarmee ze in de VS zelfs het voorprogramma deed van een Public Enemy-tournee. Dat ging grotendeels aan het publiek voorbij. Ze ging voor geluidstechnicus studeren, wat niet veel later goed van pas kwam. Voor het vervolg van haar carrière nam ze de naam Betty Boo aan. Oorspronkelijk Betty Boop, gezien haar uiterlijke gelijkenis met dat stripfiguur, maar daar staken advocaten een stokje voor…
Zo rond de overgang van de eighties naar de jaren ‘90, in de hoogtijdagen van house, gangsta rap en new jack swing, bracht haar muziek wat kleur en vrolijkheid. In eerste instantie als gastzangeres op het nummer Hey DJ/I Can’t Dance (To That Music You’re Playing) van The Beatmasters, en niet lang daarna met haar solosingles Doin’ The Do en Where Are You Baby? Beide nummers had Betty Boo zelf geschreven, en de demo’s maakte ze op haar slaapkamer met behulp van samplers.
Alle drie de hits stonden op haar debuut-CD Boomania. In haar thuisland Groot-Brittannië werd het door een klein label uitgebrachte album in 1990 een Top 5-hit. Dat succes leverde haar een Brit Award op in de categorie Best Pop Artist, en ze tekende bij een van de grootste platenlabels, waar ook Madonna onder contract stond. Tijdens een concert in Australië bleek echter dat ze maar een beetje met een geluidsband stond mee te playbacken, waarna ze de rest van haar toer cancelde en een tijdje onder de radar bleef. Dat kon niet verhinderen dat haar tweede album Grrr! It’s Betty Boo commercieel gezien niet in de schaduw kon staan van haar debuut. Gedesillusioneerd (nou ja, dat heb ik haar niet gevraagd, maar ik kan het me zo voorstellen) keerde ze de muziekindustrie de rug toe.
Nadat ze een paar jaar mantelzorg voor haar moeder had gedaan, begon de muziek echter weer te trekken. Ze keerde eerst terug als achtergrondzangeres en later als schrijver van de hit Pure And Simple voor de Engelse tienerpopsensatie Hear’Say. Toch duurde het nog tot 2006 voordat ze zelf weer op de voorgrond trad. Dat deed ze met het duo WigWam, dat ze vormde met Alex James. Hij is vooral bekend als bassist van Blur, een band die ongeveer tegelijk ontstond met het begin van Boo’s solocarrière. James voegde zich namelijk in 1989 bij de band van Damon Albarn, Graham Coxon en Dave Rowntree, Seymour, die al snel zou worden omgedoopt tot Blur. Hoewel zij nauwelijks meer actief zijn, maakt James officieel nog steeds deel uit van de band. Daarnaast is hij overigens een (succesvol) kaasmaker en schrijft hij voor The Sun over voedsel.
In 2006 had hij dus al een ander smakelijk uitstapje. Samen met Betty Boo vormde hij het duo WigWam. Zij werden bijgestaan door producer Ben Hillier (onder veel meer bekend van zijn werk met Blur) en… The Beatmasters. Zij zouden destijds werken aan een album dat werd omschreven als ‘experimentele, maar toch toegankelijke pop voor de 21ste eeuw’, maar uiteindelijk bleef het slechts bij één single. James noemt het project zelfs helemaal niet in zijn autobiografie (hoewel die toch vlak hierna, in 2007 verscheen), dus heel veel waarde hecht hij er blijkbaar niet aan. Onterecht, want deze single, ook WigWam getiteld, smaakte naar meer. Als je het nog eens terugluistert, realiseer je je zelfs dat het bijna een Blur-single had kunnen zijn. Vooral het gitaartje dat door het hele nummer heen loopt, had niet in een Blur-nummer misstaan. En dat terugluisteren kan hier, want WigWam van WigWam is de Hidden Treasure van vandaag (de tekst gaat onder de video verder):
Het nummer flopte overigens hopeloos, zelfs in Engeland…
Betty Boo had echter de smaak weer te pakken gekregen en bleef af en toe even opduiken. In 2007 bracht ze het dansbare nummer Take Off uit, samen met Jack Rokka, en in 2011 was ze te horen op de albumtrack Virtually Art van The Feeling. Ook schreef ze nummers voor artiesten als Sophie Ellis-Bextor en Paloma Faith. Toch duurde het tot 30 jaar na haar tweede album dat ze weer solo de spotlights zocht. Eind januari van dit jaar verscheen een nieuwe Betty Boo-single en die is wat mij betreft weer helemaal op niveau. Get Me To The Weekend is een perfect popliedje, met een hele slimme sample uit The Human League’s Love Action erin.
