(Her)ontdekking.
Deze week een gevalletje knippen en plakken. Dit heeft te maken met mijn keus van een paar weken geleden. Toen heb ik Every Single Day van de Nederlandse band The Thought uit de schatkist tevoorschijn getoverd. Alleen kwam ik er, nadat ik het bijbehorende verhaal had geschreven, bij toeval achter dat dit nummer inmiddels op Spotify te vinden is. Ik herhaal het nog maar een keer. Alles kan en mag. Van de rechterkant van het muzikale spectrum tot uiterst links en alles wat daartussen zit. Alleen dat ene regeltje hé. Alleen maar nummers die niet op Spotify te vinden zijn. Ik hou me natuurlijk netjes aan de regels. Gelukkig kan ik een deel van het verhaal weer opnieuw gebruiken.
[Copy paste edit mode aan]
Voor de verandering geen Verrukkelijke 15 klassieker. De keus van deze week stamt namelijk uit het pre-Verrukkelijke 15 tijdperk. Ik heb dit nummer echter pas jaren later ontdekt. In de tijd dat de VARA dinsdag verleden tijd was en Rob Stenders en Leo Blokhuis nog niet bezig waren met de wederopstanding van de lijst. Maar dan is er nog altijd een andere radioliefde: Kink FM. 1 oktober 1995. De start van Kink FM. De allereerste uitzending wordt op het niet bekabelde Drentse platteland via de satellietontvanger gevolgd en opgenomen. Toevallig luister ik precies 16 jaar later de ‘laatste’ uren van Kink op dezelfde plek. Dit keer via een ‘brakke’ internetverbinding. Mijn ouderlijk huis begeeft zich namelijk, op de buren na, letterlijk aan het eind van de telefoonlijn. In de tussenliggende 16 jaar luister ik veel naar Kink. Arjen Grolleman’s Avondland maakt jarenlang deel uit van mij avondritueel. In het weekend zijn programma’s als Oeverloos en Alternative 80’s/Outlaw Classics vaste prik. Met name door het laatstgenoemde programma leer ik met terugwerkende kracht veel muziek uit de jaren 80 kennen. Een welkome aanvulling op de persoonlijke ontdekkingsreis door de tijd van new wave, neue welle, synthpop en aanverwante donkere jaren 80 klanken. Ik heb bijna wekelijks contact met Karel Oosterhuis die de zaterdagochtend op Kink voor zijn rekening neemt. Met enige regelmaat komen persoonlijke favorieten als I Still Believe van The Call en Fehlfarben’s Ein Jahr (Es Geht Voran) voorbij. Dat geldt op een gegeven moment ook voor het eerdergenoemde The Thought en Way Of The West. Beide ontdekt dankzij Kink FM!
[Copy paste edit mode uit]
In die tijd neem ik de persoonlijke favorieten op zodat ik er op een later tijdstip ook nog een keer van kan genieten. Al dan niet met aan/afkondiging van Karel en/of Kink FM-vormgeving. Daarnaast komen de muzikale ontdekkingen ook op het muzikale boodschappenlijstje te staan. Zo’n lijstje, opgeslagen in het persoonlijke interne geheugen, is altijd handig bij een bezoekje aan een platenzaak, beurs of rommel/vrij-markt. Alleen in het geval van Way Of The West blijkt dat boodschappenlijstje helemaal niet nodig. Een waargebeurd verhaal! Een jaar of 17 a 18 geleden krijg ik van een toenmalig collega een paar dozen met LP’s en singles. Vooral veel muziek uit de periode eind jaren 70/begin jaren 80. Veel onbekend werk dat in Nederland waarschijnlijk niet of nauwelijks op de radio te horen is geweest. Na een eerste selectie belandt de rest in het muziekarchief. Een aantal jaren later verhuist het nog uit te zoeken vinyl mee naar Groningen. Daar blijft het in een ‘hoekje staan. Tot een jaar of 8 a 9 geleden. Tijd voor een muzikale schoonmaakactie. Het overgrote deel kan linea recta richting kringloop. Maar wat schetst mijn verbazing. Mijn oog valt in één keer op een singletje. Ik knipper nog een keer met mijn ogen. Het zal toch niet waar zijn? Het is de single van Way Of The West. Zonder dat ik er erg in had was dit nummer dus al jarenlang in mijn bezit. Ach wie wat bewaard die heeft wat zullen we maar zeggen.
Maar Way Of The West? Ik moet bekennen dat ik onlangs voor het eerst op zoek ben geweest naar wat meer informatie over de band. Al gauw merk ik dat Don’t Say That’s Just For White Boys zeer geliefd is bij de liefhebbers van de new wave klanken uit de jaren 80. Sommigen noemen het zelfs een new wave klassieker. Dat er weinig bekend is over deze Londense band is hoogstwaarschijnlijk te danken aan het feit dat er in de periode 1981-1984 slechts 5 singles verschijnen. Way Of The West ontstaat begin jaren 80. De liveoptredens zorgen voor enthousiaste reacties. Dit levert een platencontract op bij Phonogram. Don’t Say That’s Just For White Boys is de debuutsingle die in thuisland Engeland een bescheiden hit (nummer 55) wordt. In Amerika wordt het opgepikt in het clubcircuit en gedraaid door een aantal lokale radiostations aan de Oostkust. De band gaat in deze regio touren maar ondanks de positieve reacties wordt de single niet uitgebracht. Voor de Amerikaanse liefhebbers is de single, in het pre-internettijdperk, alleen via de importkanalen beschikbaar. Er volgen hierna nog 4 singles en er wordt uiteindelijk zelfs een album opgenomen maar deze wordt nooit uitgebracht. Het onvermijdelijke gebeurt. De band stopt.
Jaren later gaat oprichter Pete Kearney op internet op zoek naar informatie over zijn oude band. Er is weinig te vinden dus wat doe je dan als muzikant? Dan begin je een eigen blog met achtergrondinformatie, muziek, songteksten etc. etc.. Dit initiatief resulteert in 2008 in een officiële digitale release: One Time One Life. Een album met de singles, 12’ uitvoeringen maar ook niet eerder uitgebracht materiaal. O.a. verkrijgbaar via I-Tunes maar niet terug te vinden op Spotify. Inmiddels is de keus van deze week in zowel de 7”” als 12” uitvoering toegevoegd aan de digitale muziekcollectie. Maar er gaat natuurlijk niets boven een 12” op vinyl. Discogs here we come!
