Het leuke van met ‘lotgenoten’ een pagina als deze bijhouden, is dat je elkaar zo lekker kunt bezighouden. Elk verhaal van Carlo of Sjaak triggert wel weer een liedje bij mij, en ik weet zeker dat dat andersom ook zo is. Omdat je met een stel muzieknerds onder elkaar bent, zijn de verhalen ook zo herkenbaar. Liefde voor muziek, voor bepaalde DJ’s of hele radiozenders is onder ‘ons soort mensen’ blijkbaar iets universeels. En juist op het moment dat je je bedenkt: sluiten we met al die persoonlijke verhalen niet onze lezers een beetje buiten, zie je hoeveel mensen elke week de moeite nemen die stukjes en stukken te lezen, en daardoor aangestoken het bijbehorende liedje aanklikken. Dat is hartverwarmend, en het is misschien niet heel gebruikelijk op een sociaal medium, maar daarvoor wil ik jullie bedanken!
Uiteraard ook dikke dank aan medeschatbewaarders Carlo en Sjaak voor hun inspiratie. Maar, hoewel ik hier zeer zeker niet mijzelf ga bedanken, soms triggeren mijn eigen herinneringen ook weer nieuwe verhalen. Een licht autistisch trekje van mij, waar je hopelijk je voordeel mee kunt doen…
Vorige week dwaalden mijn gedachten af naar de Soul Show en de liedjes die ik daar heb leren kennen. In de jaren ‘80 hadden de DJ’s nog veel meer eigen inbreng in de (muziek)samenstelling van hun programma’s, en wisten ze met oprecht enthousiasme hun luisteraars te beroeren en te raken. In feite een beetje zoals wij dat op deze pagina proberen te doen, al voelt dat vergeleken met het maken van een radioprogramma een tikje als droogzwemmen. Frits Spits (in niet onbelangrijke mate vanaf de achtergrond gesteund door zijn producer Tom ‘De Dikke’ Blomberg) was daar een meester in. De lijst met liedjes die ik via De Avondspits heb leren kennen is eindeloos en een mooie bron voor mijn wekelijkse bijdragen.
Een van die liedjes is de hidden treasure van vandaag: Every Time That I See You van de Britse band Vitamin Z. Als je daarop Googelt, kom je het album Rites Of Passage waar het opstaat wel op Spotify tegen, maar in Nederland kun je dat niet afspelen. Blijkbaar ontbreken voor Nederland (en daarmee ongetwijfeld nog vele andere gebieden) de rechten om het te kunnen streamen. Gekmakend beleid van de rechthebbenden (en ik denk dat ze daar bij Spotify net zo over denken).
Goed, Every Time That I See You dus. Ik herinner me nog de eerste keer dat Frits het instartte. Dat gaat niet zover dat ik nog weet waar ik me toen bevond, maar het kan niet ver weg geweest zijn, want ik stond aan de grond genageld. Vanaf de eerste noot (in de clip op 0’33) greep het nummer me bij de strot. De melancholie waarmee het gezongen wordt met die ietwat hese, typisch Engelse stem, de ah-ah stemsample die 15 seconden later invalt (en die we in diezelfde periode ook hoorden in bijv. Last Words van Ten Sharp), de tegenmelodie onder het refrein, die aan het eind van het nummer nog eens als zangmelodie terugkomt, het arrangement van Anne Dudley (uit The Art Of Noise)… Het zit allemaal zo geraffineerd in elkaar! Elke keer dat ik het nummer beluister, moet ik een klein traantje onderdrukken.
Ik heb de vinylsingle van dit liedje, en ook als ik die nog eens opzet, schieten de tranen in mijn ogen. Dat heeft alleen een andere reden: de ‘s’ van de zanger is zo scherp, dat die – versterkt door het element van de draaitafel – er slissend uitkomt. Dat heb ik bij het digitaliseren van mijn exemplaar nooit mooi gekregen. Reden te meer nog eens extra moeite te doen om de CD-versie van dit album, die bij mijn weten nooit in Nederland is uitgekomen, op de kop te tikken. Ook al omdat daar wel meer briljantjes op staan, maar die hebben voor zover ik me herinner destijds niet eens De Avondspits meer gehaald.
Dit nummer is voor mij echter onlosmakelijk met dat programma verbonden. ‘Every time that I hear it’, brengt het me ogenblikkelijk weer terug naar mijn middelbare schooltijd, toen wij thuis op mijn verzoek pas om 19.00 uur aan tafel gingen, omdat pas dan De Avondspits was afgelopen…
