Een quizvraag. Altijd leuk om de lezer bij de les te krijgen. Dus daar gaat ‘ie: wat is in gewone mensentaal de naam van de scheikundige verbinding C6H8O6? Ik wist het ook niet hoor, dus ik zal je maar gelijk uit je lijden verlossen: dat is ascorbinezuur, of in nog gewonere mensentaal: vitamine C. Een niet te onderschatten goedje, want het is betrokken bij de vorming van bindweefsel, de opname van ijzer en de instandhouding van het immuunsysteem. En terwijl de meeste dieren in staat zijn zelf vitamine C aan te maken, kunnen mensen het alleen uit voeding halen. Citrusvruchten en andere soorten fruit zijn daar belangrijke bronnen voor. Een ander grappig weetje: in 1932 werd ontdekt dat vitamine C scheurbuik geneest. De naam ascorbinezuur is dan ook een samenstelling van a (wat staat voor niet) en scorbutus. Dat laatste woord was in de volksmond verbasterd tot scheurbuik.
Allemaal reuze interessant natuurlijk, en als ik ooit nog eens een medisch blog begin, of (en dat lijkt me gezelliger) een foodblog, dan kom ik hier vast nog een keer op terug. Maar helaas (not) is dit een muziekpagina, en daarvoor is vitamine C niet echt een geschikt ingrediënt. Meer in ons straatje is het feit dat Vitamin C een nummer is op het album Ege Bamyasi van krautrockband Can, uit 1972. Maar aangezien dat op Spotify te vinden is, valt het af voor een verhandeling op Hidden Treasures. Vitamin C is echter ook de titel van het debuutalbum van Colleen Ann Fitzpatrick, die zich tevens van de artiestennaam Vitamin C bediende. Zij werd geinig genoeg in 1972 geboren, maar dat terzijde. De meeste tienerpopzangers zijn daadwerkelijk ‘teenagers’, die hun uiterste best doen om wat ‘credibility’ op te bouwen als ze ouder worden. Vitamin C is een vreemde uitzondering op die regel…
Tijdens haar middelbare schoolperiode in New Jersey was Colleen Fitzpatrick al als professioneel danseres in verschillende televisiereclames te zien en zong ze in diverse lokale bandjes. Ze begaf zich ook op het acteerpad en kreeg op 16-jarige leeftijd haar eerste filmrol in de komedie ‘Hairspray’, waarin ze de dochter speelde van tegenspelers Debbie Harry en Sonny Bono. Over die eerste later meer. Op de universiteit van New York ontmoette ze gitarist Michael Kotch. Met hem en zijn tweelingbroer Ben (op drums) vormde ze de punkpopband Eve’s Plum. Na een jaar tekenden ze een platencontract bij Epic Records. Daar brachten ze tussen 1993 en 1995 zeven singles en twee albums uit. Na ‘underwelming’ commercieel succes werd de band gedropt. Dat weerhield ze er niet van om voor een Duran Duran-tribute-album een cover op te nemen van Save A Prayer, maar dat bleek nog slechts een schietgebedje. In 1998 hield Eve’s Plum op te bestaan en begon Fitzpatrick aan een solocarrière. Daarin zouden covers een blijvertje blijken.
Als Vitamin C legde de zangeres, inmiddels achterin de 20, zich meer toe op dance-pop, die expliciet op tieners gericht was. Het label Elektra zag daar wel brood in en bood haar een platendeal aan. In de zomer van 1999 verscheen haar naar zichzelf genoemde debuutalbum. Zoals gezegd vol bubblegumpop, maar achter de schermen best een ambitieuze plaat. Er werd aan meegeschreven door onder meer Michael Kotch, George Clinton, Bootsy Collins, Neil Finn uit Crowded House en Robbie ‘C’est La Vie’ Nevil. Ook samplede ze The Magnificent Seven van The Clash op een van de nummers en deed er een 18-koppig strijkorkest op mee. De CD leverde in Nederland een Tipparade-notering op in de vorm van Smile (met dancehall-toaster Lady Saw), maar daarna was hier de koek op. In de VS moest het échte succes toen nog komen en dat gebeurde met Graduation (Friends Forever). Dit was, ook al vanwege het onderwerp, het meest schaamteloos op tieners gerichte nummer van haar album. Het was niet van de Amerikaanse radio te slaan en behaalde #12 in de airplay chart. In Australië werd het zelfs een #2-hit en ook Ierland liet zich een paar maanden later niet onbetuigd met een #4-notering. Het nummer zorgde er dus voor dat Vitamin C een goed verkopende artieste werd.
Dit opende een wereld aan commerciële mogelijkheden, die ze volop omarmde. Barbie-fabrikant Mattel bracht een Vitamin C-pop op de markt en via Tommy Hilfiger kwam haar eigen lippenstift uit, waarvan de tint mooi aansloot bij heur typerende oranje haarkleur. Tijdens het televisieseizoen 1999-2000 gebruikte het Amerikaanse televisienetwerk The WB haar cover van Frankie Valli & The Four Seasons’ December 1963 (Oh What A Night) als themanummer om hun imago te versterken. Ook schreef ze het nummer Vacation als theme song voor de korte film ‘Pikachu’s Vacation’ (het begin van de Pokémon-filmfranchise). In de videogame Triple Play was Vitamin C als geanimeerde baseballspeler zélf een karakter.
Nu ze eenmaal een artieste van naam was, begonnen ook de aanbiedingen uit de filmwereld weer toe te nemen. Fitzpatrick kreeg een rol in de film ‘Dracula 2000’ en speelde zichzelf in de film ‘Da Hip Hop Witch’.
Je zou denken dat, nu de marketingmachine overuren maakte, het ‘thuis brengen’ van haar volgende album een eitje zou zijn. Maar helaas bleek dat een hardgekookt ei. De CD, More getiteld, kwam eind 2000 uit. Eerste single The Itch was een bescheiden succes in de VS (down under haalde het echter de zesde plaats), en opvolger As Long As You’re Loving Me flopte helemaal. Bij gebrek aan een hit van het formaat Graduation bleef het album in de onderste helft van de Billboard 200-albumlijst steken. Het antwoord van label Elektra op de songtitel As Long As You’re Loving Me was dan ook duidelijk: tot hier en niet verder. Haar contract werd ontbonden.
Vitamin C tekende bij het veel kleinere V2 Records om haar derde album uit te brengen. Zover kwam het echter nooit. Het enige wapenfeit was mijn Hidden Treasure van vandaag: de single Last Nite uit 2003. Niet te verwarren met de track About Last Night van haar debuutalbum. Het betrof in dit geval een cover van The Strokes. Ik durf te zeggen dat het origineel hier, ondanks dat in Nederland het geen hit geweest is, het bekendste nummer van de Amerikaanse band is. ‘Lekker met je handjes van zo’n classic afblijven’, denk je dan wellicht, maar daar had Vitamin C andere ideeën over. En ik moet zeggen: ik vind deze interpretatie erg leuk, ook al omdat het in feite een mash-up is: de tekst van The Strokes wordt gekoppeld aan de muziek uit Blondie’s Heart Of Glass. Een leuke vondst, die Fitzpatrick voor de tweede keer in haar carrière aan Debbie Harry koppelde. Een hit bleef echter uit. Alleen in Groot Brittannië werd #70 gehaald (grappig genoeg haar enige notering daar en dus haar grootste hit), de rest van de wereld haalde hoofdschuddend zijn schouders op. En dan blijken indie-platenlabels soms net zo snoeihard te kunnen zijn als de majors: het door Vitamin C opgenomen album werd nooit uitgebracht en ze werd al na één liedje door V2 aan de kant gezet. Terecht of niet terecht? Dat beoordeel je hier lekker zelf:
Overigens is het uiteindelijk helemaal niet zo slecht afgelopen met Colleen Fitzpatrick. In 2005 nam ze nog een cover op van ‘til Tuesday’s prachtige Voices Carry voor de soundtrack bij de Disney-film ‘Sky High’. Een jaar later startte ze haar eigen productiemaatschappij en werkte met verschillende popzangeressen, waaronder Miley Cyrus. In 2009 schreef ze voor Cyrus (in haar rol van Hannah Montana) het Gwen Stefani-achtige Let’s Get Crazy. Datzelfde jaar schreef ze voor twee andere zangeressen uit de Disney-stal, Demi Lovato en Selena Gomez, het duet One And The Same. In 2012 trad ze bij Nickelodeon in dienst als Vice President of Music. In die functie was ze verantwoordelijk voor alle muziek op de kinderzender en al diens zusterkanalen. Sinds 2019 werkt ze in een soortgelijke functie voor Netflix.
Mocht je na het lezen van dit verhaal nog meer ‘pitamientjes’ nodig hebben, ik schreef al eerder over Vitamin Z. Dat stuk kun je hier lezen.
Voor Vitamine D verwijs ik je naar het reisbureau…
