Herfstplaatje.
Je bent nooit te oud om te leren. Zeker niet als het om muziek gaat. Dan gaat het niet alleen om het (her)ontdekken van muziek maar ook juist om de bijbehorende informatie. Ik heb van jongs af aan als een muzikale spons heel veel informatie opgenomen. Veel muziek luisteren. Tijdschriften en boeken lezen. De radio als belangrijke informatiebron! En natuurlijk veel muziek leren kennen dankzij mede muziekliefhebbers. Al dan niet voorzien van persoonlijke verhalen en muzikale details. En anders ga je zelf op onderzoek uit. Maar wat gebeurt er met al die opgeslagen informatie? Anno 2021 deels parate kennis maar er verdwijnt langzamerhand ook het nodige naar de achtergrond. De hitparadenoteringen die ik vroeger kon dromen zijn anno 2021 ergens in een stoffig kamertje verdwenen. Soms moet ik diep graven. Op andere momenten worden op onverklaarbare wijze luikjes geopend en/of worden muzikale linkjes gelegd. En soms ontdek je spontaan iets. Een klein voetnootje in de muziekgeschiedenis of een bijzonder weetje. Dat je na jaren iets hoort in een nummer wat je nooit eerder is opgevallen. Of een nummer voor de eerste keer hoort. Dat was in dit geval op nieuwjaarsdag het geval.
Onderweg naar mijn moeder luister ik in de auto naar het verzamelalbum Tea & Symphony: The English Baroque Sound 1968-1974. Samengesteld door Bob Stanley. Het afgelopen jaar heb ik al een aantal keren de loftrompet gestoken over deze compilatiekoning. Tea & Symphony ademt een typisch Engelse sfeer uit. Ik geniet van artiesten als Mike Batt en Colin Blunstone. In every inch a gentleman gaat zeker op voor laatstgenoemde zanger die ik ooit een keer live aan het werk zag met zijn muzikale maatje Rod Argent. Stanley’s omschrijving is treffend:
“Just add a harpsichrod, a pot of tea, and a ginger cat on the windowsill.”
Yes sir! De pot thee ontbreekt maar a bottle of water zal Mister Stanley ook geen probleem vinden. Met een gangetje van 100 kilometer rij ik over de A28. Stoelverwarming aan. Genieten van de relaxte muzikale klanken. Comfort in optima forma. Na de psychedelische klanken van Nirvana, ja die van de hit 60’s hit Rainbow Chaser, hoor ik opeens een bekend deuntje. Oren gespitst. Gevalletje: “hey dit ken ik maar dan in een andere versie”. Deze uitvoering is duidelijk afkomstig uit de periode eind jaren 60/begin jaren 70. Om welk nummer het gaat? Forever Autumn. Bekend van Jeff Wayne en Moody Blues-zanger Justin Hayward. Afkomstig van de klassieker War Of The Worlds.
Het zal ergens in de tweede helft van de jaren 80 zijn geweest dat ik voor de eerste keer, bewust, kennis maak met dit album. In mijn herinnering komt Eve Of The War voorbij in een programma van Veronica. Een herhaling van de Nederlandse versie die voor het eerst eind jaren 70 door Veronica is uitgezonden? Of was het toch een lijstje met de beste albums op Radio 3? Ik zou het niet meer weten. Het maakt in ieder geval indruk. Eve Of The War en Forever Autumn groeien in de jaren daarna uit tot de persoonlijke favorieten. Wellicht ook deels veroorzaakt door het feit dat ik ben opgegroeid met de muziek van The Moody Blues. De verzamelLP van de band, afkomstig uit de platenkast van mijn ouders, heb ik grijsgedraaid. Genieten van het bombastische Question, het psychedelische Legend Of A Mind of het ‘zoete’ Nights In White Satin. Kortom bekend met het stemgeluid van Hayward. Het voelt dan een beetje vreemd om het nummer door twee andere heren te horen zingen. Echter Jeff Wayne heeft wel degelijk te maken met de versie van het duo Vigrass & Osborne.
De basis wordt gelegd in 1969. Wayne is in die tijd actief als componist van reclame-jingles. Hij maakt onder andere een reclamespot voor Lego. In deze spot is de latere melodie van Forever Autumn te horen.
Vigrass en Osborne maken vanaf begin jaren 70 deel uit van het team dat jingles inzingt voor Wayne. Zij besluiten op een gegeven moment een tekst te schrijven bij de melodie van de Lego-commercial. Het resultaat komt terecht op het album Queues en wordt als single uitgebracht. Het wordt een grote hit in Japan maar de rest van de wereld lijkt geen interesse te hebben. Daar komt een aantal jaren later verandering in. Voor het album War Of The Worlds is Jeff Wayne op zoek naar een liefdesliedje. Hij zit te denken aan een liedje in de stijl van Forever Autumn. Hij besluit uiteindelijk dat het liedje zelf simpelweg de beste keus is en dat ‘die zanger’ van Nights Of White Satin het moet gaan zingen. De rest is geschiedenis. War Of The Worlds wordt een groot succes en de singles Eve Of The War en Forever Autumn worden hits.
Inmiddels zijn we ruim 40 jaar verder en toert Jeff Wayne de wereld over met zijn Music Version Of The War Of The Worlds. Vanzelfsprekend nu even niet maar als alles volgens planning verloopt is het multimediaspektakel in het voorjaar van 2022 live te bewonderen in de Ziggo Dome. Ik ga er vanuit dat het niet Forever Autumn blijft en dat, letterlijk en figuurlijk, de lente weer aanbreekt. Op naar de Ziggo Dome?
