Vergeef het Hidden Treasures-team dat we hier zo lekker ons ei kwijt kunnen, en dat dat soms leidt tot lange verhalen. Maar wij realiseren ons ook: een minder nummer wordt niet beter van een lange introductie. Evenzeer betekent een kort verhaal niet dat het nummer minder de moeite waard is. Daarom deze week eens een korter schrijven van mijn hand, zodat je des te sneller kunt doorklikken naar het topnummer dat daarbij hoort!
Het lijkt me een hele uitdaging om, als je een band begint, de juiste bandnaam te bedenken. Ik bedoel, Toad The Wet Sprocket, Manic Street Preachers, A Flock Of Seagulls, Carter The Unstoppable Sex Machine, New Fast Automatic Daffodils… daar zijn waarschijnlijk hele vaten whiskey aan vooraf gegaan. Terwijl het zo simpel kan zijn. Waarom noem je, als muzikaal duo, je groep niet gewoon Two People?
Dat is precies wat Mark Stevenson (zang en gitaar) en Noel Ram (gitaar en zang) halverwege de jaren ‘80 deden. De twee Britten tekenden bij het Polydor-label, dat zowel in promotie- als opnamebudget flink investeerde om hun carrière van de grond te tillen. Ze werden bijvoorbeeld gekoppeld aan gerenommeerde producers als Nigel Gray (The Police, Siouxsie & The Banshees), Chris Porter (George Michael, Elton John) en Ed Stasium (Ramones, Living Colour). Het mocht echter niet baten. De band bracht tussen 1985 en 1987 vier singles uit, die allemaal minder presteerden dan het label voor ogen had. Ze werden dan ook gedropt voordat het tot een album kwam. Maar ik heb eens zitten tellen: verspreid over de A- en B-kanten van deze vier singles en maxisingles staan in totaal 12 verschillende nummers. Dus als je die acht stuks vinyl voor weinig op een platenbeurs op de kop tikt, heb je toch een compleet album aan liedjes van ze in je kast. De LP die er nooit kwam… #tipjemijnerzijds!
Zowel in Engeland als Nederland zijn twee van Two People’s nummers veruit het populairst: This Is The Shirt (haalde #16 in de Verrukkelijke 15) en vooral Heaven (dat het daarin tot #11 schopte). Die laatste is veruit mijn favoriet. Veel meer ‘eighties’ komen ze niet, zowel muzikaal als qua clip. Je kunt hier nog eens genieten (of besmuikt gniffelen):
