Als klein Wernertje heb ik een paar jaar op basketbal gezeten. Ik was ‘guard’ (verdediger) bij de Dragons in Ridderkerk. Dat deed ik best leuk, in mijn kekke gele broekje en groene T-shirt met nummer 42 erop. Vooral mijn driepunters waren berucht, ook al omdat ik als verdediger niet geacht (of verwacht) werd een bijdrage aan de score te leveren. Maar toch vond ik de gezelligheid (en de tosti’s) achteraf in ons clubhuis Dunky Dunk het leukste. Een jaar of 35 daarna ging ik nog eens een avontuurtje aan met een roeiapparaat, maar veel meer dan een flirt is dat nooit geworden.
Kortom: ik heb niet zoveel met sport. Actief noch passief. En ik heb al helemáál weinig met voetbal. Oké, in mijn jonge jaren was ik ‘fan’ van Ajax, maar dat was eigenlijk meer omdat mijn vader een oprechte fan was van Feijenoord, en je dient je als kind tegen je ouders af te zetten. Het principiële van dat fandom lag dus op een heel ander vlak dan dat van de sport zelf. Bij belangrijke wedstrijden van het Nederlands elftal wil ik best weleens met een schuin oog meekijken hoor, maar ik blijf er zeker niet voor thuis. En om het wat meer te trekken richting wat wel mijn belevingswereld is: voetbal levert ook zelden leuke liedjes op. Als ik het even tot het Nederlandse taalgebied beperk, schieten (pun intended) me maar twee nummers te binnen: Naar Vore van De Raggende Manne en Naar De Top van Tröckener Kecks. Die laatste voorzet wil ik hier even inkoppen.
Vooral Engelse bands hebben vaak hilarische namen die, als je het op de ke(e)per beschouwt, niets met muziek te maken hebben. Manic Street Preachers, New Fast Automatic Daffodils, Carter The Unstoppable Sex Machine, Ned’s Atomic Dustbin, Inspiral Carpets… de lijst is eindeloos. Zo hadden we in eigen land de Tröckener Kecks. Inderdaad, genoemd naar een pak biscuitjes. De Amsterdamse band werd beginjaren ‘80 opgericht, en liet zich inspireren door de Buzzcocks en bovenal The Undertones. Een van de oprichters was Rick de Leeuw. Hij was tot zijn 16e vooral voetballer, maar werd bevangen door een passie voor muziek nadat hij in Paradiso een concert van The Jam bijwoonde.
Ik maak even een sprongetje naar 1985. In dat jaar brachten de Kecks hun derde album Betaalde Liefde uit. Onder productionele leiding van Thé Lau (The Scene) was hun sound inmiddels opgeschoven van punkrock naar meer rechttoe-rechtaan rock. Dat was voor de snobs onder hun fans weliswaar slecht nieuws, maar zorgde er wel voor dat de band opschoof van de zaterdagamateurs naar de Eerste Divisie.
Op het openingsnummer van het album kwamen beide passies van De Leeuw, voetbal en muziek, samen. Naar De Top beschrijft hoe een voetbalteam in de Europacupfinale tegen Juventus met 2-1 achter komt, waarna de trainer De Leeuw een kwartier voor het einde met frisse tegenzin als wisselspeler inzet. Tot ieders verbazing passeert hij bij zijn eerste balcontact achtereenvolgens Zbigniew Boniek, Michel Platini en Gaetano Scirea (die namen heb ik moeten opzoeken), om vervolgens de 2-2 binnen te tikken. Als hij dan ook nog de 2-3 op zijn naam zet, gaat het stadion helemaal uit zijn dak. Uiteindelijk bleek het allemaal niet meer dan een levendige fantasie van de hoofdrolspeler, maar dat maakt het nummer er niet minder om. Hoewel de opname klinkt als een natte krant, is het een opzwepende rocksong, die voortgestuwd wordt door een heerlijke four-to-the floor drumbeat.
Een belangrijke rol was weggelegd voor de Belgische voetbalcommentator Rik de Saedeleer, die tussen het tweede en derde couplet het verslag van de gelijkmaker heeft ingesproken. De Saedeleer, die net als De Leeuw zijn carrière als voetballer begon, zette in 1954 een punt achter die loopbaan. Niet veel later werd hij gevraagd om als sportcommentator voor de publieke omroep van België te komen werken. In die hoedanigheid groeide hij uit tot een legende. In 1998, 40 jaar na zijn eerste wedstrijdverslag, ging hij met pensioen. 10 jaar later maakte hij nog een eenmalige comeback bij een commerciële zender en in 2013 overleed hij op 89-jarige leeftijd.
Totdat Met Hart En Ziel van de Tröckener Kecks in 1990 hun eerste – en enige – Top 40-hit werd (a.k.a. de Eredivisie), was Naar De Top het nummer dat daar het dichtst bij in de buurt kwam. Het werd veel op de radio gedraaid, maar een echte hit werd het, ondanks zijn titel, niet. Een opnieuw opgenomen versie, die halverwege de jaren ‘90 op de Kecks-verzamelaar Hotel Nostalgia verscheen, bracht daar geen verandering in. Op deze re-recording verzorgden Jaap Bax en Mart Smeets het voetbalcommentaar.
Alle muziek die de Tröckener Kecks in de jaren ‘80 maakten, ontbreekt helaas op de streamingdiensten. Daarom wijk ik, zoals altijd, naar YouTube uit om je toch van Naar De Top te kunnen laten genieten:
Terwijl je luistert nog even een leuk nerd-feitje over de originele vinylsingle uit 1985. Zoals je weet, bevat elke plaatkant na de laatste noten nog een aantal seconden stilte, voordat de naald van het vinyl getild wordt en de arm van de platenspeler terugkeert naar zijn beginpunt. Dit wordt de uitloopgroef genoemd. De ruimte daar tussenin wordt een enkele keer benut om een boodschap in te etsen. In het geval van Naar De Top is daar te lezen: GÓÓÓAL…!
Een aardig artikel over nog wat andere markante teksten (en zelfs boodschappen) die je her en der tussen uitloopgroeven kunt vinden, is hier te lezen.
