Misschien ben je zelf oud genoeg, en anders moet je je ouders maar eens vragen of ze de Guys ‘n’ Dolls nog kennen. Dat was een Britse middle of the road popgroep (of zoals een vriend van mij dat noemde: ‘middle of the mainstream’), die vooral in Nederland succesvol was. Hun carrière begon hier in 1975 met een serie Top 10-hits: There’s A Whole Lot Of Loving, You’re My World (#1), Mamacita en You Don’t Have To Say You Love Me. De jaren daarna haalden ze nog zes keer de Nederlandse Top 40. In hun thuisland ging het allemaal een stuk minder voorspoedig. Hun internationale platencontract werd niet verlengd, en ze tekenden bij het Nederlandse CNR. Vanaf dat moment concentreerden ze zich ook helemaal op hun carrière in de lage landen.
Uit de Guys ‘n’ Dolls kwamen twee duo’s voort. Muzikale duo’s bedoel ik dan. Een derde duo, dat ontstond toen een van de zangeressen trouwde met de producer, laat ik hier even buitenbeschouwing. Toen de band eind 1985 uit elkaar viel, gingen Dominic Grant en Julie Forsyth – toen ook al enkele jaren een setje – verder als Grant & Forsyth. Ook zij waren vooral populair in Nederland en scoorden hier in de jaren die volgden de nodige hitjes. De Top 10 kwam echter nooit meer binnen handbereik.
Het tweede duo dat uit de Guys ‘n’ Dolls voortkwam, was Dollar. David Van Day en Thereza Bazar (je raadt het al, een koppeltje) waren halverwege 1977 ongelukkig met de muzikale koers van de band. Daar klaagden ze blijkbaar zo luidruchtig over, dat hen vriendelijk verzocht werd uit de Guys ‘n’ Dolls te stappen. Dat deden ze en hoewel Van Day oorspronkelijk solo verder had willen gaan, vormde hij met zijn in Canada geboren vriendin de groep Dollar. In Nederland kregen zij geen voet aan de grond (alleen Shooting Star haalde in 1978 de Tipparade), maar in Groot-Brittannië scoorden ze in tien jaar tijd een handvol Top 10-hits.
Halverwege die tien jaar, in 1983, ging het duo een keer uit elkaar. Bazar begon te werken aan een soloalbum, The Big Kiss, waarvan het titelstuk in 1985 op single werd uitgebracht. De plaat was geproduceerd door Arif Mardin, die eerder werkte met o.a. The Bee Gees, Hall & Oates, Aretha Franklin, Chaka Khan en Phil Collins. De toevoeging van zijn naam aan de credits zal wel hebben bijgedragen aan het feit dat de totstandkoming van het album een half miljoen pond kostte. Bazar kreeg met haar muziek en fraaie (80’s)verschijning de nodige media-aandacht, maar een groot succes werd de plaat niet. Volgens de zangeres kwam dat vooral door problemen bij haar label, waardoor op de dag van release maar kleine aantallen van de langspeler beschikbaar waren.
Toch kreeg het album een soort van cultstatus, die blijkbaar groot genoeg was om het in 2019 opnieuw (en voor het eerst op CD) uit te brengen. Het werd zelfs een dubbel-CD, met bonustracks, demo’s, singleversies en remixen. Een daarvan was een remix van de titeltrack door Stock Aitken Waterman; een van hun allereerste remixen.
Goed, ik heb dat titelnummer nu al zo vaak genoemd, dat ik ‘m je maar beter gewoon kan voorschotelen. The Big Kiss heeft die heerlijke jaren ‘80-sound en een clip die eigenlijk echt niet kan, zo slecht. Maar die krijg je er gratis bij als je hier klikt:
Kusje!
