We’re going to Jamaica!
Mijn eigen samengestelde ReggaeTeGekHé Spotify playlist heeft al voor de nodige inspiratie gezorgd. Het resultaat: een hidden treasure verhaal over Eddy Grant’s Electric Avenue. Helaas niet terug te vinden op Spotify maar ondanks dit muzikale gemis is het een gevarieerde lijst geworden. Oudgedienden als Toots & The Maytals en Bob Marley. The King of Reggae. En van de ska van The Specials tot de dub van Sly & Robbie. En dan ‘vergeet’ ik nog aanstekelijke deuntjes als One Draw van Rita Marley, Uptown Top Ranking van Althea and Donna en Johnny Reggae van The Piglets. Of wat te denken van Bad Boys van Inner Circle of Girlie Girlie van Sophia George? Genoeg keus. Misschien in muzikaal opzicht geen klassiekers van het niveau Marley maar wel lekker zomers. Feelgood muziek. Wat dat betreft kun je grenzeloos de breedte en diepte in.
Over diepte gesproken. Voor de keus van deze week neem ik een spreekwoordelijke sprong in het diepe. Mijn muzikale kennis m.b.t. dit zomerse chanson beperkt zich tot titel en uitvoerende. En niet geheel onbelangrijk leuke persoonlijke herinneringen. Maar daarover later meer. Een hilarisch nummer. Dat is ook mijn eerste gedachten als ik ergens in de jaren 90 het voor het eerst hoor. Dat gevoel wordt versterkt door de bijbehorende clip. Letterlijk en figuurlijk de plaat en zijn verhaal. In beeld en geluid. Ik moet daarbij bekennen dat ik vlak voor het schrijven van dit verhaal voor de eerste keer de clip zie. Leuk al die legendarische en miljoenen kostende clips maar dit is ’the real deal’. Tekstueel één op één vertalen in visueel. Luister, kijk en oordeel zelf. Letterlijk een plaatje bij het plaatje. Als je daar niet vrolijk van wordt dan weet ik het ook niet meer.
Alleen de vraag is wie of wat is The Word? Zijn het de two white girls uit de clip? Is de Jamaicaanse Frank Farian hier verantwoordelijk voor? Het nummer wordt in 1988 uitgebracht en is een groot succes in Jamaica. Een feest der herkenning voor de Jamaicanen en wellicht een cultuurshock voor een deel van de toeristen die het eiland bezoeken. Reizen met het openbaar vervoer schijnt daar nogal een belevenis op zich te zijn. Een bijzondere ervaring. Het zorgt in ieder geval voor de nodige inspiratie getuige dit fraaie muzikale werkje. Wie de zangeressen zijn is mij niet duidelijk geworden. Het nummer is geschreven en gecomponeerd door Maureen Sharidan. Journalist en producer. Ze is geboren in Engeland en belandt via Duitsland en Canada uiteindelijk op Jamaica. Als journalist schrijft ze onder andere voor BillBoard. Daarnaast schrijft ze het boek Bob Marley: The Stories Behind Every Song. Een bezige bij. Zo vormt ze samen met haar dochter Genie & Tash. In 1982 brengt het duo de single The Ladies Side uit. En die stemmen die lijken verdacht veel op die van de zangeressen van The Word. Zijn het dan toch moeder en dochter die een tripje maken in een witte mini-bus? Wie het weet mag het zeggen. Misschien moet ik als een volwaardige Leo Blokhuis op onderzoek uit. Hidden treasures a gogo goes Jamaica?
Alhoewel de single al in 1988 wordt uitgebracht duikt het pas zes jaar later in Nederland op. Hebben we dit te danken aan een Nederlandse toerist? Een reclamespot of een TV-programma? In dat jaar is op TV Veronica Goes Carribean te zien maar of het nummer ook te horen is in dit programma durf ik 27 jaar na dato niet te zeggen. Uiteindelijk is 3 weekjes tipparade het hoogste haalbare. Het nummer ontsnapt destijds aan mijn aandacht. Maar daar komt een paar jaren later verandering in. Ik leer het kennen dankzij mijn toenmalige vriendinnetje. Wij stellen muziekquizzen voor elkaar samen. De opgaves en/of aanwijzingen worden op een cassettebandje aangeleverd. En dan komt het aan op muzikale kennis. In het geval van The Word moet ik mijn meerdere herkennen. Ik (her)ken het fragment niet. In de loop van de jaren verdwijnt het ergens in de krochten van mijn geheugen. Daar komt verandering in als ik jaren later uit de uitverkoopbak een verzamelaar met 90’s hits tevoorschijn tover. En laat daar nu Two White Girls ‘Pon A Minibus op staan. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Niet alleen vanwege het nummer maar ook de persoonlijke herinneringen.
In 2006 wint Daniël Lohues de Annie M.G. Schmidt. Hij krijgt deze prijs voor Annelie, een nummer over zijn eerste jeugdliefde.
“Ik weet dat ‘t heur goed giet,
en andersom vast ok
En ‘t nou nog vergeten,
dat huuft zo neudig nie
Want inmiddels moet ik glimlachen,
a’k denk an Annelie”
Anno 2021 verschijnt er niet alleen een glimlach op mijn gezicht als ik de mini-bus voorbij hoor komen maar ook a’k denk an … nee geen Annelie.
