Politiek is een dankbaar onderwerp voor muzikanten. Vooral als ze ergens tegen zijn. American Idiot van Green Day, Sollicitere van de Janse Bagge Band, Two Tribes van Frankie Goes To Hollywood, Over De Muur van het Klein Orkest, Imagine van John Lennon, De Tegenpartij van Het Simplisties Verbond, Land Of Confusion van Genesis, De Bom van Doe Maar, Fight The Power van Public Enemy, Welterusten Mijnheer De President van Boudewijn de Groot, Dear Mr. President van Pink… het zijn maar een paar van de duizenden voorbeelden die ik zou kunnen noemen. Oh, en over staatshoofden gesproken: je kent allicht de Dead Kennedys, maar The Presidents Of The United States Of America is waarschijnlijk de meest ‘obvious’ verwijzing naar regeringsleiders (van een bepaald land weliswaar) in de volle breedte.
Zo hadden we in Nederland van 1983 tot 1985 de band The President. Als ze het beestje bij zijn naam hadden genoemd, had de band Ruud Lubbers geheten, maar ik kan begrijpen waarom ze die optie niet verzilverd hebben. Het was sowieso niet alles goud wat er blonk voor dit duo, want ondanks hun onmiskenbare talent en prima songs zijn ze nooit tot de hitlijsten doorgedrongen.
The President was het samenwerkingsverband tussen multi-instrumentalist Pim Koopman en zanger/toetsenist Okkie Huijsdens. Twee grote mijnheren die zich vooral op de achtergrond bewogen, dus van wie de namen je misschien niet direct iets zeggen. Ik zet ze graag even in de spotlights.
Koopman was van huis uit drummer. Hij speelde in 1968 in de band Balderdash, die een jaar later werd omgedoopt tot High Tide Formation. In 1972 vond opnieuw een naamswijziging plaats. HTF werd Kayak. Naast Koopman zat ook zijn HTF-collega Ton Scherpenzeel in die band, evenals Max Werner (niet mijn broer, wel die van Rain In May), Johan Slager en Michel Marion. Vier jaar nadien kreeg Koopman de aanbieding om huisproducer te worden bij platenlabel EMI, waarop hij de band verliet. Toen Kayak in 1999, na een inactieve periode van 17 jaar, opnieuw bij elkaar kwam, was hij echter weer van de partij.
Hijzelf had ondertussen niet stilgezeten. Terwijl zijn carrière als producer net van de grond kwam, door successen van o.m. Maywood, startte hij in 1978 Diesel op. In eerste instantie een hobbyproject, maar dat liep gierend uit de klauw. Hun debuutsingle Goin’ Back To China werd al gelijk een hit (tot Japan aan toe), en ook de opvolgers Down In The Silvermine en Sausolito Summernight deden het goed. In 1980 stapte Koopman uit de band, en zag hij van een afstandje dat hun laatste hit een jaar later onverwacht tot #25 reikte in de Billboard Hot 100 en in Canada zelfs een #1-hit werd. Ook bij de reünie van Diesel, in 2000, was Koopman weer van de partij.
In de tussentijd componeerde hij de muziek voor Nederlandse films als ‘Dokter Vlimmen’ en ‘Kort Amerikaans’, maakte dus deel uit van The President en schreef meerdere nummers voor het Nationaal Songfestival. Later leende hij zijn stem aan reclamespotjes, documentaires en Nederlandse versies van Amerikaanse animatiefilms als ‘Happy Feet’ en ‘Barnyard’. Op 23 november 2009 overleed Pim Koopman, hij was toen pas 56 jaar oud.
Ook Okkie Huysdens was al in de jaren ’60 actief. Hij speelde in bands als Spitfires, Rockin’ Jesters, Fab, Hank Peterson & Four Strangers en Flashback. In 1971 maakte hij de overstap naar de Rotterdamse band Himalaya, waarin Patricia Paay zangeres was. Een jaar later gingen zij verder onder de naam Heart. In die periode nam Huysdens met Paay en haar zus Yvonne Keeley ook jingles op voor zeezender Veronica.
Toen Paay Heart verruilde voor een solocarrière, ging de band verder onder de naam Limousine en nam Huysdens de zang voor zijn rekening. Tussen 1975 en 1979 maakte hij ook deel uit van Rainbow Train, de band van Hans Vermeulen.
In 1980 vroeg producer Jaap Eggermont Huysdens voor zijn project Stars On 45; een Beatles-medley waarin hij de stem van Paul McCartney voor zijn rekening nam. Dat leverde hem zijn eerste en enige #1-hit op. Een andere spin-off van dat project, Stars On 45 Proudly Presents The Star Sisters (een Andrew Sisters-medley), bezorgde Patricia Paay, Yvonne Keeley en hun moeder een paar jaar later eveneens #1-succes.
Ook later in zijn carrière bleef Huysdens een veelgevraagd producer, gastmuzikant en geluidstechnicus. Als engineer was hij betrokken bij veel Endemol-producties, zoals de musicals ‘De Jantjes’ en ‘Anatevka’. Op 6 september 2014 overleed hij op 67-jarige leeftijd.
In 1983 richtte Huysdens dus, samen met Pim Koopman, The President op, waarin hij de zanger en dus blikvanger was. Ze maakten Amerikaans klinkende rock, die fantastisch klonk en internationale allure had. Zover kwam het echter niet. Hun muziek viel vooral bij collega’s goed in de smaak. Debuutalbum By Appointment Of… leverde hen een Edison op, maar had alleen in Nederland enig succes. Dat kwam vooral door de single You’re Gonna Like It. Technisch gezien geen hit maar slechts een tipje, maar destijds wel veel te horen op de radio. Als kers op de taart werd de single op de LP Warm Aanbevolen 1984 geplaatst. Die plaat kreeg je tijdens de Platen-10-Daagse gratis bij besteding van een x-bedrag aan geluidsdragers in de muziekwinkel. Ik vermoed dat dankzij die LP meer mensen dit fijne nummer in huis hebben dan je op basis van het succes zou vermoeden. Kijk maar eens in de platenkast van je vader en moeder 😉
Hierbij de TopPop-opname van het nummer (de tekst gaat eronder verder):
Daarin wordt geen enkele moeite gedaan om de schijn op te houden dat het live is. Huysdens heeft blijkbaar geen microfoon nodig en Koopmans xylofoonsolo wordt verstoord doordat een ander bandlid letterlijk de handdoek in de ring gooit. Humor om te lachen! 😉
