Ik heb ooit eens een tijdlijn gemaakt, waarop ik inventariseerde wanneer bepaalde muziekstijlen populair werden en uit welke ‘oergenres’ die bestonden. Geen idee meer waarom ik destijds in hemelsnaam aan dat tijdrovende project begonnen ben, maar het is een grappig en interessant naslagwerkje geworden, dat ik nog regelmatig raadpleeg. Je ziet bijvoorbeeld duidelijk dat elk genre wel weer een tegenreactie oproept, en hoe dominant bepaalde stromingen ook zijn of lijken, er is nooit maar één genre tegelijk populair. Dat zou ook wel heel eentonig zijn…
Vorige week schreef ik al dat eindjaren ’90 ‘big beat’ helemaal hot was. Een en al elektronica. Maar tegelijkertijd werd veel op Amerikaanse leest geschoeide radiorock uitgebracht. Degelijke popliedjes in een jasje van gitaren. Bands in die hoek waren bijvoorbeeld Sister Hazel (All For You), Fastball (The Way) en Brad (The Day Brings). Die heb ik destijds allemaal heel veel gedraaid op de lokalo van Nijmegen. Maar er was ook een Brits vijftal dat zich van deze stijl bediende: The Montrose Avenue.
De band werd in 1996 opgericht in Wokingham, 60 kilometer ten westen van Londen. De enige andere artiesten (die ik ken) die daar vandaan komen zijn Will Young en – van een heel ander kaliber – The Cooper Temple Clause. Het bekendste lid van The Montrose Avenue was drummer Matt Everitt (die uit Britpop-groep Menswear stapte om in TMA verder te gaan), en verder bestond de band uit leadzanger/gitarist Robert Lindsey-Clark, pianist/gitarist/zanger Scott James, zanger/gitarist Paul Williams en bassist James Taylor. Inderdaad: drie zangers, en de prachtige driestemmige zang was dan ook een van meest in het oor springende elementen van hun vakkundig in elkaar gestoken rootsrockliedjes.
In 1997 tekende The Montrose Avenue een platencontract bij het grote Columbia Records. Ze brachten uiteindelijk maar één album uit: Thirty Days Out. Toevallig is dat in september vorig jaar opnieuw uitgebracht op vinyl, maar de langspeler is nog niet op de streamingdiensten te vinden. Dat geldt dus ook voor de nummers Where Do I Stand, Shine en Start Again, die ervan op single zijn uitgebracht. Die eerste was het meest succesvol en bereikte net de Engelse Top 40 (#38, om precies te zijn). Het is de Hidden Treasure van vandaag, die je hier kunt bekijken en beluisteren (daaronder gaat de tekst verder):
Ondanks het feit dat The Montrose Avenue vooral in Japan erg populair werd, viel de band al in 1999 uit elkaar. Scott James trad daarna een paar jaar als toergitarist toe tot de Stereophonics, terwijl Everitt muziekjournalist werd. In eerste instantie voor de commerciële alternatieve radiozender Xfm, maar tegenwoordig voor BBC Radio 6 Music en BBC Radio 2. Hij heeft ook een podcastbedrijf.
