Het is alweer ruim drie jaar geleden dat Team Hidden Treasures werd samengesteld, met als doel voor wat muzikale verstrooiing te zorgen tijdens de toen net onderkende wereldwijde coronapandemie, die gepaard ging met het afkondigen van een heuse lockdown. Pas twee jaar en enkele kortstondige onderbrekingen later werd een punt gezet achter alle maatregelen. Of eigenlijk een komma, want anno nu wordt COVID19 beschouwd als het ‘griepje’ wat het volgens sommigen al die tijd al was. Enfin, in die discussie meng ik me niet.
Feit is, dat Hidden Treasures de pandemie in alle opzichten glorieus overleefd heeft. We zijn ‘still going strong’ en hebben – ruim 300 bijdragen na het begin – nog altijd inspiratie, zin en blijkbaar tijd genoeg om vrolijk onze muzikale verstrooiing over je uit te gooien, alsof het confetti was. Een vergelijking die op meerdere fronten opgaat, want elke bijdrage heeft zijn eigen kleur en verhaal. Als we ze opgooien, dwarrelen de liedjes weer even kort rond in het collectieve bewustzijn, om daarna in de vergetelheid terug te zakken. Alleen al daarom is het best leuk om af en toe nog eens in ons groeiende archief te grasduinen. Voor het geval je een keer een bijdrage gemist hebt, of om zo’n vergeten pareltje nogmaals te herontdekken. #tipjemijnerszijds
De belangrijkste spelregel die wij onszelf drie jaar geleden oplegden, is dat een nummer alleen voor Hidden Treasure in aanmerking komt, als het nog niet (of niet meer) op Spotify staat. Ik moet eerlijk zeggen dat 99,9% van de nieuwe releases wel op het streamingplatform te vinden is, dus voor hedendaagse muziek is dat echt een uitstekende bron. Te goed zelfs misschien, als je weet dat er 120.000 (veelal nieuwe) liedjes per dag(!) aan de catalogus worden toegevoegd. En natuurlijk kun je er ook voor de meeste oudere songs wel terecht. Maar toch, en dat bewijzen wij hier wekelijks, ontbreekt er nog wel het nodige. Ik kan me weinig leukers bedenken dan te proberen die liedjes boven water te toveren. Niet alleen hier, in tekstuele vorm, maar ook fysiek. Op een glimmend (of desnoods zwart) schijfje. Met dat doel struin ik nog vele platenbeurzen af, en heb ik bijvoorbeeld in Londen wat favoriete adresjes waar ik altijd wel met wat leuks naar buiten kom.
Als ik zo’n platenbeurs op- of muziekwinkel inga, heb ik altijd een enorme lijst met titels bij me. Allemaal nummers die ik dolgraag nog eens op hun voorbestemde plek in mijn platenkast zou willen zetten, maar waar nu nog een gapend gat is. Die lijst wordt steeds langer, maar het aantal tracks dat ik kan afstrepen steeds kleiner. Daarmee wordt de uitdaging echter alleen maar groter, en zo weet ik mezelf dus wel bezig te houden.
Eind februari jongstleden was ik voor het eerst in vier jaar tijd weer eens in de Britse hoofdstad. De meeste van mijn favoriete stekjes hadden de pandemie gelukkig overleefd, dus ik heb er weer een mooi parcours afgelegd. Volgende keer moet ik voor de gein eens een stappenteller laten meelopen. Het gevolg van de afneembare vindbaarheid van liedjes is wel, dat ik op mijn strooptochten steeds vaker complete verzamel-CD’s koop, waar dan maar één nummer van mijn wenslijstje op staat. Maar ja, het is in zo’n geval óf die hele verzamelaar kopen, óf dat ene liedje niet hebben. Dan is de keuze al snel gemaakt. Zeker omdat bij de meeste adresjes die ik bezoek de CD echt als een dumpartikel gezien wordt, met navenante prijzen. Zo kocht ik op mijn laatste bezoek aan Londen vier verzamel-CD’s (in totaal 11 schijfjes aan muziek) en drie CD-singles voor in totaal 14 pond (ongeveer 16 euro). Vergeleken met wat de heen- en terugrit aan treintickets kostte niet echt een rendabel reisje, maar wel eentje waar ik onevenredig gelukkig van werd.
Echter, zoals ik al uitlegde, hoe groot de ‘buit’ ook is, veruit de meeste nummers op mijn lijst staan daar al lang, en blijven daar vermoedelijk ook nog heel lang staan. Een van die items is de Expanded Edition van het eerste (en enige) album van de Engelse band The Lover Speaks uit 1986. Een droomdebuut in alle betekenissen van het woord, vol ‘sophisticated pop’. Op die heruitgave uit 2015 staan, naast de oorspronkelijke 10 liedjes van dat album, nog acht bonustracks:
- De singleversie van de derde single Every Lover’s Sign
- De vierde single van de band, het van Dusty Springfield bekende I Close My Eyes And Count To Ten. Door de band uitgebracht na de flop van hun CD en nooit eerder op een album verschenen dan bij deze re-issue
- Zes remixen die op maxisingles zijn uitgebracht
Alles bij elkaar bevat deze uitgave alle nummers die de band ooit heeft uitgebracht. Een ‘must have’ dus voor mij, maar helaas ben ik hem nooit ergens tegengekomen. Behalve bij terugkomst uit Londen op amazon.com. Inclusief verzendkosten kostte het album bijna 15 euro, dus ongeveer hetzelfde bedrag als ik in Londen aan 14 schijfjes had uitgegeven, maar man, wat was ik er blij mee. Altijd een fijn gevoel om een regel van de wenslijst te kunnen afstrepen, en nog fijner om zo’n hebbedingetje dan in de CD-speler te stoppen.
Het complete verhaal over de band(*) heb ik eind 2021 al eens verteld, dus dat zal ik hier niet herhalen. Ik schreef dat naar aanleiding van hun bekendste nummer, No More “I Love You’s”, wat de meesten zich (helaas) vooral van Annie Lennox zullen herinneren. Het was de allereerste single van The Lover Speaks, en die flopte jammerlijk. Vandaag breek ik een lans voor de opvolger Tremble Dancing, die een nog grotere flop werd. Dat lot was trouwens ook derde poging Every Lover’s Sign beschoren, en aangezien ik ook die wonderschoon vind, komt die hier ongetwijfeld nog een keer voorbij. Ik heb namelijk geen enkele illusie dat het repertoire van de band ‘any time soon’ op Spotify zal komen, want dan was dat al wel gebeurd bij de heruitgave van dit prachtige album.
No More “I Love You’s” van The Lover Speaks werd in juli 1986 op single uitgebracht. Het behaalde #58 in de Britse charts, wat later hun enige ‘hit’notering ooit zou blijken. Veel tijd werd de single ook niet gegund, want al twee maanden later (nu een eeuwigheid, toen vaak pas het begin van de promotie-inspannningen) werd de opvolger uitgebracht. Dat werd dus Tremble Dancing. Behalve extra nummers, bevat de Expanded Edition van het album ook extra pagina’s in het boekje. Die worden besteed aan het verhaal van de band (onderaan dit stuk de link naar mijn eerdere bijdrage, waarin je dat ook kunt lezen) én aan een korte toelichting per nummer van de hand van de kern van de band: David Freedman en Joseph Hughes. Die eerste zegt over Tremble Dancing:
“It’s about fear. I tried to write a very happy Shangri-La’s/Phil Spector song about fear. I decided to make trembling into a dance. It was sort of like an undergraduate, Camden Town London exercise in pretentious shit! How can I write a song about existentialist angst that’s really funny? It should’ve been a hit.”
Dat laatste ben ik helemaal met hem eens. Al was het maar vanwege de prominente backing vocals van June Miles-Kingston. Zij was als drumster te horen bij o.m. Everything But The Girl, Fun Boy Three, The Communards en Feargal Sharkey, en als zangeres bij o.a. Big Country en op de single Comment Te Dire Adieu, met Jimmy Somerville. Ook op dit album van The Lover Speaks zingt ze de spreekwoordelijke sterren van de hemel. Onder meer dus op de Hidden Treasure van vandaag: Tremble Dancing.
(*) Mijn verhaal over die andere Hidden Treasure van The Lover Speaks, No More “I Love You’s”, vind je hier
