Vanwege de donkere dagen voor Kerst leek een ‘sweervolle’ Hidden Treasure me vandaag op zijn plek. Wie mij een beetje kent, zat waarschijnlijk al lang op deze keuze te wachten, want wát vond en vind ik dit een schitterend liedje! Een van de meest ondergewaardeerde liedjes van de 80’s wat mij betreft. Maar laat ik beginnen bij het begin…
Beginjaren ‘70 waren Dave Freeman en Joseph (toen nog Joe) Hughes onderdeel van de band Midnight Circus uit Coventry, Engeland. Die ging in 1976 geruisloos over in punkband The Flys. Daar maakte trouwens ook Neil O’Connor, de broer van Hazel, deel van uit. De band tekende bij EMI Music (dat Midnight Circus nog de deur gewezen had) en bracht tussen 1977 en 1980 twee LP’s, een EP en acht singles uit. Daarna was de koek op.
In 1985 begonnen Freeman en Hughes een nieuwe samenwerking als The Lover Speaks. Een band die het over een hele andere boeg gooide, met new wave- en popinvloeden. Het duo stuurde een demo aan Dave Stewart van de Eurythmics en tekende bij diens muziekuitgeverij Anxious Music Publishing. Stewart gaf de demo vervolgens aan Chrissie Hynde van The Pretenders, die hem weer overhandigde aan producer Jimmy Iovine (tegenwoordig topman bij Apple Music). Hij wist de band een platencontract te bezorgen bij A&M Records.
In de zomer van 1986 bracht The Lover Speaks zijn debuutsingle No More “I Love You’s” uit. Een prachtige, sophisticated popsong. Veel melancholischer komen ze niet. Freeman zou later over de tekst zeggen:
“Lyrically, when you say to someone “I love you”, it could be to your kids, your lover, your parents, usually, you hear, “I love you, too”. And then one day you say, “I love you”, and there’s silence because that person has reached the ‘no more “I love you’s” stage’. They cannot say “I love you, too”. It’s as simple as that. All I did lyrically, I think, was put it in Gothic terms.”
Het is een liedje in de beste Damien Rice-traditie in die zin, dat de niet vermelde ‘zangeres’ voor evenveel kippenvel zorgt als de zanger. Ik zet ‘zangeres’ expres tussen aanhalingstekens, omdat deze partij in No More “I Love You’s” door David Freeman zelf was ingezongen, waarna producer Jimmy Iovine het tempo verhoogde. Zeg maar: opgenomen op 33 toeren per minuut en afgespeeld op 45 toeren per minuut. Kortom: niks geen zangeres niet. Het kippenvel is er bij mij echter niet minder om, maar oordeel vooral zelf:
Na zoveel superlatieven kun je het vervolg natuurlijk al raden: op een notering in de Verrukkelijke 15 na, flopte de single in alle toonaarden. Vlak daarna kwam het naar henzelf genoemde debuutalbum van The Lover Speaks uit. Naast het productiewerk van Iovine waren daarop ook niet nader omschreven bijdragen te horen van onder meer Dave Stewart, Nils Lofgren (o.a. lid van Neil Youngs Crazy Horse en Bruce Springsteens E-Street Band) en June Miles-Kingston (die als drumster te horen was bij o.m. Everything But The Girl, Fun Boy Three, The Communards en Feargal Sharkey, en als zangeres bij o.a. Big Country en op de single Comment Te Dire Adieu, met Jimmy Somerville). Een all-star cast van het niveau ‘what could possibly go wrong?’, dus zoals je begrijpt, werd het album geen commercieel succes. Het hielp daarbij niet dat ook de tweede en derde single, Tremble Dancing en Every Lover’s Sign, geen hits werden. Verre van zelfs… In 1987 werd in Australië ook Never To Forget You nog op single uitgebracht, en een jaar later werd No More “I Love You’s” nog een keer op de mensheid losgelaten, maar hoewel het nummer een eervolle vermelding verdient in alle beschikbare popanalen, ging het volledig aan het grote publiek voorbij.
En toch, en toch… als je No More “I Love You’s” mooi vindt, probeer dat album van The Lover Speaks dan eens op een platenbeurs uit een knakenbak te vissen. Want het staat vol (of in het geval van de CD technisch gezien halfvol) met 10 schitterende, prachtig klinkende popliedjes. Het was destijds een van de eerste platen die ik op CD kocht. Toentertijd galmde die al talloze keren op repeat door huize Schlosser, en ik geniet er nu, tijdens het schrijven van dit stuk, ook alweer een paar uren van. Dikke, dikke aanrader! #tipjemijnerzijds
Goed, na dit ongevraagde zwevende reclameblok nog even terug naar de muziek. The Lover Speaks trad na de release van hun album op in het voorprogramma van de Eurythmics’ Revenge World Tour. Ook schreven ze mee aan songmateriaal voor Alison Moyet en Kiki Dee, en namen zelfs nog een door Iovine, Stewart en Daniel Lanois geproduceerd tweede album op: The Big Lie. Dat was al helemaal af toen A&M besloot het niet uit te brengen. Er wel voor betalen, maar er geen geld aan willen verdienen… rare jongens, die platenbazen… Eind 1988 hing The Lover Speaks zijn instrumenten aan de wilgen.
In 1995 was het nota bene de andere helft van de Eurythmics, Annie Lennox, die meende dat het een goed idee was om No More “I Love You’s” te coveren. Maar waar ik bij het origineel het gevoel heb dat ik naar het waargebeurde en diep gevoelde verhaal van de schrijver zit te luisteren, hoor ik bij Annie Lennox iemand die andermans verhaal vertelt. Een zielloze versie dus, naar mijn smaak, maar wel de uitvoering die The Lover Speaks met terugwerkende kracht de credits opleverde die ze verdienden. In navolging van dit onverwachte succes bracht Freeman in 1996 nog zes(!) soloalbums uit, waarvoor hij het materiaal had opgenomen tussen 1985 en 1996.
Overigens kwam No More “I Love You’s” in 2020 bij weer een hele nieuwe generatie onder de aandacht, toen Hailee Steinfeld het refrein 1-op-1 overnam in haar single I Love You’s.
*kijkt glazig naar de luidsprekers*
Jeetje, is het liedje nu al afgelopen? Dan zet ik ‘m toch gewoon nog een keer op? De Hidden Treasure van vandaag, No More “I Love You’s” van The Lover Speaks:
Voor de vorm hierbij ook de versie van La Lennox:
En voor de volledigheid ook Hailee Steinfelds uitvoering:
Fijne feestdagen!
