Vroeger was heus niet alles beter. Terwijl je je vrienden nu met een simpel linkje kunt laten kennismaken met alle muziek die op YouTube of Spotify staat, kon je anderen tot een jaar of 25 geleden alleen muziek laten horen die je zelf fysiek bezat. Die gedachte brengt me terug bij mijn studietijd (1988-1994) in Nijmegen. Menig avondje spendeerde ik toen op de kamers van vrienden, waar we eindeloze gesprekken voeren en luisterden naar elkaars muziek. De vrienden waar ik het meest zat, hadden in hun studentenkamer – hoe klein ook – een complete stereotoren staan, inclusief CD- en platenspeler. Uiteraard met een bijbehorend arsenaal aan schijfjes en vinyl.
Je zult het misschien niet geloven, maar hoewel ik destijds ook al helemaal gek was van muziek, behielp ik mezelf tijdens mijn studententijd met een draagbaar radio/cassetterecordertje. Ik zie ‘m nog staan, dat witte ding met zijn inklapbare en uitschuifbare antenne. De boxen eigenlijk te dicht bij elkaar om fatsoenlijk stereo te kunnen horen. Toch was ‘ie me heilig! Als ik op mijn eigen kamer was, stond het apparaat trouwens lang niet altijd aan. Als ik studeerde, kon ik geen muziek aan mijn hoofd hebben. Dat leidde veel teveel af. Tot op de dag van vandaag bestaat ‘muziek als behang’ in mijn wereld eigenlijk niet. Op de momenten dat ik niet studeerde, luisterde ik vooral naar de radio. In het begin naar Keizerstad, maar die werden al snel definitief uit de lucht gehaald; later naar Unique FM in Malden, waar ik zelf een radioprogramma had, en Radio 3. Sterker nog: al mijn CD’s, platen en cassettebandjes stonden nog in mijn ouderlijk huis in Ridderkerk. Die waren daar, vooral in de beginjaren van mijn studie, veel harder nodig, omdat ik toen nog een programma maakte op Radio Ridderkerk.
En dus luisterde ik veel muziek bij mijn vrienden op hun kamers. Ik had toen al een eclectische muzieksmaak, maar gelukkig ook een veelkleurige vriendenkring, die daarbij aansloot. Zo luisterde ik bij de ene vriend naar wat ‘donkerdere’ muziek, zoals gothic rock, Nick Cave, Dead Can Dance, The Doors en Philip Glass, terwijl ik een avond later bij een andere vriend kon genieten van veel ‘lichtvoetiger’ muziek. Het was tijdens zo’n laatste sessie dat ik in aanraking kwam met mijn Hidden Treasure van vandaag…
The Jackson 5 waren eigenlijk een van de eerste boybands. Toen zij in 1975 overstapten van Motown naar Epic Records, veranderden ze hun naam in The Jacksons. Niet uit eigen beweging, het was een eis van Motown. Daar stond tegenover dat het nieuwe contract voor de bandleden een stuk gunstiger uitpakte. Zo kregen ze voortaan 20% van de royalty’s, terwijl ze bij hun oude ‘werkgever’ 2,8% moesten delen met zijn vijven. Triumph was hun vierde album voor het nieuwe label. Het kwam uit in 1980, een jaar nadat Michael Jackson zijn ongekend succesvolle soloplaat Off The Wall had uitgebracht.
Van Triumph verschenen meerdere singles: Lovely One, Heartbreak Hotel en Can You Feel It. Opvallend is, dat elke volgende single in de Verenigde Staten minder succesvol was dan zijn voorganger (de classic Can You Feel It bleef er steken in het onderste kwart van de Billboard Hot 100), terwijl dat in Europa precies andersom was. Dus toen Can You Feel It in Engeland een Top 10-hit werd en in Nederland zelfs de Top 3 haalde, was het logisch dat er nog een vierde single zou worden uitgebracht. Dat werd Walk Right Now.
Ik herinner me nog dat mijn studievriend Marc die vinylsingle opzette. Eindjaren ‘80 was dat dus. Nu moet je weten dat mijn echte interesse in muziek eigenlijk pas rond 1984 werd aangewakkerd, op de middelbare school. Fashionably late, dat ben ik met je eens. Ik had uiteraard de hele gekte rond Michael Jackson wel meegekregen en op mijn manier gewaardeerd, maar nog enigszins op afstand. Meer als toeschouwer dan als deelnemer. En natuurlijk kende ik de grote hits van The Jacksons wel van de radio, maar Walk Right Now was roemloos in de Tipparade gestrand, ondanks dat het de opvolger was van een bonafide klassieker. Kortom: toen ik het nummer jaren later voor het eerst hoorde, was het voor mij gloednieuw. Wel had ik toen al dezelfde insteek die ik nu nog steeds heb: het boeit me niet of iets een hit was/is of niet, ik vind iets goed of niet.
Walk Right Now vond (en vind) ik dus goed. Ik weet nog dat ik gelijk gegrepen werd door het intro. Dat begint met een staccato opmaatje, gevolgd door een weergaloos basloopje, waarna een piano, een funky gitaartje en wat handclaps invallen. Dan zijn we nog maar 10 seconden onderweg. Al met al is het een enorm swingend nummer (terwijl ik altijd die jongen naast de dansvloer was). Ik was wel enigszins overrompeld toen na anderhalve minuut een soort ‘Love Boat’-achtig arrangement met strijkers en blazers inviel, maar het werkt prima in dit nummer.
De albumversie van Walk Right Now duurt zesenhalve minuut, maar die werd voor de Amerikaanse singleversie tot vierenhalve minuut ingekort. Die singleversie staat sinds kort op Spotify, want hij is toegevoegd aan de eerder dit jaar uitgekomen Expanded Edition van Triumph. Daarop vind je ook de single- én 12’’-versies van de andere hits van het album. In die zin is het een mooie heruitgave. Maar de Europese singleversie van Walk Right Now, die drieënhalve minuut duurt (en mij door mijn studievriend werd voorgeschoteld), is nog niet op de audiostreamingdiensten te vinden. Voor mij als radionerd is die uitvoering precies lang genoeg en zitten alle elementen die ertoe doen erin. Luister maar:
En als je nu naar aanleiding hiervan behoefte krijgt aan langere versies van het nummer, dán zit je op Spotify geramd.
