Ik durf te zeggen dat mijn muzieksmaak heel breed is. Synthpop, latin, collegerock, ska, Britpop, jazzrock, drum ‘n’ bass, new wave, countryrock, soul, nederpop, classic rock, new romantics, symfo… het staat allemaal kriskras door elkaar (dat wil zeggen: alfabetisch op artiestnaam en daarbinnen chronologisch) in mijn CD-kast. Oké, ik ben geen groot liefhebber van klassiek, volkse muziek en hiphop, maar zelfs in elk van die genres zijn er nummers die ik niet goed, maar fantastisch vind. Dat komt doordat ik elk nummer dat ik beluister, beoordeel als een op zichzelf staand liedje. Dus niet zo van: het is een van mijn lievelingsbands, dus dan moet het wel goed zijn. Nee, ook de beste artiesten brengen weleens prut uit.
Toch zijn er natuurlijk genres waar ik meer een zwak voor heb (of heb gehad) dan voor andere. Sophisticated pop is er daar eentje van. Oorspronkelijk was dat de omschrijving van de muziek die de new romantics maakten. Dit was een beweging die halverwege de jaren ‘80 uit de new wave ontstond, en waarvan Duran Duran, Orchestral Manoeuvres In The Dark, Spandau Ballet en ABC belangrijke exponenten waren.
Eindjaren ’80 werden ook bandjes eronder geschaard die jazzy elementen in hun popmuziek verweefden, zoals Sadé, Hue & Cry, Carmel, Matt Bianco, Swing Out Sister en Curiosity Killed The Cat.
Grosso modo staat sophisticated pop voor muziek die supergoed geproduceerd is, op het gladde af. Denk ook aan Aztec Camera, Deacon Blue, The Blow Monkeys, Danny Wilson, The Blue Nile, Prefab Sprout, Propaganda, Scritti Politti, enz. Allemachtig, alleen al van het neerpennen van deze opsomming word ik superblij!
Opvallend is, dat veel van de artiesten in het sophisticated popgenre uit Schotland kwamen. Het is een van de redenen dat ik een zwak heb voor muziek van Schotse bands. Een daarvan is The Big Dish. Ze maakten drie albums: Swimmer (1986), Creeping Up On Jesus (1988) en Satellites (1991). Die laatste CD kwam uit bij East West Records (onderdeel van Warner Bros.), nadat de band wegens te weinig succes gedropt was door Virgin. Aan de ene kant kun je het album beschouwen als een dikke vinger richting Richard Branson, want het is een fantastische plaat. Aan de andere kant bewees het het ‘gelijk’ van hun oude platenbaas (in elk geval in commercieel opzicht), want ondanks een enthousiast onthaal door de critici, werd ook dit geen succes.
Aan de lijst meewerkende artiesten lag dat niet. We horen o.a. Pino Palladino op bas, Manu Katche op drums en een orkest geleid door Gavin Wright. Warne Livesey, die zijn sporen al verdiend had bij o.a. The The, Julian Cope, Midnight Oil en Deacon Blue, produceerde het geheel. Satellites is een van mijn favoriete albums van beginjaren ‘90. Kom je het in een tweedehands- of uitverkoopbak tegen? Direct aanschaffen! #tipjemijnerzijds
Hoogtepunt van de CD is voor mij het nummer dat als eerste single ook het bekendst geworden is: Miss America. Ondanks dat het in 1990 regelmatig op de radio te horen was (sophisticated pop is dan ook bij uitstek radiomuziek, nog steeds – hint, hint), kwam het niet verder dan de Tipparade. Ik haal hem graag nog eens voor je uit de mottenballen:
Check voor een fijne dwarsdoorsnede van de sophisticated pop die wel op Spotify staat deze fijne playlist van journalist Guuz Hoogaerts.
