Zoals je al gemerkt hebt, zit aan veel van mijn bijdragen een radioverhaal vast. Hoewel ik nog dagelijks met (vooral nieuwe) muziek bezig ben, groeide mijn fysieke muziekverzameling het hardst tijdens mijn actiefste radiojaren. Grofweg van eindjaren ‘80 tot en met de jaren ‘00. De nodige muziek die ik in die periode hamsterde, is nog niet voor de digitale generatie ontsloten, en dus perfect materiaal voor Hidden Treasures.
Mijn radiocarrière begon in de zomer van 1987 bij Radio Ridderkerk. Perfect getimed, zo vlak voor aanvang van mijn examenjaar. Hoewel ik al mijn vrije tijd (studietijd rekende ik tot mijn vrije tijd) in de voorbereiding van mijn radioprogramma De SensatieGeneratie stak, kwam ik met goede cijfers van het VWO af. ‘Voorbereidend wetenschappelijk onderwijs’. Daarna ging ik dus studeren. Dat deed ik aan de andere kant van het land, in Nijmegen.
Hoewel ik het nog lang heb volgehouden om elk weekend heen en weer te reizen voor De SensatieGeneratie, ging ik daarnaast aan de slag voor de lokale omroep van Heumen, de SLOH (niet veel later omgedoopt in Unique FM). In eerste instantie presenteerde ik daar allerlei verschillende programma’s, maar na anderhalf jaar kreeg ik mijn eigen programma: ArtyShock. Een 2 uur durende uitzending die gemaakt was voor de vrijdagavond: met veel vaart in zowel presentatie, vormgeving als muziek. Ik moest dan ook echt niemand om me heen hebben in de studio, want ik had al mijn aandacht nodig om het programma technisch tot een goed einde te brengen. Ik was eigenlijk dus al een autist voordat dat hip werd, maar het had er ook mee te maken dat elk individueel jingletje, geluidje, muziekje of liedje met de hand gestart werd. En ik draaide nogal wat jingletjes, geluidjes, muziekjes en liedjes in die twee uur.
Zoals in al mijn programma’s gedurende de 30 jaar dat ik radioactief was, was de Remschijf een vast onderdeel. Mijn eigen steunplaat, waarbij hitpotentie volslagen ondergeschikt was aan het feit dat het gewoon het beste nummer aller tijden van die week moest zijn. Nu moet je weten dat Unique FM, eigenlijk zoals alle lokale omroepen, vooral mainstream muziek draaide. Je wilde immers zoveel mogelijk mensen bereiken, dus je ging natuurlijk niet de luisteraars wegjagen met muziek waar ook maar iets van een randje aan zat. Die instelling was, grappig genoeg, 180 graden anders dan die van mij. Ik draaide bijna alleen maar muziek met een randje. Al was het maar omdat het vaak zo nieuw was, dat niemand het nog kende (dus gezellig meezingen was er niet bij), en los daarvan zocht ik veelvuldig de wat extremere genres op. Om je een beeld te geven: met artiesten als Nirvana en The Chemical Brothers was ik er als de kippen bij. Ik had liever minder luisteraars die met aandacht luisterden, dan veel luisteraars die de radio als behang hadden aanstaan.
Hoewel men dat van mij wist, had ik in de anderhalf jaar die aan mijn eigen programma vooraf ging voldoende credits opgebouwd bij de programmaleiding. Ik mocht ik mijn gang gaan. En dat deed ik.
De Remschijf in mijn allereerste ArtyShock, op 12 oktober 1991, was Nocturne van T99. Hoewel ik niks van rave moest hebben, vond ik hun Anasthasia een paar maanden eerder al geweldig. Ook dat was een Remschijf, maar die draaide ik toen nog alleen op mijn studentenkamertje, dus daar deed ik niemand kwaad mee. Maar die opvolger, Nocturne, was het meest prominente nummer in die allereerste ArtyShock. Een nummer dat ik nota bene in allebei mijn uren draaide en met veel bombarie aan- en afkondigde. En dat, in een programma waarvoor in de weken daarvóór behoorlijk reclame gemaakt was op de zender, in de hoop wat extra luisteraars te mobiliseren.
Hoewel de programmaleiding dus achter mij stond (en altijd achter mij gestaan heeft, waarvoor hulde), had de voorzitter van de omroep een iets andere visie. Unique FM was zijn zender, de Heumense ether was zijn ether en de luisteraars waren zijn luisteraars. Maar bovenal: de adverteerders waren zijn adverteerders. En die kwam ik even wegjagen? Hij dacht het even niet. Die allereerste ArtyShock, en dan met name Nocturne van T99, was het begin van een tumultueuze relatie tussen de voorzitter en mij. Hij belde regelmatig tijdens de uitzending op om te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was en niet zelden trof ik voor de uitzending een herderlijk schrijven van hem in mijn postvak. Een beetje zoals Lex Harding met Curry & Van Inkel omsprong, zeg maar. En net zoals die radiohelden werd ik er alleen maar rebelser van.
Uiteindelijk is dat mijn programma en de muziek die ik uitzocht ten goede gekomen. Tot op het punt dat ik me bediende van de ietwat elitaire slogan ‘geen hits, maar goede muziek’. Veel van die goede (of in elk geval goed bedoelde) muziek die ik destijds draaide, staat nog altijd niet op Spotify. Een goudmijn dus voor deze pagina, waar ik nog wel jaren aan kan blijven bijdragen. Deze week in ‘de plaat en zijn verhaal’: Nocturne van T99. Pump up the volume!
