Producers zijn voor de gemiddelde muziekluisteraar net zo belangrijk als bijvoorbeeld platenlabels, namelijk: totaal niet belangrijk. Het gaat om het liedje. Wie daarachter zit – op de artiest na dan – boeit bijna niemand. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd, maar die zijn schaars. Zo kennen de meeste mensen de grootste muzieklabels (Universal, Sony en Warner) wel van naam, maar niemand vindt een liedje leuk omdat het door een van die drie is uitgebracht. Het zijn geen kwaliteitsstempels, zeg maar. In het verleden is eigenlijk alleen het compilatielabel Arcade erin geslaagd zelf een merk te worden, mede dankzij de Arcadebakken in de muziekwinkels, waarin al die verzamelaars overzichtelijk bij elkaar stonden.
Ook producers moeten het, hoe belangrijk hun rol ook is, vaak doen met een plaatsje op de achterbank. Ook hier weer een enkele uitzondering daargelaten. Vaak waren dat producers die over een hele eigen sound beschikten. Stock Aitken Waterman (de ‘verzamelnaam’ van Mike Stock, Matt Aitken en Pete Waterman) zijn daar een goed voorbeeld van. Hun geluid was zo herkenbaar, doordat ze hun liedjes (bijna letterlijk) aan de lopende band uitpoepten. Ze hadden een formule bedacht, waarbij alle liedjes dezelfde opbouw kenden en allemaal met dezelfde (elektronische) instrumenten werden ingespeeld. Feitelijk hoefden hun muziekbedjes alleen nog maar ingezongen te worden, en of daarvoor nu Samantha Fox, Kylie Minogue, Sigue Sigue Sputnik, Donna Summer, Jason Donovan, Mel & Kim, Bananarama, Dead Or Alive, de Dolly Dots of ‘tea boy’ Rick Astley zich aandiende, was eigenlijk een detail. De SAW-producties werden door velen dan ook uitwisselbaar gevonden. Da’s allemaal leuk en aardig (en ook een reuze credible mening), maar het drietal lachte in hun vuistjes. Het publiek vrat hun liedjes namelijk en eindjaren ’80, beginjaren ’90 regeerden zij de hitlijsten. Iedereen kende dan ook hun namen, al waren ze ‘slechts’ producers en componisten. Hoewel, ze brachten – naast hun vele, vele hitproducties voor anderen – ook drie liedjes onder hun eigen naam uit. Dat brengt me bij de Hidden Treasure van vandaag.
Maar sta me eerst nog even een verzuchting toe: ‘de wegen van rechthebbenden zijn ondoorgrondelijk’. Want hoewel vaak met het beschuldigende vingertje richting Spotify gewezen wordt, wanneer een nummer in de bijna 100 miljoen liedjes grote catalogus van de streamingdienst ontbreekt, zijn het de rechthebbenden die deze keuze maken. En vaak lijken die keuzes heel arbitrair. Neem onze Stock Aitken Waterman. Die drie singles die zij als artiesten uitbrachten, zijn allemaal onderdeel van de catalogus van BMG Rights Management. Nog zo’n naam die je waarschijnlijk niets zegt, en dat maakt ook niks uit. Neem het maar gewoon van me aan. Die drie liedjes waren: Roadblock, Packjammed (With The Party Posse) en SS Paparazzi. Elke volgende single was iets minder succesvol dan de vorige, maar dat maakt het alleen maar vreemder dat Roadblock en SS Paparazzi wel te streamen zijn, en Packjammed niet. Des te meer omdat dat nummer op precies dezelfde leest geschoeid was als zijn succesvolle voorganger (zo’n beetje de gebruikelijke werkwijze van SAW dus, zeg maar). De single heeft een heerlijke ‘rare groove’ als basis, we horen catchy toeters, een aanstekelijk vrouwenkoortje en talloze samples. Voor degenen die toch nog twijfelden over wie er achter dit nummer zat, bevatte het een mini-SAW-hitmedley (vanaf 2’17 in de clip hieronder). Ingelaste popquiz voor eeuwige roem: welke fragmenten zijn hierin te horen? Titel en artiest, alstublieft…(*)
Enfin, met al deze elementen was Packjammed nagenoeg een kopie van Roadblock, en ik vond ze allebei even lekker. Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen, en stelen van jezelf mag, wat mij betreft. Roadblock werd in het najaar van 1987 een Top 10-hit en Packjammed haalde in januari 1988 ook een respectabele #15. Opvolger SS Paparazzi haalde de Nederlandse charts niet meer. Toch staat die wel op Spotify, net zoals Roadblock, maar moeten we het daar zonder Packjammed doen. En da’s best jammer, zoals je hier kunt horen en zien:
(*) De hitmedley bevat de volgende tracks: Bananarama – Love In The First Degree, Princess – Say I’m Your Number One, Mel & Kim – Respectable, Bananarama – I Heard A Rumour, Sinitta – Toy Boy en Rick Astley – Never Gonna Give You Up
