Arrangeur met grandeur.
Als eerste aan het begin van dit nieuwe jaar een gelukkig, gezond en … muzikaal 2021 gewenst. Ik val meteen maar met de deur in huis. Waar moet je een nieuw jaar mee aftrappen? Een terugblik op 2020? Hoewel de jaarlijstjes steeds vroeger lijken te verschijnen kan nu pas echt de balans worden opgemaakt. De persoonlijke 2020 favorieten zjjn allemaal terug te vinden op Spotify. Geen uitgebreid concertbezoek in 2020. Op dat vlak dus geen keus uit de non Spotify schatkist. Dankzij mede-schatbewaarders Werner en Sjaak, maar ook andere muziekliefhebbers, heb ik het afgelopen jaar het nodige (her)ontdekt. Voor de eerste keus van 2021 ga ik dan ook terug naar afgelopen zomer. Een prachtig muzikaal verhaal in de Volkskrant zorgt niet alleen voor inspiratie voor een aantal verhalen maar ook voor een nieuwe ‘hobby’. Muzikant, schrijver en muziekjournalist Bob Stanley staat centraal in het door Menno Pot geschreven artikel. Stanley krijgt van de Volkskrantjournalist de titel compilatiekoning. Aanleiding is de reeks albums die Stanley voor het fameuze Engelse re-issue label Ace Records samenstelt. Al dan niet onder de vlag van zijn band Saint Etienne of samen met bandmaatje Pete Wiggs. De zomerse release Saint Etienne Present Songs For The Fountain Coffee Room zorgt voor een eerste kennismaking. Conclusie: een met met liefde samengestelde verzamelaar. Hoorbaar en zichtbaar. Van de tracklist tot het artwork en van de achtergrondverhalen tot de kort maar krachtige omschrijving van het album in kwestie. En de titels zijn ook doeltreffend. Het plaatje klopt in alle opzichten. Elke verzamelaar is een soort van muzikaal verhaal. Terug naar een bepaalde periode in de muziekgeschiedenis en/of een bepaalde muziekstroming al dan niet gekoppeld aan het tijdsbeeld waarin de muziek is gemaakt.
En hoe zit het met die nieuwe ‘hobby’? Dat is ‘simpelweg’ het aanschaffen en het genieten van de verzamelaars waar Bob Stanley aan heeft meegewerkt. Dankzij de decemberbonus is de verzameling aangevuld. De teller staat inmiddels op 9 verzamelalbums en het boek Yeah! Yeah! Yeah! The Story Of Popmusic From Bill Haley to Beyonce. Op de verzamelaars staan de nodige non Spotify nummers dus qua wekelijkse verhalen zorgt dit voor voldoende inspiratie. De laatste ontdekking: When The Day Is Done, The Orchestrations Of Robert Kirby. Op dit album staat het werk van arrangeur Robert Kirby centraal. Studiegenoot van Nick Drake.
(Tracks van When The Day Is Done plus bonus)
Ik luister regelmatig naar het werk van de helaas te vroeg overleden Engelse zanger. Muziek die mij steeds weer weet te raken. Te danken aan het stemgeluid van Drake maar de arrangementen van Kirby spelen ook een belangrijke rol in de muziek van de Engelse songschrijver.
Kirby volgens Bob Stanley:
“Kirby’s orchestrations were relaxed, familiar and entirely autumnal. They matched the photo of Drake on the rear of “Five Leaves Left”, leaning against a wall as everyone else sped past, busy doing nothing. They also matched his smoky, Colin Blunstone-like tones, comfortable with their mock Tudor, middle-class Englishness”.
Kirby is in eerste instantie van plan om na zijn studie aan de slag te gaan als muziekleraar. Er zijn twee oorzaken die ervoor zorgen dat hij een andere muzikale afslag neemt. Zijn ontmoeting met Nick Drake. En She’s Leaving Home van The Beatles. Als Kirby dit nummer voor de eerste keer hoort beseft hij dat het arrangeren van muziek iets is wat hij graag wil proberen. Als Nick Drake aan zijn debuutalbum Five Leaves Left werkt is hij niet tevreden over het werk van arrangeur Richard Hewson. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn oude Cambridge maatje Kirby. De rest is geschiedenis althans in eerste instantie verkoopt het werk van Drake niet goed. Het gebrek aan herkenning breekt hem op. Hij heeft het gevoel dat hij zijn doelgroep onvoldoende kan bereiken. Hij trekt zich steeds meer terug. In 1974 overlijdt de zanger aan een overdosis antidepressiva. Pas na zijn dood ontstaat er steeds meer waardering voor zijn werk. Anno 2021 wordt Nick Drake beschouwd als een belangrijke songschrijver. Een inspiratiebron voor veel artiesten en een muzikant die steeds ontdekt wordt door een nieuw publiek.
En Robert Kirby? Die werkt vooral in de jaren 70 als arrangeur met tal van artiesten samen. In de jaren 80 en 90 staat zijn leven in het teken van zijn gezin en richt hij zich beroepsmatig op ander werk. In zijn spaarzame vrije tijd blijft hij arrangeren. Eind jaren 90 volgt een comeback. Vlak voor zijn vroegtijdige dood in 2009 is hij net zo productief als in de tijd waarin hij samenwerkt met Nick Drake. Hij werkt onder andere mee aan de Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band 40th Anniversary show van BBC Radio 2. Voor The Magic Numbers maakt hij een arrangement van She’s Leaving Home. Het nummer waar het voor Kirby allemaal mee begint.
De door Bob Stanley samengestelde verzamelaar When The Day Is Done laat een dwarsdoorsnee horen van het werk van Robert Kirby. Het artwork is een rechtstreekse verwijzing naar Drake’s Five Leaves Left. Naast Nick Drake zijn op het album nummers te vinden van artiesten als John Cale, Ian Matthews en Ralph McTell maar ook van een flink aantal minder bekende namen. Voorbeeld is de Engelse band folkband Spriguns. Actief tussen 1972-1978. De band brengt in deze periode vier albums uit waaronder Time Will Pass uit 1977. Voor dit album verzorgt Kirby het arrangement van een aantal nummers waaronder WhiteWwitch. Commercieel succes blijft uit waarna de band het na het vierde album Magic Lady voor gezien houdt. Net als bij Nick Drake het geval is komt de waardering pas later. De albums zijn jarenlang niet te verkrijgen maar worden jaren later opnieuw uitgebracht. Spriguns groeit in de loop van de jaren uit tot een cultband. Engelse folkpop met een klassiek randje dankzij Kirby. Onlosmakelijk verbonden met de muziek en tijdsgeest van de jaren 70 maar vooral tijdloos mooi!
