Out of space.
24 februari 1995. Herinnert u zich deze datum nog nog? Ik moet bekennen dat ik de datum niet meteen paraat heb. Maar waar het in dit geval om gaat kan ik me als de dag van gisteren herinneren. 24 februari 1995. De dag waarop de laatste Avondspits wordt uitgezonden. Het definitieve afscheid van dit legendarische radioprogramma. Frits Spits neemt zeven jaar eerder voor het eerst afscheid. Na de start op 29 mei 1978 trekt het programma jarenlang een miljoenenpubliek. Het enthousiasme van Spits, de actuele oneliner aan het begin van het programma en al die bekende onderdelen. Van de Steunplaat/Steunfonds tot de Poplimerick en van Kruip In De Huid van tot de Avondspits finale. De vrienden van De Avondspits zitten aan de radio gekluisterd. In 1988 lonkt echter een nieuw avontuur. Het mannetje van de radio maakt de overstap naar TV en stort zich vol overgave op het nieuwe programma Nieuwsspits. Niet bepaald een groot succes. Na twee jaar komt er dan ook een eind aan dit avontuur. Frits Spits gaat vervolgens aan de slag voor TV10, het sterrenkanaal van Joop van der Ende. De politiek steekt echter een stokje voor het commerciële avontuur van de tv-producent. Na twee jaar afwezigheid keert De Avondspits terug. Frits plakt er nog vijf jaar aan vast. Maar februari 1995 is het einde oefening. De populaire DJ stapt over naar Radio 2 en presenteert daar tot 2013 Tijd Voor Twee.
Maar nog even terug naar die historische radiodag in februari 1995. In dit specifieke geval niet het legendarische uurtje tussen zes en zeven maar een uurtje eerder. Tussen vijf en zes brengt het illustere radioduo Jeroen van Inkel en Rob Stenders een eerbetoon aan hun radiocollega. Dankzij deze uitzending leer ik een aantal nummers kennen die ik tot op de dag van vandaag draai. En niet onbelangrijk ook al jaren op (vinyl)single in de kast heb staan. Er komen namelijk niet alleen radiofragmenten uit het grote Frits Spits archief voorbij. Stenders en Van Inkel draaien ook een aantal persoonlijke Avondspitsfavorieten. Ook uit de tijd dat ik als klein jochie nog niet naar het programma luister. Dankzij dit eerbetoon leer ik onder andere Can’t Help Myself van Icehouse en Can’t Stop Running van Space Monkey kennen. Ook Lotus Eaters en You Don’t Need Someone New, een andere persoonlijke jaren tachtig favoriet, komt voorbij. Anno 2021 weet ik niet meer of ik al eerder kennis heb gemaakt met dit nummer. Lotus Eaters is niet alleen terug te vinden in mijn platenkast maar is ook te beluisteren via Spotify. Kortom niet hidden treasures proof. Dat geldt echter niet voor Space Monkey’s Can’t Stop Running. Volgens Stenders 1,3 miljoen keer gedraaid door zijn radioheld Spits en de reden om naar de platenzaak te gaan en de single aan te schaffen. Stenders is niet de enige. Een deel van het miljoenenpubliek dat Spits trekt denkt er ongetwijfeld hetzelfde over. Het levert Space Monkey een hit op. In 1983 behaalt Can’t Stop Running de twaalfde plaats in de Top 40. Het blijft bij deze ene hit. Kortom er is sprake van een echte muzikale eendagsvlieg.
Space Monkey is het muzikale alter ego van zanger/gitarist Paul Goodchild. Space Monkey kent echter een merkwaardige start. Het begin? De band Space Monkeys. Het schijnt dat het platenlabel in het contract met de band laat opnemen dat zij invloed kunnen uitoefenen op de samenstelling van de band. Dit zorgt meteen al voor ruzie in de tent waarna Goodchild als enige overblijft. Het zijn de hoogtijdagen van de new wave en synthpop. Debuutsingle Can’t Stop Running is daar toch wel een ultiem voorbeeld van. Er volgt nog een aantal singles. Helaas zonder succes. Twee jaar na de debuutsingle verschijnt alsnog een album: On The Beam. Daarop onder andere de vier uitgebrachte singles. Voor de opnames roept Paul Goodchild de hulp in van een aantal muzikanten die hun sporen in de muziekbusiness al ruimschots hebben verdiend. Bijvoorbeeld in de begeleidingsband van Wham! maar ook in de dan succesvolle band Bow Wow Wow. Onder hen is toetsenist Tommy Eyre die met tal van artiesten heeft samengespeeld. Niet alleen met Wham! maar ook met Joe Cocker en Gary Moore. Hij speelt ook mee op de klassieker City to City van Gerry Rafferty. Producer is Steve Brown die ook betrokken is bij klassiekers als Club Tropicana van het eerdergenoemde Wham! maar ook, aan de andere kant van het muzikale spectrum, She Sells Sanctuary van The Cult en Motorcycle Emptiness van de Manic Street Preachers.
Het album gaat, op z’n zachts gezegd, niet de geschiedenis in als een klassieker. Hierna wordt het stil rond Space Monkey en Goodchild. Tot 2017. In dat jaar wordt in samenwerking met de muzikant een campagne gestart om de muziek van Space Monkey eindelijk op CD uit te brengen. Natuurlijk voorzien van het nodige bonusmateriaal waaronder een flink aantal remix-versies en niet eerder uitgebrachte demos, Helaas levert de campagne te weinig op. Een uitgebreide 3-CD-box zit er niet in. Of het er ooit nog van komt? Helaas zal dat zonder hulp van de hoofdrolspeler moeten gebeuren. In het najaar van 2020 overlijdt Paul ‘Space Monkey’ Goodchild.
