In navolging van Werner tover ik deze week ook Nederlands product uit de muzikale schatkist tevoorschijn. Daarvoor ga ik terug naar het begin van de jaren 90. De hoogtijdagen van de grunge en de (euro)house die de hitparade steeds meer domineert. Het is ook de tijd van muzikale hoogstandjes van Nederlandse bodem. Bettie Serveert serveert Palomine. Urban Dance Squad wint een Edison voor het album Life ’n Perspectives of a Genuine Crossover en Claw Boys Claw scoort zelfs een top 40 hit met Rosie.
Er zijn natuurlijk meer Nederlandse bands actief. Live te bewonderen in het clubcircuit, te horen tijdens de Vara- en VPRO-uurtjes op Radio 3 en/of omarmt door Oor. Voorbeeld? De Tilburgse band Soft Parade. Ontdekt dankzij de single When Violets Meet. Ik weet niet meer wanneer ik dit nummer voor het eerst heb gehoord. Misschien is het ooit uitgeroepen tot Lokschijf, een initiatief van de Stichting Popmuziek Nederland, de NOS (Avondspits) en een groot aantal lokale omroepen. In ieder geval viel het spreekwoordelijke kwartje meteen.
Soft Parade is tussen 1990 en 1997 actief. Het verhaal begint met Hans Bos (zanger/guitarist) en Eric Maas (basgitarist). Beide werken eerst aan repertoire voordat de band daadwerkelijk wordt opgericht. De eerste demo wordt overhandigd aan Dave Stewart die we natuurlijk kennen van The Eurythmics. Stewart is echter ook platenbaas (Anxious Records) en reageert enthousiast. Hij biedt de band een platencontract aan. De eerste EP verschijnt in 1991. Een jaar later gevolgd door debuutalbum Puur. Leuk feitje. Het album wordt afgemixt in de Air Studio’s van Sir George Martin. Puur krijgt positieve recensies en de band tourt succesvol door Europa. When Violets Meet behaalt in de zomer van 1992 de tipparade en de bijbehorende clip is te zien op MTV.
Het gaat echter slecht met het platenlabel van Dave Stewart. Het label wordt verkocht en meerdere bands worden aan de kant gezet waaronder Soft Parade. Er volgt een jaar waarin gewerkt wordt aan materiaal voor een nieuw album. Maar er zijn ook de nodige bandwisselingen. Zelfs Henk Jonkers van Fatal Flowers drumt een tijdje bij de band. Er volgt een tweede album en een aantal EPs. Succes blijft echter uit waarna de band er in 1997 het bijltje er bij neergooit. Een aantal bandleden duikt later op in bands als Daryll-Ann, Shine en Nits. En anno 2020, bijna 30 jaar na dato, draai ik When Violets Meet nog regelmatig. Opdat wij niet vergeten!
