‘Hit’ is een rekbaar begrip. ‘Vroeger’ (opa vertelt) was een hit een liedje dat in de hitparade stond of had gestaan. Die hitlijsten waren op verkoop gebaseerd, dus een hit was een nummer waarvan veel fysieke exemplaren over de toonbank waren gegaan. Anno 2021 wordt veel minder muziek nog op CD (of LP) uitgebracht (en dus verkocht). Maar daar zijn vele andere platforms voor in de plaats gekomen waarop muziek tegenwoordig verspreid wordt. Denk aan YouTube (streaming video), Spotify en consorten (streaming audio) en TikTok. En je kunt natuurlijk ook kijken naar de mate waarin over een liedje gesproken wordt via social media als Twitter en Facebook. Of hoe vaak erover geschreven wordt op muziekblogs. Lang niet al die informatie wordt meegenomen bij de samenstelling van de hedendaagse hitlijsten, en dat maakt ook dat de definitie van een hit veranderd is. De charts zijn daarvoor allang niet meer maatgevend.
En dan is er natuurlijk ook nog oprecht enthousiasme van bijvoorbeeld radiomakers, die liedjes met hun bezielende aanprijzingen een duwtje in de goede richting konden geven. Mensen als Frits Spits en Rob Stenders zijn goede voorbeelden van DJ’s die nog weleens luisteraars wisten te ‘mobiliseren’. Ik schrijf dat in de verleden tijd, niet omdat Frits zich minder met popmuziek inlaat en Rob naar het kleinere Veronica is gegaan, maar omdat de grote radiozenders steeds meer op elkaar gaan lijken en focussen op de grootste gemene deler. Daarbij (en daardoor) is steeds minder ruimte voor eigen inbreng van de radiomakers. Ook zorgt de opkomst van de andere kanalen die ik beschreef voor een versnippering van het luistergedrag, en dus een afname van de invloed van individuen, hoe passievol die ook mogen zijn.
Beginjaren ‘90 hadden DJ’s meer de gelegenheid om achter een liedje te gaan staan dan nu. Een enkele keer kon zelfs een eenling een liedje ‘er doorheen drukken’, maar de slagingskans werd natuurlijk groter naarmate er een zekere collectiviteit ontstond. Het omgekeerde is echter ook waar gebleken; soms is een liedje niet van de radio te slaan, maar kopt de luisteraar de voorzet niet in. En omdat ik een voorliefde heb voor underdogs, is zo’n liedje uit die laatste categorie mijn Hidden Treasure van vandaag…
Als je in de zomer van 1994 naar de Nederlandse radio luisterde, was de kans groot dat je op Drop Dead Beautiful van Six Was Nine stuitte. Dat was toen namelijk een echte ‘DJ favourite’. Niet zo gek misschien, want het had dezelfde pop/soulvibe als Would I Lie To You van Charles & Eddie, die anderhalf jaar eerder 6 weken lang op #2 stond in de Top 40. Kortom: een liedje dat heerlijk klonk op de radio, en waarmee je de luisteraars een groot plezier deed. Toch? Nou, nee dus. Want Drop Dead Beautiful deed zijn titel volledig eer aan en na vier weken Tipparade was het al over en uit. Of beter gezegd: schluß. Six Was Nine was namelijk een Duits duo.
De band werd in 1992 opgericht door zanger Achim Degen en gitarist Markus Tiedemann. Nog datzelfde jaar verscheen hun debuutalbum A Few Bold Strokes Of The Brush dat, ondanks een paar singles, geen deuk in een pakje boter kon slaan. Twee jaar later was het met Drop Dead Beautiful, de eerste single van hun tweede album Let It Come Your Way, wel raak. Daarbij speelde de ervaring die producer Mike Vernon ter tafel bracht een grote rol. Die ervaring deed hij overigens vooral in de blueshoek op, als producer van onder meer Eric Clapton, Fleetwood Mac, Peter Green en John Mayall, maar hij produceerde ook het vroege werk van David Bowie. Level 42 en Roachford prijken eveneens op zijn CV. Het kan niet anders dan aan dit ene liedje te danken zijn, dat Six Was Nine in 1996 het voorprogramma mocht verzorgen tijdens de Benelux-concerten van Tina Turners Wildest Dreams World Tour.
Desondanks bleef hun carrière na Drop Dead Beautiful morsdood. Buiten hun thuisland althans, want in Duitsland (waar die ene hit ook maar tot #51 kwam; 15 plekken lager dan de hoogste notering in Zweden), scoorden ze nog wel een paar halve hitjes. Toch dachten ze in 1998, na hun vierde album, ‘schade, schade, alles ist vorbei’. In de nieuwe eeuw richtte hetzelfde duo nog wel een nieuwe band op, Cole, maar die hield het na twee albums alweer voor gezien. Voor de meeschrijvers: Achim Degen zit tegenwoordig in de forrrrrmatie (jeukterm) KKsings.
Voor de Hidden Treasure van vandaag gaan we echter 27 jaar (whaaaa!) terug in de tijd, toen je nog zonder helm mocht fietsen en de guldens nog van hout waren. Toen Drop Dead Beautiful van Six Was Nine een ‘radiohit’ was, maar geen commerciële. Alsof dat mij wat kan schele… 😉
