Grappig, maar enigszins nutteloos experiment: loop eens naar je CD-kast en kijk van welke letters uit het alfabet je de meeste CD’s hebt staan… Bij mij zijn dat de B, M en S. Met dank aan onder meer The Beatles, Beck, Frank Black, Blur, Buffalo Tom en Kate Bush; Madonna, Mama’s Gun, Manic Street Preachers, Marillion, Dave Matthews Band en Moby; Scritti Politti, Seal, Simple Minds, Skik, Skunk Anansie, Steely Dan en Suede. Dat geeft gelijk een behoorlijk accurate indruk van mijn muzieksmaak.
Toch is deze exercitie niet alleen maar grappig. Het aardige is namelijk, dat ik dit patroon al vrij snel na de start van de opbouw van mijn muziekverzameling (grofweg vanaf 1984) had ontdekt. Dus als ik niet veel tijd had wanneer ik een muziekwinkel bezocht, checkte ik in elk geval altijd even wat er in de bakken bij de B, M en S stond. En op een gegeven moment kwamen daar de D en de F bij, omdat Deacon Blue en Fish tot mijn favoriete artiesten behoorden. Als ik iets meer tijd had, keek ik ook even bij de A, vanwege mijn voorliefde voor Aztec Camera. En zo begint bij mij alles altijd vrij klein en overzichtelijk, om binnen de kortste keren uit te groeien tot een project van megalomane omvang. Je begrijpt het al: meestal zorgde ik dat ik met zoveel tijd een platenzaak binnenstapte, dat ik op mijn gemak het complete alfabet kon doorbladeren, gevolgd door de bakken met verzamelalbums. Dat alles uiteraard nadat ik door alle nieuwe CD-singles was gegaan, want ik bent altijd al meer iemand van de liedjes dan van de albums geweest. In dat opzicht was ik het Spotify-tijdperk ver vooruit 😉.
Hier moest ik even aan denken toen ik besloot voor mijn Hidden Treasure van deze week een nummer van Shriekback te kiezen. Een band waar ik tot mijn schande overigens niet één CD heb, zag ik net. Niet eens een verzamelaar, terwijl ze er daarvan bijna evenveel hebben uitgebracht als reguliere studioalbums. Sterker nog: dit was zo’n cultband in de jaren ’80, dat hun nummer Lined Up de titel bepaalde voor de compilatie All Lined Up / The Kult Of The Eighties, een dubbel-CD met nog veel meer iconische bands uit die tijd. Overigens samengesteld door huidig Spotify-baas Wilbert Mutsaers, dus misschien kan die nog eens een mailtje uitsturen om ervoor te zorgen dat het Shriekback-album Big Night Music (en daarmee mijn bijdrage van vandaag) op ‘zijn’ streamingdienst komt te staan.
De Engelse band Shriekback is min of meer een ‘supergroep’. Die werd in 1981 opgericht door Barry Andrews en Dave Allen. Leadzanger en toetsenist Andrews speelde daarvóór keyboards in XTC. Hij verliet die band na onenigheid met voorman Andy Partridge. Ook is hij de vader van Finn Andrews, de zanger van het fijne bandje The Veils. Bassist Allen was een van de oprichters van Gang Of Four en produceerde in de jaren ’80 klassieke albums van onder meer The Cure, The Human League en The Go-Go’s. Bassisten van Bootsy Collins tot Flea noemen Allen als een van hun voorbeelden. Iets later voegde zanger/gitarist Carl Marsh zich bij Shriekback en maakte van het duo een trio.
Shriekback had aanvankelijk vooral succes in de (Engelse) dance en indie charts. Daardoor vielen ze in de Verenigde Staten op bij het grote Warner Music, waar ze hun tweede album Care uitbrachten. In hun thuisland verscheen de opvolger Jam Science op het ook niet misselijke Arista Records. Voor hun vijfde album Big Night Music maakten ze opnieuw een overstap. Dat kwam uit op Island Records, dat in de VS ook hun voorgaande album Oil And Gold had uitgebracht.
Opvallend aan die eerste albums was, dat Shriekback geen compromissen sloot wat betreft hun sound, hoewel je je kunt voorstellen dat dat met de succesvolle opkomst van meer trendy new wave-bands als Depeche Mode en OMD verleidelijk was. Uiteraard had die vastberadenheid om vast te houden aan het eigen geluid commerciële consequenties. Die werden vooral merkbaar toen Gunning For The Buddha op single werd uitgebracht. Island besloot serieus werk te maken van die release en trok een behoorlijk budget uit voor de videoclip (die overigens nergens meer te vinden is). Toch hapte het grote publiek niet toe en ook de bijbehorende langspeler werd een commerciële flop.
Van de 33 albums (inclusief verzamelaars) die Shriekback uitbracht, staan er maar 11 op Spotify. Big Night Music is er daar niet een van, dus ook naar Gunning For The Buddha zul je tevergeefs zoeken. De albumversie is overigens wel digitaal te koop via de eigen site van de band(*), maar weer niet via iTunes. Daarom kun je er hier van genieten als mijn Hidden Treasure van vandaag. De clip, waarin speeltoestellen te zien zijn die in mijn ogen verdacht veel weg hebben van martelwerktuigen, is door een fan gemaakt (daaronder loopt de tekst door):
In 1986 leek het tij te keren, toen regisseur Michael Mann – bekend van o.a. ‘Miami Vice’ – besloot om verschillende Shriekback-nummers op te nemen in zijn film ‘Manhunter’, een prequel van ‘Silence Of The Lambs’. Helaas vertaalde het gebruik van deze muziek zich niet in hogere verkopen. Op hun volgende album, Go Bang!, maakte de band voor het eerst een knieval voor de commercie. De CD kende een vriendelijker geluid en bevatte zelfs een cover van KC & The Sunshine Band’s Get Down Tonight. Dat had niet gehoeven en leidde bovendien niet tot de grote doorbraak. In tegendeel, Shriekback viel uit elkaar.
Toch pakte Andrews in 1992 de handschoen weer op en de band is tot de dag van vandaag actief. Productiever dan ooit ook, want hun laatste albums kwamen uit in 2018, 2019, 2021 en hun 17e CD Bowlahoola verscheen vorig jaar. Shriekback treedt ook nog steeds op, maar waarschijnlijk slechts voor de mensen die in de jaren ’80 al fan werden…
(*) Liefhebbers kunnen de albumversie van Gunning For The Buddha digitaal aanschaffen via de website van de band
