In juni 1987 maakte ik mijn eerste radioprogramma: De SensatieGeneratie op Radio Ridderkerk. Ik ging gelijk helemaal in mijn nieuwe hobby/missie op. Strak getimed, aan het begin van mijn eindexamenjaar. Gelukkig verliep dat allemaal prima en verhuisde ik na de zomervakantie van 1988 naar Nijmegen, waar ik ging studeren. Dat deed ik doordeweeks, en in het weekend ging ik heen en weer naar Ridderkerk. Om mijn radioprogramma te doen én om de vuile was te laten wassen 😉. Die combinatie werkte een jaar lang, maar toen ik in 1989 ook doordeweeks programma’s ging maken bij de SLOH (Stichting Lokale Omroep Heumen), raakte de rek er een beetje uit en besloot ik in mijn geboorteplaats met radio te stoppen.
Een van de artiesten die destijds veel gedraaid werden bij mijn nieuwe cluppie, was Selena. Niet zo gek, want deze zangeres was geboren en getogen in Malden, een van de kernen van Heumen. Overigens bleek het voor de vele publicaties die Selena destijds interviewden makkelijker om te zeggen dat ze uit Nijmegen (of zelfs Arnhem) kwam, maar dat was dus feitelijk onjuist. Ze kwam uit Heumen en als lokale omroep van die plaats ondersteun je zo’n talent natuurlijk met alles wat je hebt (al waren dat op dat moment nog slechts een kabelfrequentie en een FM-zender).
Selena was overigens geboren als Sabina Quack. Ze kwam bovendrijven toen ze auditie deed voor de Nederlandse componisten/producers Marco Roosink en Nico Verrips, die op zoek waren naar nieuw zangtalent. Inderdaad, dezelfde mannen die later het project Marconic zouden opstarten, waarvan ik hier ik een tijd geleden het enige wapenfeit If Life Could Be A Dream presenteerde. Roosink en Verrips waren gecharmeerd van ‘onze’ Sabina en begonnen liedjes voor haar te schrijven en produceren. Die werden uitgebracht op het grote label EMI, dat ook voorstelde de artiestennaam Selena te gaan hanteren. Op die manier zou verwarring voorkomen worden met de Italiaanse zangeres Sabrina, die rond diezelfde tijd haar Boys in de strijd (en het zwembad) gooide om óók het internationale muziekpodium te beklimmen.
Onder begeleiding van deze producers scoorde de toen 23-jarige Selena drie Top 40-hits: Shotgun, So Far Away en Timebomb. Daar ga je echter tevergeefs naar zoeken op de muziekstreamingdiensten. Shotgun was dus haar debuutsingle. Een aanstekelijk, uptempo nummer dat klinkt als een combinatie van de toen enorm in opkomst zijnde Stock Aitken Waterman-sound en Italo-disco. In het buitenland was het een nog grotere hit dan in Nederland. Shotgun scoorde goed in Portugal, Griekenland en vooral Finland. Luister hier nog eens waarom (de tekst gaat onder de video verder):
Een week na de release van haar derde single Timebomb verscheen ook haar gelijknamige debuutalbum. Alle drie de dampende, stampende hits stonden daar uiteraard op, maar ook een mooie ballad, And My Heart Beats. Die werd later als vierde single uitgebracht en gooi ik er nog even als bonustrack tegenaan (met daaronder het staartje van dit stuk):
Ik was er zwaar van gecharmeerd, maar het publiek had blijkbaar moeite met deze koerswijziging. De single bleef in de Tipparade hangen. Aan de steun vanuit ‘haar’ lokale omroep heeft dat niet gelegen…
Na haar debuutalbum werkte Selena met Loïs Lane-hitmaker Evert Abbing aan nieuw materiaal, maar na een paar geflopte singles hing ze haar stembanden aan de wilgen. Overdrachtelijk gezien dan. Dat betekende het eind van haar kortstondige muziekcarrière. Ze trouwde met David Brons, die in 2001 in Nijmegen The Matrixx opende, een in die contreien legendarisch geworden discotheek, waar ook veel grootschalige evenementen georganiseerd werden. Het schijnt dat Selena daar nog gewerkt heeft. Later liet ze haar hart weer kloppen voor creatievere activiteiten en ging ze zich succesvol toeleggen op het maken van keramiek. Ze heeft verschillende exposities met haar beelden gedaan, maar voor het grote publiek blijft ze toch de zangeres van die drie internationale danshits (en die ene prachtige ballad)…
