Thank God It’s Friday!
Deze week gaan wederom de voetjes van de vloer. In de disco is het devies. De spiegelbol, discolampen en stroboscoop moet je er zelf maar even bij verzinnen. Terug naar de jaren 70. De disco die vanaf begin jaren 70 aan een opmars begint. Elementen uit de soul en funk spelen daarbij een belangrijke rol. Soul Makossa van Manu Dibango wordt wel beschouwd als eerste disco hit.
Er zijn natuurlijk tal van soul- en funkklassiekers aan te wijzen die ook een belangrijke inspiratiebron vormen voor de discomuziek. Zo wordt Theme From Shaft van Isaac Hayes ook nogal eens als voorbeeld genoemd. Na 1973 gaat het in ieder geval snel. Gloria Gaynor, KC & The Sunshine Band, The Philly sound van MFSB zijn zo maar wat voorbeelden. In 1977 is de discorage op zijn hoogtepunt. Dat is vooral te danken aan de film Saturday Night Fever. De film is een kaskraker. De bijbehorende soundtrack is een groot succes en levert een flink aantal hits op. Een muzikale hoofdrol is weggelegd voor de Bee Gees.
In diezelfde periode groeit Donna Summer uit tot de Queen of Disco. En dat is mede te danken aan producer/componist Giorgio Moroder. De soul en funk elementen worden door Moroder voorzien van een elektronisch sausje. Discoklassieker I Feel Love is een baanbrekend nummer. Een blauwdruk voor de dance die wij nu, in allerlei soorten en maten, kennen. Dat geldt niet alleen voor de oorspronkelijke (12″) versie maar ook zeker voor de Patrick Cowley remix die in 1982 wordt uitgebracht. Cowley doet er nog een schepje bovenop. Ruim 15 minuten I Feel Love. Een gouden combinatie. Het zwoele stemgeluid van Donna Summer en de elektronische klanken van de van oorsprong Italiaanse muzikant. Vorige week zaterdag brachten Colin Blenders, Cato van Dijck en de Sven Hammond Big Band in het TV-programa Matthijs Gaat Door een weergaloos eerbetoon aan deze klassieker. Niet gezien? Vooral even kijken!
Maar terug naar het duo Moroder en Summer. De samenwerking levert een Oscar op. Dat allemaal dankzij de film Thank God It’s Friday. Een disco-comedy uit 1978 met Donna Summer als één van de hoofdrolspelers. De film ontvangt, op zijn zachts gezegd, geen lovende kritieken. De Amerikaanse filmcriticus Leonard Matlin schrijft in één van de delen van zijn Movie Guide reeks het volgende:
“Perhaps the worst film ever to have won some kind of Academy Award.”
Daarmee doelt de criticus op Last Dance. Maar daarmee doet hij de bijbehorende soundtrack te kort. Daarop staan toch wel een aantal klassiekers. Dat geldt niet alleen voor het eerdergenoemde Last Dance maar ook zeker voor Too Hot To Trot van The Commodores en de titeltrack van Love And Kisses. De kreet Thank God It’s Friday zullen de doorgewinterde radiofreaks ook wel kennen van de Veronica vrijdag. De soundtrack is een aanrader voor de echte discoliefhebbers. De oorspronkelijke release telt twee LP’s en een extra 12”. Het bijzondere is dat na de release een reeks 12” singles verschijnt. Een 12” uitvoering van elk nummer dat op de soundtrack te vinden is. Niet als officiële release maar als promo voor een select gezelschap Dj’s. De 12” is natuurlijk ook onlosmakelijk verbonden met de hoogtijdagen van de disco. De clubdj’s die dankbaar gebruik maken van de lange versies. Ook handig voor tijdens een plaspauze!
De originele soundtrack is niet als volledig album terug te vinden op Spotify. Die zou ik zijn geheel dus als hidden treasure kunnen bombarderen. Er zijn natuurlijk wel een aantal tracks via de Zweedse streamgigant te beluisteren. Al dan niet in afwijkend versies. De titeltrack van Love And Kisses wijkt bijvoorbeeld af van de single-versie. Lovin’, Livin’ And Givin’ van Diana Ross verschijnt niet veel later in een nieuwe versie op het haar soloalbum Ross. En daar blijft het niet bij want het nummer wordt in de loop van de jaren meerdere keren opnieuw gemixt en ge-edit. Maar er is nog genoeg te kiezen. Ik pik er twee uit. Santa Esmeralda en The Queen of Disco als muzikaal toetje.
Santa Esmeralda wordt in 1977 opgericht door de Franse producers Nicolas Skorsky en Jean Manuel de Scarano. Voor het eerste album wordt de Amerikaanse zanger Leroy Gomez aangetrokken. Van jongs af aan muzikaal actief. Hij speelt begin jaren 70 een tijd samen met Tavares en speelt als sessiemuzikant mee op Elton John’s album Goodbye Yellow Brick Road. De titeltrack van het debuutalbum Don’t Let Me Be Misunderstood levert de band een wereldhit op. Een klassieker in een discoversie. Vooral bekend dankzij The Animals echter Nina Simone is de eerste die het in 1964 officieel uitbrengt. Ook The House Of The Rising Sun wordt door Santa Esmeralda onder handen genomen. Een traditional die zijn oorsprong kent in de jaren 20 van de vorige eeuw maar vooral begin jaren 60 bekend wordt dankzij de versies die door verschillende artiesten worden uitgebracht. Van Joan Baez tot , daar zijn ze weer, Nina Simone en The Animals. Santa Esmeralda scoort in 1978 met hun discoversie een bescheiden hit in Nederland. Gomez is dan overigens al vervangen door Jimmy Goings. In datzelfde jaar neemt de band voor de soundtrack van Thank God It’s Friday het nummer Sevilla Nights op. Volgens beproefd recept. Een mix van Latin, flamenco en disco. Qua compositie niet noemenswaardig anders dan de grote hit van de band. Gevalletje zoek de verschillen.
Als de discorage op zijn einde loopt en verder commercieel succes uitblijft komt er begin jaren 80 een eind aan de band. Gomez richt in 2002 de band opnieuw op. Niet veel later staat Don’t Let Me Be Misunderstood opnieuw in de belangstelling. Dat dankzij Quentin Tarantino’s kaskraker Kill Bill. Het is, denk ik, vooral aan Tarantino te danken dat de originele versie op Spotify is terug te vinden. Voor de rest moeten we het vooral doen met een flink aantal remixen en/of door Gomez opnieuw opgenomen versies. De drie albums van Santa Esmeralda ontbreken helaas. Maar gelukkig staat de soundtrack van Thank God It’s Friday in de kast. Nu nog op zoek naar de complete Dont Let Me Be Misunderstood – Esmeralda Suite– uitvoering.
En als we het dan toch over de xxl versies hebben. In de bonus J’taime Mon Non Plus. Bekend van het roemruchte duo Serge Gainsbourg en Jane Birkin. In 1978 als bonus 12” toegevoegd aan de soundtrack van Thank God It’s Friday. Een special one-sided record. Het advies van de platenmaatschappij : Play other side! On the other side staat een bijna 16 minuten durende, en voortkabbelende, versie van The Queen of Disco. Muzikale curiosa. Niets meer en niets minder. De voorkeur gaat toch uit naar de echte muzikale hoogstandjes van Donna Summer en Giorgio Moroder. (I Feel) Love is in the air tonight! Don’t stop till you get enough is het advies!
