Net als in de film.
Tarantino. Quentin Tarantino. De inspiratiebron van deze week. Met dank aan de documentaire QT8-Quention Tarantino The First Eight en dochter Tirsa. Ik begin met laatstgenoemde. Tijdens een avondwandeling vraagt Tirsa wat mijn favoriete film is. Ik merk al gauw dat het voor haar vooral een leuke aanleiding is om te vertellen over haar filmheld: Harry Potter. Ik antwoord dat High Fidelity, een muziekfilm, mijn favoriet is. Dat ik de films van Quentin Tarintino goed vind en vooral kijk naar detectives en thrillers. Ik bespaar haar de verdere details. Dat lijkt mij zeker in het geval van de succesvolle filmregisseur het beste. Het zijn nog steeds 16 plus i.p.v. 12 plusfilms. In het geval van QT8 zelfs 18 plus. Dat vanwege het extreme geweld. Daarmee is meteen de toon gezet. De filmstijl wordt niet voor niks omschreven als nouvelle violence. Verhalen die zich afspelen in de onderwereld met expliciete geweldscenes. Daar is geen woord Frans bij!
Dit komt duidelijk naar voren in de documentaire. De thematiek van zijn films maar ook de inspiratiebronnen. Het feit dat hij als tiener in een videotheek gaat werken en zich te goed doet aan de voorraad films. Hij neemt alles in zich op. Dit komt later duidelijk naar voren in zijn films. Kenmerkend zijn de verwijzingen naar andere films en filmgenres. En natuurlijk de muziek. Dat aspect speelt ook zeker mee als het om mijn liefde voor de films van Tarantino gaat. De kunst om de juiste muziek onder de juiste scene te plaatsen. Dat is een vak op zich. Ik heb ooit een workshop gevolgd over het gebruik van muziek in tv-programma’s en films. Interessante materie. De rol van muziek in films is duidelijk. Het verhogen van sfeer, het opbouwen van de spanning of juist een moment van ontlading. Het versterken van de emoties van de personages. Tarantino geeft daar een geheel eigen draai aan. De meest gruwelijke scene tovert op sommige momenten zelfs een glimlach tevoorschijn. Niet alleen vanwege de krachtige en/of gevatte dialogen, de directe of indirecte verwijzingen naar andere films of andere kleine details. Dat geldt vooral voor de muziek.
Op het eerste oog lijken in veel gevallen de scenes en de muziek niet bij elkaar te passen. Echter bij Tarantino werkt het! De muziek maakt een wezenlijk onderdeel uit van de beleving. Expect the unexpected. Het versterkt een scene. Een goed voorbeeld is de laatste vechtscene in Kill Bill I. Een traditioneel zwaardgevecht dat niet zou misstaan in een Aziatische vechtfilm. Een bloederig zwaardgevecht tussen The Bride (Uma Thurman) en O-Ren Ishii (Lucy Liu) in een, bijna vredig, winterse setting. En wat is de keus van de meester himself? Geen bombastisch en spannend orkestraal werkje of een typisch Aziatisch muziekje. Niets van dit alles. Het zomerse Don’t Let Me Be Misunderstood van Santa Esmeralda. De muziek past eigenlijk niet bij het winterse tafereel en bij het zwaardgevecht. Het is geen vrolijke scene maar toch hoor je de opgewekte klanken van Santa Esmeralda. Het plaatje klopt letterlijk en figuurlijk. Zo zijn er tal van voorbeelden te noemen. Natuurlijk heb ik zo ook mijn persoonlijke favorieten.
Little Green Bag van George Baker mag niet ontbreken. Deze Nederpopklassieker is te horen in het intro van Reservoir Dogs. Het uptempo Little Green Bag met de slow motion beelden van hoofdrolspelers Mr. White, Mr. Orange, Mr. Blonde, Mr. Pink, Mr. Brown, Mr. Blue en Joe & Eddie Cabot. Cool is the rule. In eerste instantie valt de keus op Money van Pink Floyd. Tarantino hoort Little Green Bag op radio en raakt op slag in een nostalgische bui. Maar er is nog zoveel meer. Down In Mexico van The Coasters in Death Proof. De surfklanken van Dick Dale en Link Wray in Pulp Fiction. Of de 60’s klassieker Bring A Little Lovin van Los Bravos in Once Upon A Time In Hollywood. De, al dan niet vergeten, juweeltjes zijn grotendeels terug te vinden op de originele soundtracks. Soundtracks die in sommige gevallen ook zijn voorzien van dialogen of andere opvallende ‘soundscapes’ uit de films.
De hidden treasure van deze week staat op de soundtrack van de debuutfilm Reservoir Dogs. Als enige op de tracklist niet terug te vinden op Spotify. Country in optima forma in de stijl van Dolly Parton. Het gaat om Fool For Love van Sandy Rogers. De zangeres schrijft halverwege de jaren 80 een aantal nummers voor de gelijknamige film. De film wordt geregisseerd door Robert Altman, één van Tarantino’s inspiratiebronnen. Altman wil voor de openingsscène een nummer met de titel van de film. Rogers gaat aan de slag en schrijft meerdere nummers met deze titel. De regisseur is niet tevreden over het resultaat en besluit het Let’s Ride als titelsong te gebruiken. Fool For Love haalt zelf de film en de bijbehorende soundtrack niet. Het nummer belandt op een demo. Deze komt terecht bij Karyn Rachtman, producer maar bovenal music supervisor. In die hoedanigheid is ze betrokken bij tal van films. Ze wordt gezien als één van de meest invloedrijke music supervisors. In een artikel dat ik tegenkom wordt ze zelfs omschreven als The Queen of soundtracks. Onder andere verantwoordelijk voor de muziek in Reservoir Dogs en Pulp Fiction.
Voor Reservoir Dogs valt de keus op Fool For Love. Te horen in een scene met Mr. Orange, een rol van bad guy Tim Roth. Een mooi contrast. Een lieflijk en ‘zoet’ countryliedje gekoppeld aan een echte bad ass die zich opmaakt voor een ontmoeting met Mr. White en Nice Guy Eddie. Voordat hij zijn appartement verlaat staat hij voor de spiegel en stelt zich zelf gerust.
“You’re not gonna get hurt. You’re fuckin’ Baretta. They believe every fuckin’ word ’cause you’re super cool.”
De afloop? Die is bekend bij de liefhebbers en anders kan ik je de film van harte aanbevelen. Net als andere Tarantino films. Nog één te gaan want de succesvolle regisseur heeft aangegeven dat hij tien films maakt. De tiende film betekent het slotakkoord. Dan is het tijd voor de definitieve aftiteling met een overzicht van al die muziek die sinds 1993 te horen is geweest in de films van de markante regisseur. Om maar niet te spreken over de legendarische quotes. De volgende quote zal veel muziekliefhebbers als muziek in de oren klinken.
“All right, everybody be cool, this is a robbery! Any of you fucking pricks move, and I’ll execute every motherfucking last one of ya!”
Van welke muzikale criminelen kennen we dit ook alweer? Crimineel goed! Dat dan weer wel.
