In de jaren ‘70 en ‘80, toen ik nog bij mijn ouders woonde, stond bij ons thuis meestal de radio aan. Daar heb ik mijn eerste muzikale opvoeding genoten. Eerst bij programma’s als de Arbeidsvitaminen, later kwam daar De Avondspits bij, de hitlijsten (15, 40, 50 en 100 liedjes lang), de Volle Vrijdag, programma’s als de Soul Show en de (LP en) CD Show op donderdagavond, de KRO-zondag, de AVRO-maandag en op een gegeven moment stond de radio 24/7 aan.
Overigens hadden mijn ouders wel enkele LP’s, maar ik kan me niet herinneren dat die in de huiskamer gedraaid werden. Totdat ik, al heel jong, een pick-upje voor mijn verjaardag kreeg. Het ding had de vorm van een lieveheersbeestje. Onder het vuurrode schild met zwarte stippen zat het draaiplateau en de ‘ogen’ waren draaiknoppen voor het toerental en het volume.
Als we op vakantie gingen, kwamen in de auto de vaste cassettebandjes tevoorschijn. Eentje met liedjes van André van Duin op kant A en Corry van Gorp op kant B, eentje vol met countryliedjes én het hele repertoire van Robert Long. Al die bandjes konden we voor naar achter (en desgewenst zelfs achteruit) meezingen. Ook de passages van Long die niet per se voor tere kinderzieltjes geschreven waren. Maar het verrijkte wel mijn woordenschat, zeg maar…
Dat brengt me op mijn Hidden Treasure van deze week. Want geloof het of niet, maar het repertoire van een van mijn grote Nederlandstalige helden staat slechts heel mondjesmaat op de streamingdiensten. Die drie albums met ‘Ballet Class Music’ zijn natuurlijk van een hele andere Robert Long. Ook voor het liedje dat ik uitkoos, moet je naar YouTube uitwijken.
Voorafgaand even dit: Hidden Treasures is een platform voor muzikale statements, niet voor politieke. Ik voel sowieso al geen enkele behoefte om mij online over dat soort onderwerpen uit te laten. Maar in zijn algemeenheid wil ik wel zeggen dat de onverdraagzaamheid in de maatschappij mij zorgen baart. Onverdraagzaamheid over alles en iedereen die ‘anders’ is. Hoewel, wat is tegenwoordig nog ‘normaal’? Als we dan toch in een ‘nieuw normaal’ zijn aanbeland, zullen we dat dan over de hele linie doortrekken? Zullen we weer wat liever tegen elkaar gaan doen? Proberen elkaar te begrijpen, ook – of eigenlijk vooral – als de ander er een andere mening op nahoudt? Of andere voorkeuren? We hoeven het niet allemaal met elkaar eens te zijn, maar kunnen anderen wel in hun waarde laten. ‘You get what you give’, daar ben ik van overtuigd.
Onverdraagzaamheid is niets nieuws. Robert Long bezong het al in 1980 (40! jaar geleden), onder andere in dit prachtige Homo Sapiens. In niet mis te verstane bewoordingen. Niet voor tere kinderzieltjes. Maar wel keihard en woord voor woord meezingen…
