Er zijn van die momenten dat er niks gaat boven een lekkere Nederlandse dijenkletser. Dit is wat mij betreft zo’n moment. We gaan daarvoor ruim 40 jaar terug in de tijd. 45 jaar zelfs, in eerste instantie, want de RK Veulpoepers BV werd al in 1976 opgericht. Het was een anarchistische nederfolkband uit Hilvarenbeek, hoewel voorman Zjef Naaijkens ze liever ‘activistisch absurdistisch’ noemde. De bezetting bestond uit 10 personen, dus een lekker businessmodel was dat niet. Maar daar was het de leden ook niet om te doen. Dat waren sociaal geëngageerde idealisten, die met zijn allen in één pand woonden, waar niet alleen alle inkomsten, maar ook de T-shirts en onderbroeken werden gedeeld.
In de teksten van hun op het eerste gehoor opgewekte folkdeuntjes verstopten ze heel wat maatschappijkritiek. Ze ageerden o.a. tegen het establishment, katholicisme, de bekrompenheid van Hilversum 3, rijkdom, het ethisch reveil van het CDA en kernwapens. Ook Shell, de Rabobank en bierfabrikant Stella Artois moesten het bezuren. Nou ja, eigenlijk waren ze tegen alles behalve wiet en volksfeesten. Om hun teksten kracht bij te zetten, traden de Veulpoepers – behalve op feesten en reguliere concerten – ook regelmatig op bij actiebijeenkomsten. Tot protesten tegen het Zuid-Afrikaanse Apartheidsregime en de Berlijnse Muur aan toe.
In 1978 kwam hun debuut-LP Diarree uit. Een van de nummers op die plaat was Den Egelantier. Dat was toen nog de naam van een fictief café, maar enkele jaren laten, na hun verhuizing naar Tilburg, zetten verschillende bandleden daadwerkelijk een café op, dat die naam kreeg. Ze zijn trouwens ook de oprichters van muziektheater Noorderligt, het latere poppodium 013. Eind 1979 werd Den Egelantier op single uitgebracht. Het nummer werd her en der enthousiast opgepikt en had, met het carnaval in het vooruitzicht, nog best een hitje kunnen worden. Ware het niet dat de Veulpoepers een tikkie eigenwijzig waren. Of net iets te trouw aan hun idealen, of anders gezegd: niet opportunistisch genoeg voor de wereld die hitparade heet. Ze hadden toch al een broertje dood aan allerlei TV-programma’s (en al helemaal aan de burgerlijke omroepen die die uitzonden), en daar gingen ze al helemáál niet staan playbacken. Wat denk je zelf? Nou, zelf denk ik dat het nummer mede daardoor het beslissende duwtje in de rug is misgelopen en geen hit geworden is. Den Egelantier eindigde in januari 1980 halverwege de Tipparade.
Op 5 september 1982 nam de RK Veulpoepers BV, na drie albums en zo’n 600 optredens, afscheid met een drukbezocht concert in het Tilburgse Leypark. Het bloed kroop echter waar het niet gaan kon en na een optreden op een feest in 1995 werd de BV nieuw leven ingeblazen. De Veulpoepers kwamen in de originele bezetting weer bij elkaar voor concerten, onder andere in Paradiso Amsterdam. Ook brachten ze het comebackalbum Van De Pot Gerukt uit, een dubbel-CD met oude krakers als Twee Emmertjes Water Halen en Den Egelantier, live-opnamen en nieuw werk, waarin de flexibele folk-anarchisten zich richtten op onderwerpen als racisme en het softdrugsbeleid. Ook in 2009, 2011 en 2014 deden ze een paar optredens, maar inmiddels is het alweer een aantal jaren stil rondom de band.
Laten we, om de stilte te doorbreken, die ene bijna-hit nog eens op vol volume meelallen:
