Toen ik in het najaar van 1995 mijn eerste baan kreeg, besloot ik te stoppen met mijn radioprogramma ArtyShock op Unique FM. Ik vond dat ik me op mijn nieuwe avontuur moest richten en dacht dat radio (in elk geval de hoeveelheid tijd die ik daarin stak) en werk niet zouden samengaan. Mijn laatste uitzending was op vrijdag 29 september 1995. Ik liet de radio met een gerust hart achter me, want de maandag daarna zou Kink FM van start gaan. Die zouden muzikaal gezien precies gaan doen wat ik ook deed, dus ik legde mijn ‘legacy’ vol vertrouwen in hun handen. Dat hebben ze overigens niet beschaamd.
Toch begon het radiovirus na een jaar alweer te kriebelen, en besloot ik dat ik ‘best wel’ en ‘heus wel’ weer een radioprogramma kon gaan doen. Op 1 januari 1997 zou Radio Nijmegen, de nieuwe lokale omroep van de Waalstad, met uitzenden beginnen. Daar kon ik terecht op mijn geliefde vrijdagavond; sinds mensenheugenis dé radioavond wat mij betreft. Vanaf 10 januari 1997 bezette ik daar het blok tussen 19.00 en 21.00 uur; ook nog eens een keer het ideale tijdstip dus… Dat de omroep ambitie had, bleek wel uit het programma dat op een gegeven moment na mij, van 21.00 tot 23.00 uur, werd uitgezonden: SoundCheck, een Countdown Café-achtig programma met veel livemuziek en interviews, dat live gestreamd werd vanuit Café De Shuffle. For old times sake: ik vond er laatst nog twee promo’s van terug (*). SoundCheck was een gaaf programma om naar te luisteren, maar nog leuker om bij te zijn. Dus zodra ik na afloop van mijn eigen uitzending hoorde dat de verbinding goed tot stand gekomen was (en ik dus niet als ‘reddende engel’ in de studio hoefde te blijven totdat het signaal vanuit het café via de radio te horen was), stapte ik snel op mijn fiets richting stad. Vaak kwam ik al het café binnenstappen tijdens de eerste woorden van de presentator.
Dat was Remko Peters, een man die ook een muziekstudio en daaraan verbonden platenlabel in Wijchen bleek te hebben. We raakten bevriend en hij nodigde me uit om eens in de New Road Studios te komen kijken. Gefascineerd door het opnameproces, het enorme mengpaneel en de vele andere apparatuur kwam ik daar nog vaak terug. In eerste instantie om ademloos te kijken en luisteren, maar op een gegeven moment kon ik natuurlijk mijn grote mond niet houden en begon ik ook mijn mening te ventileren. In eerste instantie gaf ik met mijn radio-oren adviezen over potentiële singles en later begon ik ook inhoudelijke suggesties te doen.
Dat laatste pakte het leukst uit bij het album Where We Stand van Rich Wyman. Dat is een Amerikaanse artiest met een enorme strot (denk John Hiatt op steroïden). Ook is hij een begenadigd pianist, wat hem de bijnaam ‘the new piano man’ opleverde. Hij was in 1998 in Wijchen om zijn derde studioalbum op te nemen. Daarop zouden veel betere nieuwe versies komen van een paar tracks van zijn voorgaande CD en wat nieuwe nummers. De opnamen vonden plaats onder (bege)leiding van Gordon Groothedde, die nu een van dé topproducers van Nederland is, maar toen nog aan het begin van zijn carrière stond. Hij stelde ook de band met (Nederlandse) topmuzikanten samen, die de spierballenrock een ‘sophisticated’ sausje meegaven. Het talent van Groothedde kwam in de sessies met Wyman goed naar voren. Als producer, maar ook arrangeur. Een muzikale man met gevoel voor detail en een grote liefde voor mooie koortjes en strijkers. Where We Stand werd dan ook een weelderige rockplaat.
Ik weet niet waar ik het lef vandaan haalde, maar toen de CD helemaal af was, liet ik me aan Remko ontvallen dat ik nog wel wat ideetjes had om sommige nummers wat beter geschikt te maken voor de radio. Hij heeft me ongetwijfeld meewarig aangekeken, maar blijkbaar had ik voldoende credits opgebouwd om mijn suggesties met zijn broer Jules Peters te mogen uitwerken. Ik had al wel eerder nummers ingekort t.b.v. mijn radioprogramma’s, maar kon dan niet anders dan ‘hard’ de schaar zetten in een bestaande opname. Nu was dat anders: ik had opeens de beschikking over alle sporen, oftewel de opnamen van alle instrumenten en zangpartijen afzonderlijk. Dat maakte veel subtielere aanpassingen mogelijk. Als ik van die situatie een foto gemaakt had (zoals ik nu gedaan zou hebben), had je kunnen zien hoe een kind in een snoepwinkel eruit ziet.
Jules en ik hebben tijdens die sessie aan drie nummers zitten knutselen…
Little Things:
Dit was in januari 1999 de eerste single van het album. Zo’n spierballennummer dat gelijk goed de toon zette voor het album, dat vier maanden later zou verschijnen. Helaas deed het nummer niet zoveel. De opvolger So What! (eveneens een spierballennummer) bezorgde hem wél zijn doorbraak. Vooral Henk Westbroek was fan en draaide het veel. De single haalde #83 in de Single Top 100. Toen de ballad Forever daarna weer flopte, opperde ik om Little Things opnieuw uit te brengen. Maar dit keer in mijn remix. Naar mijn bescheiden mening was het origineel van begin tot eind een testosterontrack, en had ik het idee dat iets meer opbouw het nummer goed zou doen. Heel oneerbiedig stripte ik met Jules wat koortjes, die op de albumversie van begin tot eind ‘volle bak’ aanwezig waren. Uit het eerste refrein verwijderden we ze helemaal, in het tweede refrein voegden we alleen het ‘Oeeeehoe’-koortje toe, en pas vanaf het derde refrein gingen alle registers open.
13 maanden na de oorspronkelijke uitvoering kwam mijn remix uit op single en bereikte #73 in de Top 100. Rich Wyman zijn grootste hit in Nederland. Dat kan natuurlijk met heel veel dingen te maken hebben, maar ik was (en ben) er maar wat trots op.
Too Many Songs:
Tot 2’57 ongemoeid gelaten, maar daarna de opbouw naar het einde wat versneld. Daarover gesproken: in de fade-out hebben we nog de verdubbelaar ingezet met een stuk dat twee keer zo snel is als de rest. Dit stuk heeft de albumversie nooit gehaald, maar stond blijkbaar nog wel ergens op een tape. Het nummer wordt daardoor – excusez le jeukterm – urgenter en eindigt daardoor nu echt in een climax, vind ik.
Where We Stand:
Tot 3’12 ongemoeid gelaten, maar daarna ook hier de opbouw naar het einde wat versneld door er vier maten tussenuit te halen en de koortjes sneller op elkaar te laten volgen. Ook hebben we het nummer een welverdiend staand slot gegeven, in plaats van de fade-out van het origineel. ‘Wij radiomensen’ houden van een staand slot, omdat je daar lekker iets achteraan kunt draaien.
Where We Stand bleek begin juni 2000 onverwachts mijn laatste Remschijf (persoonlijke Megahit, zeg maar) op Radio Nijmegen te zijn. De week daarna nam een vriend mijn programma over, waarna mijn koffertje met CD’s en (veel erger) al mijn jingles uit zijn auto werd gestolen. Zonder jingles geen ArtyShock, dus dat avontuur hield opeens op.
Ook niet leuk: Gordon Groothedde was aanvankelijk niet bepaald gecharmeerd van mijn gekloot met zijn prachtige producties. Dat kan ik me van hem uit trouwens goed voorstellen. Maar ik geloof dat hij het me inmiddels wel vergeven heeft. Uiteindelijk heeft hij toch aan het langste eind getrokken; hij is nu een van Nederlands topcomponisten en -producers (voor o.a. Nick & Simon, Miss Montreal, Krezip en Maan), terwijl ik stukjes schrijf over liedjes die niet op Spotify staan 😉.
Zoals mijn versies van drie van de beste nummers van Rich Wyman dus. Tot mijn grote vreugde zijn die onlangs wel door New Road Music op YouTube gezet, dus kan ik ze hier met lichtelijk rode konen aan je laten horen. Ik zet er de originelen bij, zodat je kunt horen wat Jules en ik eraan verbouwd hebben. Met dank aan Remko en uiteraard aan Gordon!
Little Things [Werner Remix]
Too Many Songs [Werner Edit]
Where We Stand [Werner Edit]
Ter vergelijking:
Little Things [Album Version]
Too Many Songs [Album Version]
Where We Stand [Album Version]
(*) Beluister hieronder twee van mijn promo’s voor SoundCheck. Dichterbij een ‘radiostem’ ben ik nooit gekomen 😉
