Vanaf het moment, op 14 juni 1987, dat ik radioprogramma’s ging maken, achtte ik het van het grootste belang om nieuwe muziek zo snel mogelijk in mijn bezit te hebben. Mijn programma’s hebben altijd gedraaid om de nieuwe muziek, en om mensen te laten kennismaken met artiesten die op het punt van doorbreken stonden. Overigens heb ik er ook nooit mijn neus voor opgehaald om een steengoede nieuwe track van een stokoude (of allang gearriveerde) artiest te laten horen. Hetzelfde beleid dus eigenlijk dat ik nu nog steeds hanteer bij mijn muziekblog Carte Blanche Music.
Vóór mijn eerste radio-uitzending was ik ook al volop met muziek bezig, maar dat ging nog vooral over het tapen van nieuwe muziek van de radio. Ik kocht ook weleens een singletje (en een heeeele enkele keer een LP), maar dat stelt helemaal niets voor vergeleken met de verzamelwoede en bijbehorende hoeveelheid muziek die ik ontwikkelde tussen pakweg 1987 en 2012 (om maar even een mooie periode van 25 jaar te noemen). Daarna is die verzamelwoede overigens niet zozeer afgenomen, maar wel grotendeels verschoven van fysiek naar digitaal.
In die periode tot 1987 had ik dus nog niet zo de urgentie om er als eerste bij te zijn, qua muziek (en overigens ook op vele andere gebieden 😉). Dat betekent ook, dat ik toen nog wel het geduld kon opbrengen om te wachten totdat singletjes in de uitverkoopbak terecht kwamen, en voor een fractie van de oorspronkelijke prijs konden worden aangeschaft. Ik kocht in die tijd mijn muziek altijd bij Radio Modern in Ridderkerk. Singles die uit de Top 40 en Tipparade vielen, kwamen in een aparte bak terecht, en de hoesjes werden met een perforator voorzien van een gaatje in de rechterbovenhoek. De meeste singletjes in mijn verzameling uit die tijd hebben dus zo’n gaatje, als stille getuige van een eigenschap die sindsdien wat op de achtergrond geraakt is: geduld.
Een van die singles is Something To Believe In van de Ramones. Een legendarisch gezelschap natuurlijk, dat wel meer goede nummers heeft uitgebracht. Maar ik moet ook eerlijk zeggen, dat ik hun repertoire over het algemeen altijd wat eenvormig vond. Ik bezit de Ramones Anthology-2CD en dat is voor mij precies genoeg. Ook Something To Believe In staat op die verzamelaar. Een voor hun doen redelijk rustig en toegankelijk nummer. Sinds begin 1985 kies ik elke week een eigen hitschijf (de Remschijf destijds), en dit was de Remschijf van 8 juni 1986.
Ik herinner me nog dat ik dat nummer zó belachelijk goed vond, dat ik ervan baalde dat ik dat niet met veel meer mensen kon delen. Ik denk dat rond die tijd het definitieve zaadje geplant is dat ik toch echt bij de radio terecht moest zien te komen. Maar dat zou dus nog een jaar duren. Juist door het feit dat ik het nummer zó goed vond, ben ik ook zo verbaasd over mezelf dat ik heb gewacht met de aanschaf tot het in de uitverkoop was. Hoe heb ik destijds zo lijdzaam kunnen wachten tot het een discjockey behaagde om het liedje op de radio te draaien? Zeker aangezien de airplay zich grosso modo beperkte tot één dag in de week: de VARA-dinsdag. Waarom heb ik het liedje niet direct gekocht en oneindig op repeat gezet, zoals mijn zusje dat zo graag deed met het nummer Only The Rain van de Dolly Dots? Hoe anders stak ik destijds blijkbaar in elkaar, vergeleken met nu?
Goed, Something To Believe In van de Ramones dus. Toen al was ik volledig van de liedjes zelf. MTV was nog maar net écht populair, maar ging (inclusief alle daar vertoonde videoclips) grotendeels langs mij heen. Zodoende kwam ik er pas net achter dat bij dit nummer een We Are The World-achtige clip zat, onder het motto Ramones Aid. Best hilarisch, achteraf. En met gastrolletjes van 80’s-iconen als The B-52’s, Sparks, Animotion, Afrika Bambaataa, Berlin, Ted Nugent, Spinal Tap, ‘Weird Al’ Yankovic en Fishbone.
Maar genoeg gepraat nu. Hey ho, let’s go!
