Zoals ik al eerder opmerkte: ik ben geen hardcore hiphopliefhebber. Of genuanceerder geformuleerd: ik ben al geen grote hiphopfan, maar al helemaal niet van de hardcore-variant. Vooral tekstueel gezien staat dat gewoon te ver van me af. Gelukkig blijkt dat er prima te leven valt met een muzikaal dieet dat ‘low on hip hop’ is, dus je hoeft je verder geen zorgen om me te maken.
Daar staat tegenover dat ik softere hiphop veel beter te verteren vind. PM Dawn is een goed voorbeeld. Zij mixten hiphop met invloeden als oudere soul en meer pop-georiënteerde R&B. Een beetje De La Soul II Soul, zeg maar. En zelfs ik die niet in eerste instantie van de lyrics ben, hoor dat hun teksten wat intelligenter in elkaar steken dan de macho spierballentaal van veel van hun tijdgenoten.
PM Dawn dus. Niet de grootste act in het genre, een beetje ondergewaardeerd zelfs, maar voor mijn gevoel behoorlijk invloedrijk. Vooral doordat hun sound zo afweek van wat destijds – eindjaren ’80, beginjaren ’90 – gebruikelijk was in de hiphop. Dit was ook precies de reden dat ze in eerste instantie werden afgewezen door het belangrijke Tommy Boy Records, het raplabel van het grote Warner Brothers. ‘Jullie zijn te alternatief en niet hardcore of ‘ghetto’ genoeg’, kregen ze te horen. ‘Ze’ waren trouwens de Amerikaanse broers Attrell Cordes (artiestennaam Prince Be) en Jarrett Cordes (a.k.a. DJ Minutemix), die in 1988 met PM Dawn begonnen. Die lieten zich niet door de afwijzing uit het veld slaan en kwamen terecht bij een klein onafhankelijk label. Dat bracht in 1989 hun debuutsingle Ode To The Forgetful Mind uit. En wat er toen gebeurde? Oorverdovende stilte…
Hit-technisch gezien althans, want het nummer trok wel de aandacht van het Engelse Gee Street Records, waar ook Jungle Brothers en Stereo MC’s onder contract stonden. Dat label bracht de single ook in Europa uit. Ook hier geen jaloersmakende hitnoteringen, maar het zorgde er wel voor dat onder muziekrecensenten een ‘buzz’ begon te ontstaan. Juist door die afwijkende sound. Eat that, Tommy Boy! Ook de grote Engelse labels kwamen als vliegen op de stroop af, maar PM Dawn had al bij Gee Street getekend. Het duo werd in 1990 naar Londen overgevlogen om tracks voor een album op te nemen. Helaas ging het label echter tijdens de opnamen failliet. En zo kwamen alle platencontracten van Gee Street (dus ook dat met PM Dawn) uiteindelijk terecht bij de hoogste bieder. Het zal je niet verbazen dat dat alsnog een major label was, en niet het minste: Island Records. Daar beleefde de band dan ook zijn grootste successen.
Set Adrift On Memory Bliss is wel hun bekendste nummer. Het was hun derde single, waarin een herkenbare sample van Spandau Ballet’s True te horen was. De zanger van die band, Tony Hadley, heeft nog een cameorolletje in de videoclip van de track. Het werd in bijna heel Europa een Top 5-hit en in de Verenigde Staten zelfs #1. Ook latere singles leunden zwaar op bekende samples. Hun hit Looking Through Patient Eyes was bijvoorbeeld gebouwd rondom een fragment uit George Michael’s Father Figure, en in Downtown Venus (geen hit, maar zeer zeker een #tipjemijnerzijds) is Hush van Deep Purple verwerkt.
Na het succes van Set Adrift On Memory Bliss kwam het debuutalbum van PM Dawn uit: Of The Heart, Of The Soul And Of The Cross: The Utopian Experience. En als je denkt dat dát al een pretentieuze, lekker bekkende titel is, wat denk je dan van de opvolger uit 1993? Die heette The Bliss Album…? (Vibrations Of Love And Anger And The Ponderance Of Life And Existence). Of hun vierde CD, uit 1998: Dearest Christian, I’m So Very Sorry For Bringing You Here. Love, Dad. Je ziet in gedachten de arme fans al stamelen aan de toonbank van de muziekwinkel: “Ik zoek… euh, euh, euh… nou ja, de nieuwe van PM Dawn.”
Het succes werd met elk album minder en het is uiteindelijk niet goed afgelopen met de band. Het laatstgenoemde album flopte in 1998, nadat DJ Minutemix een week voor de release was opgepakt wegens vermeend seksueel misbruik van een 14-jarig nichtje. Hoewel hij hiervoor nooit veroordeeld is, werd hij niet lang daarna uit PM Dawn gezet. Een reden daarvoor is nooit bekendgemaakt. Zelf verklaarde hij dat het zijn eigen besluit was en dat hij een solocarrière ambieerde. Van hem is nooit meer iets vernomen 😉 . Een neefje van de twee, Doc. G (ook wel Dr. Giggles), nam zijn plaats in de band over. Prince Be raakte in 2005 gedeeltelijk verlamd door een ernstige hersenbloeding. Hij leed aan suikerziekte, wat in 2009 ook nog eens leidde tot de amputatie van zijn rechteronderbeen. Sindsdien neemt en treedt Doc. G op onder de naam PM Dawn. Met de komst van tweede bandlid K-ROK is dat sinds 2018 weer een duo, maar het is in alle opzichten niet meer wat het was. Prince Be overleed in 2016 aan een nierziekte als gevolg van zijn diabetes.
Om dit verhaal toch ‘on a positive note’ te laten eindigen, neem ik je tot slot nog even terug naar de vooravond van de hoogtijdagen van PM Dawn. Vlak vóór hun definitieve doorbraak met Set Adrift On Memory Bliss brachten ze de single A Watcher’s Point Of View (Don’t Cha Think) uit. Ook weer een nummer met een prominente sample, in dit geval uit The Doobie Brothers’ Feelin’ Down Farther. Het geeft de song een funky vibe. Veel van het vroege werk van PM Dawn ontbreekt op de streamingdiensten (of je moet van re-recordings houden, en A Watcher’s Point Of View heeft zelfs die oppoetsbeurt nooit gehad). Toch kun je ‘m hier beluisteren als Hidden Treasure, en krijg je de raadselachtige clip er gratis bij…
