Toen ik een tijdje geleden schreef over LelleBelle Finale van Perquisite, schreef ik over het tokkelen op een snaarinstrument. De officiële naam van die techniek is ‘pizzicato’. Dat deed me gelijk denken aan het Japanse gezelschap Pizzicato Five. Ik kan me goed voorstellen dat dit even geen belletje doet rinkelen. Niet zo gek, want zo’n wereldwijd succes als K-pop nu is, was J-pop destijds allerminst. Voor het soort succes dat Pizzicato Five had, is het woord ‘niche’ ooit bedacht.
De groep werd in 1985 opgericht door Yasuharu Konishi, Keitarō Takanami, Ryō Kamomiya, Mamiko Sasaki en Shigeo Miyata (deze namen zullen geen deel uitmaken van het schriftelijk examen). Miyata verliet de band bijna direct, maar de anderen besloten toch als Pizzicato Five door te gaan. In de 16 jaar dat ze bestonden, waren ze enorm productief. Er kwam gemiddeld elk jaar wel een album van ze uit, nog los van EP’s en remixprojecten. Hun muziek was een mix van mainstream J-pop met elementen uit de jazz-, soul- en loungemuziek. Met deze op zich al eclectische mix waren ze een van de grondleggers van een heel nieuw genre, genaamd Shibuya-kei. Artiesten in die hoek lieten zich inspireren door o.a. kitsch, fusion en Westerse popmuziek van het orkestrale soort (denk Burt Bacharach, Brian Wilson, Serge Gainsbourg en Phil Spector).
In 1991 verscheen de vijfde CD van Pizzicato Five, This Year’s Girl (女性上位時代 voor de goede verstaander). Op dat album voegden ze aan hun al rijk geschakeerde palet nog meer smaken toe, met name alternatieve dance. Ook sampling kreeg een volwaardige plek in hun sound. Dat is goed te horen op mijn Hidden Treasure van vandaag: Twiggy Twiggy/Twiggy vs. James Bond (op de plaat zijn dat twee tracks, maar voor de single werden die tot één nummer gecombineerd). Het bevat een soort toonladders van ‘orchestral hits’ (Google dat maar eens), en ontleent een deel van zijn titel aan een sample uit John Barry & Monty Normans toen al bijna 30 jaar oude James Bond Theme.
De sound van Twiggy Twiggy stond ook model voor een muziekstroming die, net als gabber (om maar eens een ander uiterste te noemen), in Nederland ontstond: easy tune. Dit genre werd halverwege de jaren ‘90 geïntroduceerd door het Amsterdamse duo Gerry Arling & Richard Cameron. Zij zochten een alternatief voor de keiharde techno die op dat moment in het uitgaanscircuit opgang vond. Gezelligheid was voor hen het sleutelwoord, en zij lieten zich inspireren door lounge, door jaren ‘60 en ‘70 muzak en soundtrackmuziek. Eerlijk is eerlijk, er hing een beetje een grachtengordelgeurtje aan het genre, maar doordat de grens van ‘sophisticated’ vaak ruimschoots overschreden werd, ontstond een vorm van überedelkitsch die zo fout was, dat het weer leuk werd. Het was van zo’n onovertroffen lulligheid (Bert Kaempfert, James Last anyone?), dat ik er in elk geval wel de humor van inzag. De hype was van korte duur, maar leverde zelfde een paar (radio)hitjes op. De Easy Aloha’s scoorden samen met Arling & Cameron (Aloha), The Mike Flowers Pops coverden Oasis (Wonderwall), The Moog Cookbook deed hetzelfde met rockhits van o.a. eels, Nirvana en Soundgarden, en wie kent nog Girls In Love van Andreas Dorau? Het grappige is, dat easy tune in navolging van Nederland ook in Japan enorm populair werd, en zo kwam het genre in feite weer thuis.
Op (vrijdag) 13 september 1996, middenin de hype, trouwde ik. Voor ons feestje had ik zelf een muziekband samengesteld, vol easy tune(-achtige) kneiters. Want wat bleek? Dat grappige ‘nieuwe’ genre liet zich heerlijk combineren met muziek van o.a. Cardigans, Swing Out Sister, Fun Lovin’ Criminals, The Style Council, Matt Bianco, Jamiroquai, de thema’s van ‘Love Boat’ en ‘The Pink Panther’, enz. Kortom: de muziek had een zekere hipheid, maar was ook te pruimen voor oudere familieleden. Everybody happy? Yeah!
Lang verhaal kort: mede ter ere van mijn aanstaande 25-jarig huwelijk is Twiggy Twiggy/Twiggy vs. James Bond van Pizzicato Five vandaag de Hidden Treasure. Geniet ervan!
