Verwar Phil Carmen niet met Eric Carmen. Die laatste haalde in 1976 de Nederlandse top 10 met All By Myself, in 1988 met Hungry Eyes (uit de film ‘Dirty Dancing’) en was iets daarna regelmatig op Veronica’s Volle Vrijdag te horen met Make Me Lose Control (Turn Your Radio Up).
Phil Carmen daarentegen is altijd behoorlijk roemloos gebleven op het internationale muziektoneel. Hij kwam – en dat wist ik ook niet voordat ik t.b.v. dit stukje in de boeken dook – uit Zwitserland (al liggen de roots van zijn familie in Canada). Zijn echte naam is, houd je vast, Herbert Hofmann. En het wordt nog mooier, want behalve een studie aan het conservatorium volgde hij ook een opleiding tot boekhouder.
Toch besloot hij in 1975 de muziek in te gaan. In eerste instantie samen met bassist Mike Thompson (geboren als Marcel Caluzzi), met wie hij vooral countrymuziek maakte. Beginjaren ‘80 bouwde hij zijn eigen studio en ging hij solo. Muzikaal gezien schoof hij richting de soft-pop. Hij bracht in de jaren ‘80 en ‘90 maar liefst 16 albums uit, de een nog minder succesvol dan de ander 😉. Zijn grootste successen lagen halverwege dat eerste decennium. Zijn album Walkin’ The Dog leverde hem de hit On My Way In LA op, die in zijn thuisland Top 10 werd en ook in Duitsland en Oostenrijk de Top 20 haalde.
Ik meende dat dat ook in Nederland zijn grootste hit was, omdat het eindjaren ‘80 in mijn beleving een behoorlijke vaste waarde was in de Arbeidsvitaminen. Maar nee. Slechts één liedje van Phil Carmen haalde hier de Tipparade (gekkenhuis), en dat is ook het nummer dat ik je vandaag wil laten horen: Moonshine Still. Een mooi nummer nog steeds, waarvan de titel overigens verwijst naar een illegale alcoholstokerij. Proost!
