Geachte platenbaas!
Hier volgt een verhaal van Lenie .. pardon .. Carlo uit de Takkeherriestraat. Bij deze wil ik een klacht indienen. Ik heb mij nog proberen in te houden. Reageren als een nuchtere noorderling? “Ach ja toe maar. Ach ja wat doe’j d’r an. t Zal wel.” Allemaal leuk en aardig maar misschien moet ik mij maar als een volwaardige Lenie uitten. Of als haar stadsgenoot Fred ‘Cassettedeck’ Siebelink of de muzikale collega’s van de formatie Pleps. ‘k Wist niet dat je kwaad werd? Zeker wel. Op z’n Utregs! IK BEN KWAOD! Zo!
Ik zal direct maar met de deur in huis vallen. Ik weet namelijk, net als u, dat het van alle tijden is. De babyboomgeneratie had er in de jaren zestig en zeventig al mee te maken. Ik heb het voor mijn eigen ogen zien gebeuren. In de jaren tachtig zie ik dat mijn vader er met open ogen intrapt. Ik weet me niet meer te herinneren waar het precies was. Was het tijdens de traditionele jaarmarkt een dorp verderop of was het in Ponypark Slagharen? In de jaren negentig zie ik een enthousiaste tiener slachtoffer worden van de bijbehorende guerrilla marketingtechnieken. In diezelfde tijd zie ik de eerdergenoemde babyboomers zich verheugen op een nostalgisch en muzikaal tripje down memory lane. Die vreugde blijkt van korte duur. En ja het overkomt mij ook. In 2005 verhuis ik naar Stad (lees Groningen). Muziekstad bij uitstek. Tijdens één van de muzikale rondjes deur Stad gebeurt het onvermijdelijke. Aangetrokken door de volgende aanbeveling: Bekend van de radio. Johan Derksen Presenteert Muziek voor Volwassenen. Als dertiger ben ik zo onderhand wel volwassenen. Toch? En als Johan als gerespecteerd muziekliefhebber erbij betrokken is dan zit het wel snor. Tenminste dat is mijn eerste gedachte maar niets is minder waar. Inmiddels zijn we aanbeland in 2021 en overkomt het mij bijna wekelijks. Op een zomerse dag genieten van wat fijne reggaeklanken van Eddy Grant of op een fraaie nazomerdag gitaargod Eric Clapton even door de speakers laten galmen. Het klinkt simpeler dan het in werkelijkheid is. U weet niet waar ik het over heb? Misschien had ik dat direct kenbaar moeten maken. Het antwoord is kort maar krachtig: re-recordings en nagespeelde nummers. Anonieme zangers, zangeressen en/of muzikanten in plaats van de sterren. Ingeblikt versus de ‘real deal.’
Muziekliefhebbers die in de jaren zeventig een verzamelalbum aanschaffen met de grootste hits van dat moment. Vol verwachting thuis de plaat opzetten en er dan achterkomen dat de hits niet door de oorspronkelijke artiesten worden gezongen. De titels staan inderdaad netjes vermeld maar misschien is het ook wel een beetje vreemd dat de naam van, ik noem maar een voorbeeld, Mungo Jerry niet vermeld staat. Soms zit het tegen soms valt het mee.Toch? Kom je thuis met een verzamelplaat van K-Tel. Heul veul muziek voor heul weinig. Je hebt net je koffergrammofoon ingeruild voor een hifi-stereoset. Kortom genieten maar. Of toch niet? Gelukkig is het Mungo Jerry himself. Alleen het klinkt wel anders dan je gewend ben. De geluidskwaliteit valt tegen. En waarom staan die nummers er niet helemaal op? De nummers lopen in elkaar over. Veul voor weinig. Veul muziek. Weinig kwaliteit.
Daarover gesproken. Ergens begin jaren tachtig koopt mijn vader twee cassettebandjes. Eén met de hits van Dolly Parton en één met de klassiekers van John Denver. Wie hoor je? Geen Dolly en John? Thank God I’m A Countryboy ,of girl, gaat niet op voor de vocalisten die op de bandjes te horen zijn. En de dame die op het hoesje staat doet in de verste verte niet aan Dolly denken. Dan heb je, qua artwork, niet voldoende aan één bandje. Dolly Volume 1 en Volume 2. Het handelsmerk van, oh, Dolly. Maar er gloort hoop aan de horizon. De CD doet zijn intrede. Eerst nog niet betaalbaar voor het grote publiek maar daar komt op een gegeven moment verandering in. Hello CD bgodbye LP. Vol verwachting klopt ons hart. Eind jaren tachtig. Een babyboomer zet een verzamel-cd van zijn/haar favoriete bandje op. Even wat jeugdherinneringen ophalen. Het is inderdaad de succcesvolle groep uit jaren zestig. Het zijn de bekende hits maar, ahum, wel in een ‘modern’ jasje. Geen ‘simpele’ zang-gitaar-drums-bezetting maar uitgebreid met een extra ‘my first’ casio-keyboard. Maar de jongeren zijn ook aan de beurt.
Tweede helft jaren negentig. Bij een bezoekje aan de plaatselijke platenzaak zie ik dat voor mij een enthousiaste tiener een CD afrekent. Een verzamelaar met de actuele hits van dat moment. Inderdaad veul voor weinig. Vijftien gulden. Daar sta je dan als twintiger op het punt een verzamelaar van Led Zeppelin voor vijfenzestig gulden af te rekenen. De tiener komt bedrogen uit. Want Tricky Martin is geen Ricky Martin en Sunmilk is inderdaad geen Sunclub. Captain Hank geen Captain Jack en Sjekkie geen Shaggy. Die laatste twee heb ik erbij verzonnen. Excuses moi. Platenlabel Mecado! Wie is er halverwege de jaren 90 niet groot mee geworden? Ach het zijn de kleine lettertjes die ’t m doen. Daar kom ik zelf een jaar of tien later achter als ik in Groningen de verzamelaar Johan Derken Presenteert Muziek voor Volwassenen Volume 1 uit de uitverkoopbak vis. Bij het eerste nummer is het meteen raak. Een opnieuw opgenomen versie van Eddy Floyd’s Knock On Wood. Inderdaad er staat heel netjes Re vermeld. Re-recording. En nu anno 2021. Via Spotify op zoek naar lekkere uptempo zomerse muziek van Eddy Grant. Click and play? Geen energieke Eddy Grant. Ik heb het gevoel dat ik een karaokebar ben beland. En gitaargod Eric Clapton? Ik kom inderdaad The Hits Of Eric Clapton (original) tegen. En inderdaad dat original is niet van van toepassing op de uitvoerende artiest. Alleen op de titel. Kortom geachte platenbaas. Kunt u daar niet een keer iets aan doen?
De druppel? Najaar 2021. Een middagje aan de slag in de tuin. In de tussentijd genieten van HuisTuinEnKeuken-FM. Nederpop uit de jaren zeventig en tachtig. Ik begin met Pussycat en daarna gaat het alle kanten op. In de tussentijd neem ik even ’noodgedwongen’ pauze. Ik moet mij namelijk eerst door tig verzamelalbums worstelen om de juiste versie van Ik Heb M’n Wagen Volgeladen van Henk Wijngaard te vinden. Het Henk Wijngaard syndroom. “Voor een prikkie een sneeuwwitte bruidsjurk nooit gedragen geen enkele keer”, zong Henk ooit. Maar voor een prikkie heb je anno 2021 ook een flinke lading verzamelaars van de zingende trucker. Alleen inderdaad nog nooit gedraaid. Geen enkele keer! Dat vanwege de opnieuw opgenomen versies. Maar uiteindelijk galmt de das original aufname van de truckersklassieker door mijn oortjes. Na een paar uurtjes in de tuin te hebben gewerkt wil Ik wil deze fraaie reeks eindigen met Peter Koelewijn. Geen KL204. Deze staat in mijn top tien met mooiste Nederlandstalige liedjes ooit. De keus valt op De Sprong In Het Duister. Bij de eerste toon is het meteen raak. Dit klinkt toch anders dan ik gewend ben? Zeker als ik het vergelijk met de versie die ik in 1984 als elfjarige leer kennen. In de tussentijd heb ik mijn draadloze oortjes moeten ruilen voor de bedrade variant. Gevalletje lege accu! Heb ik het plugje er wel goed in gedaan is mijn eerste gedachte. Geen out of space maar out of phase? Dat blijkt niet het geval. De oervader van de NL rock and roll is in de jaren 90 opnieuw de studio ingedoken om zijn klassiekers opnieuw op te nemen. Zunde! Vanuit de tuin ga ik linea recta naar mijn muziekhok voor een vergelijkend warenonderzoek. Ik tover De Beste van Peter Koelewijn uit de kast tevoorschijn. Een paar jaar geleden voor één euro gekocht op een platenbeurs. Daarna natuurlijk nooit gedraaid. Veul keus. Te weinig tied. Inderdaad dezelfde versie.
Anno 2021 moet daar toch iets aan te doen zijn? Goede wijn behoefte geen krans maar dat gaat niet op voor Koelewijn. Kwaliteit moet beloond worden en verdient een serieus platform. Al was het alleen maar op te voorkomen dat deze Nederpopkassieker onder een, al dan niet digitaal, laagje stof verdwijnt. Opdat wij niet vergeten! Wellicht moet ik de hulp van Rob Stenders inschakelen. Deze radioheld is er hoogst persoonlijk verantwoordelijk voor dat de Engelstalige versie van het album Het Beste In Mij Is Niet Goed Genoeg Voor Jou voor ‘iedereen’ beschikbaar is. Dan moet er toch meer in het vat zitten? Zo is het toch Robbie? Of is dit toch een gevalletje (Veronica) sorry? Waag je een sprong in het duister? Of is, zoals Koelewijn zelf ooit al zong, alles wat van waarde is weerloos?
