DEUTsche schallplatte.
Verandering van spijs doet eten. Kent u die uitdrukking zou dominee Gremdaat zeggen. De oorspronkelijk geplande Hidden Treasure bewaar ik voor volgend jaar. Deze week geïnspireerd door de Top 2000. Volgende week is het weer zover. Inmiddels zijn de rangen en standen bekend. Dat levert natuurlijk, zoals elk jaar, weer de nodige reacties en discussies op. Van “Ik kan niet langer wachten” tot “deze lijst is niet meer serieus te nemen”. Van gemiddelde muziekconsument tot doorgewinterde muziekliefhebber. Van positief tot minder positief. Maar hoe je ook denkt over de lijst het valt niet te ontkennen dat het evenement inmiddels is uitgegroeid tot een traditie.
Een nieuwe generatie is opgegroeid met de Top 2000. In het begin was het nog een lijstje van de ‘oude garde’ in de positieve zin van het woord. Anno 2020 worden verschillende generaties bediend. Dat levert soms wonderbaarlijke combinaties cq overgangen op. De jongste groep stemmers zal daar wellicht wat minder problemen mee hebben dan de volgers van het eerste uur. Het is sowieso fascinerend hoe een groot deel van de jongeren tegenwoordig op muzikale ontdekkingstocht gaat. Dat merk ik aan mijn 15-jarige dochter. Ik heb er het afgelopen jaar ook het nodige over gehoord en gelezen. Jongeren die dankzij Netflix-series, films en de sociale media kennis maken met muziek uit het verleden. Zich onder het motto ‘like this try these’ een weg banen door tig jaar muziekgeschiedenis. Via Amy en Adele naar Dusty of via de hedendaagse hiphop naar de soul van de 60’s en de jazz uit de 50’s. Of nog verder terug in de tijd. En niet geheel onbelangrijk: juist niet in hokjes denken. Niet voor The Beatles of Stones of rock of soul. Nee gewoon ‘alles’ wat beschikbaar is tot je nemen en daar een gevarieerd muzikaal menu van samenstellen. In 2013 schrijf ik een artikel over Plato Groningen. Toenmalig Platobaas Appie geeft aan dat hij wel had verwacht dat de jeugd van tegenwoordig, dankzij de vinyl revival, uiteindelijk wel bij de popklassiekers uit de 60 en 70 uit zou komen. In 2013 bespeurt hij echter ook al de trend dat jongeren steeds verder terug gaan in het verleden. Ook muziek uit de jaren 50 doet het goed. Ontdekken en genieten van muziek in de breedste zin van het woord. Of juist de diepte ingaan. Herkenbaar voor deze muzikale allesvreter. Ik begeef me van links naar rechts in het muzikale spectrum. En dat bevalt me uitstekend. Kortom de komende weken ga ik zowel genieten van de persoonlijke 2020 favorieten (2020 lijstjesbrij), trek ik weer een aantal lp’s uit de platenkast en ga ik luisteren naar de Top 2000.
Het laatste voor een deel samen met vriendinlief en beide dochters. Muzikale herinneringen uitwisselen. Een feest der herkenning. Papa, of mama, vertelt over vroeger. Eén van de dochters enthousiast horen roepen “Hé die ken ik”. En natuurlijk voor de zoveelste keer mijn, voorspelbare, vraag. “Weten jullie wie dit is?”. Het antwoord? “Dat is zeker weer Neil Young”. Wie weet voegen de dochters nog wat nieuwe ontdekkingen aan de persoonlijke Spotify-lijstjes toe. De ongeduldige top 2000 fans kunnen ieder geval alvast in de stemming komen dankzij de Top 2000 Spotify-playlist. Al dan niet op standje shuffle. Alleen dan mis je, letterlijk, wel wat. Je zou toch zeggen dat al die klassiekers uit de Top 2000 inmiddels wel op Spotify staan? Niets is minder waar. De NPO Radio 2 Top 2000 Spotifylijst bevat niet 2000 nummers. Zo ontbreekt nummer 317. Vorig jaar nog 12 plaatjes lager genoteerd. Welke klassieker uit lang vervlogen tijden is niet terug te vinden op Spotify? Of is het juist een recent nummer? Dat laatste is het geval. Op nummer 317: Haus Am See van Peter Fox.
Haus Am See. Een hit in 2009. Afkomstig van het album Stadtaffe uit 2008. Een bijzonder nummer. A-typisch. Opvallend tussen de rest van de muziek die op de radio te horen is. Wat is dit! Dat was mijn reactie bij de eerste kennismaking. Een combinatie van hiphop en ‘klassieke’ invloeden. Wat maakt het zo bijzonder? Misschien juist wel de muzikale begeleiding. Voor Stadtaffe roept Peter Fox de hulp in van het Babelsberger Filmorkest. Strakke beats overgoten met een ‘filmisch’ klassiek sausje. Strijkers in een hiphopjasje. In combinatie met het relaxte stemgeluid van Fox. Inmiddels zijn we 11 jaar verder en is naast Haus Am See alleen Alles Neu bij mij blijven hangen. In de zomer van 2008 wordt dit nummer in Duitsland als eerste solosingle uitgebracht. In het najaar gevolgd door Haus Am See. Stadtaffe wordt in Duitsland uitgeroepen tot het beste album van 2018. Nederland maakt een jaar later kennis met deze Duitse klanken.
In zijn thuisland is Peter Fox in eerste instantie vooral bekend als één van de frontmannen van Seeed, een reggae/dance-hall band uit Berlijn. Hij gaat dan nog door het leven als Pierre Baigorry aka Enuff. Seeed wordt in 1998 opgericht. Scoort in Duitsland een aantal hits en groeit uit tot een succesvolle band. In Nederland is de band o.a. te zien op Lowlands en Pinkpop. Vanaf 2006 werkt Fox aan een soloproject. In eerst instantie is het niet de bedoeling dat Fox zelf de vocalen voor zijn rekening neemt. Hij ziet zichzelf meer als producer van het geheel die achter de schermen aan de touwtjes trekt. De bedoeling is dat de spotlights vooral gericht zijn op Cee-lo Green. De rapper is te horen op het Seeed album Next. Die samenwerking smaakt naar meer. Voordat de twee muzikanten de studio induiken moet Green nog een ander klusje klaren voor een project van producer Danger Mouse. Het resultaat? Crazy van Gnarls Barkley. Het nummer is binnen notime een wereldwijde hit. Het gevolg? Er is geen plekje meer vrij in de drukbezette agenda van Cee-lo. Vervolgens gaat Baigorry zelf aan de slag en roept onder andere de hulp in van één van zijn Seeed maatjes. Pierre Bagiorry aka Enuf wordt Peter Fox met Stadtaffe en de hit Haus am See als eindresultaat van het soloproject. Er volgt in 2009 nog een live album en daarna richt de muzikant zijn pijlen weer op Seeed.
Tijdens het schrijven van dit verhaal moet ik denken aan de zomervakantie van 2019. Op vakantie in het Duitse Wirftall. Een vakantiepark fraai gelegen aan een stuwmeer in de Eifel. Tijdens een wandeling in de omgeving lopen we langs een hotel. De naam van het hotel? Haus Am See. In mijn hoofd wordt spontaan de bijbehorende soundtrack afgespeeld. Geen Spotify voor nodig. Toll! Of in geheel in de stijl van de albumtitel: Affengeil!
