***EXCLUSIEF***
Ik ben muzikaal gezien heel breed georiënteerd. Maar ‘hardcore’ klassiek gaat er bij mij nog niet zo in. Dat schijnt meestal met de jaren te komen, dus ik beschouw mezelf maar als te jong en ongedurig. Kan ik mee leven 😉.
Daar staat tegenover dat ik klassiek in een modern jasje vaak juist heel mooi vind. Ik ben een sucker voor mooie strijkarrangementen in popliedjes, kan helemaal opgaan in een goede filmscore en geniet ervan als een song door het Metropole Orkest wordt opgestuwd. Toch had ik in mijn studietijd nooit muziek aanstaan tijdens het leren, en dat geldt zelfs nu nog als ik aan het werk ben. Muziek kan bij mij namelijk geen achtergrond zijn, maar dringt zich altijd op de voorgrond. En zo is het volgens mij ook bedoeld. Er was in mijn studietijd echter één uitzondering – en die CD heb ik dan ook aan flarden gedraaid – en dat is Under The Eye Of Heaven van het London Chamber Orchestra. Een album vol poppy klassieke composities, waarop het LCO werd begeleid door keyboards en een ritmesectie. Misschien is het voor kenners wel muzikale edelkitsch, maar het bleek prima studieboeken lezen en rijtjes stampen op die muziek.
Zo drong zich in 2010 uit het niets wéér zulke muziek aan me op. Dat gebeurde toen ik op de BNN-site las over een telefilm die niet veel later zou worden uitgezonden. Die film, ‘LelleBelle’, gaat over een 19-jarig meisje (Belle) met het heftige verlangen professioneel violiste te worden. Om haar droom na te jagen, verruilt ze het dorpje waar ze woont voor de grote stad. Daar blijkt echter, dat er te weinig passie in haar spel zit om tot het conservatorium te worden toegelaten. Maar als ze er achter komt dat ze een overgevoelig oorlelletje heeft dat haar in opperste staat van opwinding brengt, komt de vurige muzikant in haar naar boven. Dan realiseert ze zich dat ze zonder seksuele prikkels nooit door de audities zal komen en stort zich in een avontuur vol muziek, passie en seks. Enfin, een typische BNN-film dus, die door hen die het weten kunnen wordt ingeschat op ‘geschikt voor 18 jaar en ouder’. Tikkeltje overdreven, vind ikzelf…
Uiteraard stond bij de synopsis ook een player op de website, waarin de trailer bekeken kon worden. Onder die beelden zat een deel van een nummer dat Perquisite voor de film gecomponeerd had: LelleBelle Finale. Ik herinner me nog dat ik er – vrij naar het thema van de film – kippenvel van kreeg op allerlei intieme plekken. Ik was aan de grond genageld. Wat was dít? Kortom: dat muziekfragment smaakte naar meer, en oh joy, het complete nummer was ook via de BNN-site te downloaden. Zo gezegd zo gediggydaan en die track heeft heel veel overuren gemaakt op mijn computer. Sterker nog: ik had mijn toenmalige radioprogramma niet voor niets Carte Blanche genoemd, dus ik permitteerde het me om LelleBelle Finale ook daarin veel te draaien. Het viel natuurlijk compleet uit de toon, en juist daarom was het zo’n mooie match 😉. Precies zoals het nummer zelf zo geweldig aansloot bij het thema van de film. Maar daarover straks meer…
Dat was 2010. Fast forward naar 2021. Inmiddels schrijf ik elke week een stuk over een Hidden Treasure die niet op Spotify te vinden is. LelleBelle Finale is er zo een. Fijn, denk ik, en ik ga op zoek naar het nummer op ons ‘toevluchtsoord’ YouTube, de muzikale vrijstaat waar zo’n beetje alles wel te vinden is. Behalve LelleBelle Finale dus. Ik baal, want ik wil dit juweel zó graag aan andere mensen laten horen. De missionaris in mij besluit de stoute schoenen aan te trekken en Pieter Perquin een mail te sturen.
Pieter Perquin is de echte naam van Perquisite. Moet ik hem eigenlijk nog introduceren? Nee toch? Even kort dan: hij vormt in de tweede helft van de zero’s een duo met Pete Philly, dat vooral bekend wordt met Mystery Repeats. Ook al zo’n nummer met opzwepende violen uit de pen van Perquin. Nadat deze samenwerking tot een einde komt, put hij veelvuldig uit zijn klassieke achtergrond en legt zich toe op het maken van filmmuziek. Ook werkt hij samen met Kris Berry én is hij het muzikale brein achter beide Eurovisie Songfestivalnummers van Jeangu Macrooy, van wie hij ook de manager is.
Perquin reageert snel op mijn bericht: ‘Wat grappig dat je hierover mailt. Ik had die muziek zelf echt al jaren niet meer gehoord, maar heb net even teruggeluisterd 😊. Ik heb het nummer inderdaad nooit uitgebracht maar ik heb het net even op mijn SoundCloud gezet.’
Echt heel gaaf, want dat biedt mij de kans te linken naar een officiële bron met een gegarandeerd goede kwaliteit. Als bonus biedt hij aan om even te bellen, zodat ik wat vragen kan stellen over de totstandkoming van het nummer. Euh… nou, graag!
Pieter vertelt dat ‘LelleBelle’, na ‘Carmen van het Noorden’, pas de tweede film was waarvoor hij muziek schreef. Zoals de titel al doet vermoeden, zit LelleBelle Finale prominent in de slotscene van de film. Het is het nummer waarmee Belle, gedreven door alle levenservaring die ze in korte tijd in de grote stad heeft opgedaan, auditie doet voor het conservatorium. De afloop van de auditie laat zich raden…. Omdat de muziek letterlijk onderdeel is van de scene, moet die uiteraard nog worden opgenomen op het moment dat Pieter het stuk componeert. Hij kan zich daarbij dus niet door bestaande beelden laten inspireren. De briefing is gelukkig duidelijk: het stuk moest een combinatie zijn van klassiek en hiphop, gepassioneerd, geloofwaardig en in staat om indruk te maken op een jury. Ik zeg: missie volbracht!
Op de vraag hoe hij die briefing in muziek omgezet heeft, legt Pieter uit dat hij de (zowel muzikale als seksuele) ontwikkeling van het meisje, van klassiek naar meer losbandig, heeft vertaald in de opbouw van LelleBelle Finale. Het begint met een meer klassiek geïnspireerd stuk, dat hij opnam met een klassieke violiste, Hester van der Vlugt. Een gedeelte waarin op het instrument wordt getokkeld en een hi-hat invalt, vormt de opmaat naar het tweede deel dat vanaf 1’35 begint. Dat is wilder, opgezweept door de beats van Perquisite en met geïmproviseerd spel van een andere violist, Ben Mathot. Tegen die tijd kun je mij al wegdragen hoor. Vervolgens valt het nog een keer stil en begint de opbouw opnieuw. Een sopraansaxofoonsolo, gespeeld door Floris van der Vlugt, leidt een tweede improvisatie van Mathot in. Na 3’22 lig ik willoos voor de speakers en druk nog maar eens op repeat. En nog een keer. En nóg een keer…
Jij kunt dat nu ook, want hierbij de link naar Perquisite zijn SoundCloud, waar hij speciaal voor jou de LelleBelle Finale op heeft gezet. In zijn volle, vurige glorie:
Toch nog benieuwd naar de filmtrailer van ‘LelleBelle’? Die vind je hier:
Op dit moment werkt Pieter trouwens aan de score van een nieuwe Nederlandse bioscoopfilm: ‘Ik Wist Het’. Dat is een romantische komedie die op Valentijnsdag 2022 uitkomt.
