Het is bijna niet te geloven, maar anno 2020 zijn er nog altijd artiesten de weigeren hun muziek in streamingvorm aan te bieden. The KLF kwam hier al eerder ter sprake, maar ook de hits uit de vorige eeuw van De La Soul ontbreken (die worden overigens tegengehouden door hun label, niet door de rappers zelf) en je zult tevergeefs zoeken naar Garth Brooks. Dat is in Nederland geen big deal, maar hij is in Amerika een van de grootste artiesten ooit.
Andere artiesten die zich eerder luidruchtig van streaming afkeerden, zoals Radiohead, Metallica, The Beatles, Pink Floyd, Tool en Taylor Swift, zijn uiteindelijk allemaal gezwicht. Geef ze eens ongelijk, want voor artiesten van hun grootte, met het aantal streams dat zij genereren, is de nieuwe vorm van muziek’consumptie’ wel degelijk heel lucratief.
Niet onterecht vieren de streamingdiensten het toevoegen van de catalogus van zo’n band als een overwinning, en wordt flink in de marketingbus geblazen rondom het ‘moment suprème’. De komst van The Beatles naar Spotify, op kerstavond 2015, kan niemand ontgaan zijn en ook ik herinner me nog maar al te goed dat ik bleef ‘refreshen’ totdat ik de tracks zag verschijnen. Terwijl ik al hun CD’s nota bene gewoon fysiek in de kast heb staan. De mens is een raar wezen…
Paul McCartney was zijn bandje in dat opzicht ver vooruit. Zijn soloalbums en die van Wings waren al veel eerder online. Toch ging ook dat niet zonder slag of stoot. In 2010 werd het grootste deel van zijn catalogus door zijn label offline gehaald om pas 2 jaar later weer te worden toegevoegd. Daar zal McCartney niet minder van geworden zijn, al was het maar doordat zijn doelgroep zo breed is, dat zijn jongere fans zijn muziek streamen, terwijl de ouderen die op vinyl en CD blijven kopen. Geen kannibalisatie dus, in zijn geval. Digitaal en fysiek vullen elkaar perfect aan.
Toch staat, tot mijn verbazing, niet alles van Sir Paul op de streamingdiensten. Zoals mijn Hidden Treasure van vandaag…
In 1985 nam McCartney het titelstuk op van de film ‘Spies Like Us’. Een komisch bedoelde film met wat flauwe James Bond-referenties, waarin alles over de top was en veel teveel geluidseffecten gebruikt werden. In dat opzicht is de videoclip van het nummer een perfecte samenvatting van de film.
Het nummer zelf daarentegen vind ik erg leuk. Hey, ik zeg niet dat het tot ‘s mans beste werk behoort hè, maar voor McCartney geldt wel dat zijn slechtste nummers nog altijd beter zijn dan het beste van veel andere artiesten. Een beetje zoals bij de Pet Shop Boys: andere acts mochten willen dat hun A-kanten zo goed waren als de B-kanten van het duo. Maar goed, ik drijf af…
Ik vind dat er veel te genieten valt in Spies Like Us (het liedje dus): een Beatlesque gitaarloopje, een plotseling opduikende drumcomputer, een fijne versnelling en strakke productie van Hugh Padgham en Phil Ramone. De clip eindigt trouwens met een verwijzing naar de Abbey Road-hoes, inclusief witte Kever.
Fun fact: de video, die net als de film door John Landis was geregisseerd, werd door de BBC niet uitgezonden. Reden: acteurs Dan Aykroyd en Chevy Chase bespeelden instrumenten in de clip. Het was destijds verboden om niet-muzikanten als muzikanten neer te zetten, en Aykroyd en Chase hadden die instrumenten nu eenmaal niet echt ingespeeld voor het nummer. Rare jongens, die Britten…
