Ik hoef je niet te vertellen dat ABBA terug is van weggeweest. 40 jaar na hun laatste album en bijna 50 jaar nadat ze met hun perfecte popliedjes en hun gelaagde, bijna Wall Of Sound-achtige producties begonnen de wereld te veroveren. Beginjaren ‘90 zorgden de verzamel-CD’s Gold en More Gold al voor een eerste comeback en rond de eeuwwisseling deed de musical Mamma Mia! hetzelfde, maar nu is er ook echt nieuwe muziek. Dat ze aan twee nieuwe liedjes werkten, was al bekend, maar begin november komt er zelfs een heel album aan. Verrassing!
De muziek van ABBA is nooit weggeweest. A*Teens (begonnen als ABBA*Teens) staken de liedjes van de band in een modern jasje, Erasure nam de EP ABBA-esque op en Madonna samplede Gimme! Gimme! Gimme! in haar hit Hung Up. En dat is maar een hele kleine en willekeurige greep uit de artiesten die hun bewondering voor het Zweedse kwartet niet onder stoelen of banken staken. Zij waren, ook ná dat laatste album uit 1982, zo populair, dat ze zelfs gezien kunnen worden als katalysator voor het succes van artiesten uit heel Scandinavië. Mijn Hidden Treasure van vandaag is een – eveneens volstrekt willekeurig – voorbeeld van zo’n Scandinavische band die in het kielzog van ABBA successen vierde. Euh, nou… één succes, om precies te zijn. Eentje teveel, als je niet van glad geproduceerde popmuziek houdt.
One 2 Many was een Noors drietal, bestaande uit Dag Kolsrud, Camilla Griehsel en Jan Gisle Ytterdal. Kolsrud had als extra toetsenist meegedaan aan de High And Low Tour van a-ha en nam na afloop van die tournee, in 1987, het initiatief om een eigen band te starten. Dat werd uiteindelijk een eendagsvlieg, maar daar hadden ze toen uiteraard nog geen weet van. Hun platenlabel overigens ook niet… De geschiedenis vertelt niet hoe hij het voor elkaar gekregen heeft, maar Kolsrud had een contract gesloten met het major label A&M Records (in de jaren ‘60 opgericht door Herb Alpert en Jerry Moss). Die deal voorzag in zeven(!) One 2 Many-albums en een soloplaat van Kolsrud. Maar zover is het dus bij lange na niet gekomen.
Hun enige hit was Downtown. Een nummer dat in eerste instantie een donkere, Ry Cooder-achtige rocksong was, met Center Of My Dream als werktitel. Als je die informatie vergelijkt met de uiteindelijke versie, weet je gelijk wat het belang van een goede producer is…
De basis van de track was opgenomen in de Mayfair Studios in Londen. Daar werkten The Bee Gees op dat moment aan hun album E.S.P. Kolsrud trok de stoute schoenen aan en vroeg de pianist van dat album of die niet een pianosolo voor Downtown wilde inspelen. De instructie luidde, dat die moest lijken op The Way It Is van Bruce Hornsby & The Range. Je kunt niet anders zeggen dan dat hij die opdracht vlekkeloos uitvoerde.
Downtown staat op het enige album dat One 2 Many uitbracht: The Mirror uit 1988. De koortjes op die plaat waren onder meer ingezongen door Sheryl Crow. Zij had op dat moment nog geen eigen successen op haar naam, maar had al wel veel ervaring opgedaan als jinglezangeres. Ook was zij op dat moment met Michael Jackson op pad als achtergrondzangeres tijdens diens Bad-tour. De saxofonist op het album van One 2 Many was Gary Barnacle. Hij was op dat moment het vriendje van Kim Wilde, maar veel belangrijker: hij heeft in de jaren ‘80 en ‘90 zo’n beetje alle iconische saxsolo’s in de popmuziek ingespeeld. Voor Level 42, Paul Hardcastle, Jamiroquai, Pet Shop Boys, T’Pau, Stock Aitken Waterman… een eindeloze lijst.
Met zoveel talent op het ‘thank you’-lijstje in het CD-boekje kon The Mirror bijna niet anders dan een fantastisch album zijn. Dat viel in de praktijk wel mee (geloof het of niet, het staat hier in de kast), maar Downtown was toch echt wel een poppareltje. One 2 Many bracht het in oktober 1988 uit als hun debuutsingle. Het nummer stond in no-time op #1 in Noorwegen en stal ook in Nederland flink wat harten. Een uiteindelijke 29e plaats in de Top 40 was na de koppositie in hun thuisland het grootste hitsucces van de single. In Engeland werd aanvankelijk #65 gehaald, maar na een heruitgave in mei 1989 werd gepiekt op #43. In de Verenigde Staten werd het toen zelfs een Top 40-hit.
De band bracht in 1989 nog drie andere singles uit, die allemaal niets deden. Maar dan ook echt helemaal nada. Zelfde niet een heel klein beetje, nee, rien du tout. Terwijl het label nog aan een dood paard liep te trekken (die dachten waarschijnlijk al een beetje paniekerig aan de zes albums die hierna nog moesten worden uitgebracht), ging de band uit elkaar.
Kolsrud vervolgde zijn carrière in de band Guys In Disguise. Die vermomming had hij waarschijnlijk nodig om te ontsnappen aan de toorn van A&M. Nadat hij het ook nog solo probeerde, kwam hij uiteindelijk weer bij a-ha terecht als musical director van hun wereldtournee.
Zangeres Camilla Griehsel (een naam die Nederlanders natuurlijk een beetje doet gniffelen) ontmoette in 1990 zanger Colin Vearncombe (beter bekend als Black), met wie ze ook trouwde. It’s a wonderful life… Grieshel is als achtergrondzangeres te horen op Blacks titelloze derde album, maar verliet daarna het popcircuit om als operazangeres verder te gaan. Met haar album Rum And Chocolate kon ze in 2007 echter geen potten breken.
En dus is Downtown het enige muzikale succesnummer van One 2 Many en de individuele leden, maar wel eentje om nog steeds je vingers bij af te likken. Daarom hierbij. From Norway, with love…
