Onbeschrijflijk!
Unbeschreiblich. Das kann doch nicht wahr sein. Dat is mijn eerste reactie nadat ik in Spotify Unbeschreiblich Weiblich heb ingetikt. Gevolgd door een enter. Het resultaat? Een grijze titel in beeld. Dat is duidelijke taal. Deze titel is niet beschikbaar. Wat is de oorzaak van deze ‘plotselinge’ belangstelling voor Nina Hagen? Indirect de KINK podcast ‘More Than A Feeling’. Volgens maker Tim Op Het Broek een audiomonument voor Alfred Lagarde. Nu kan ik een heel verhaal schrijven over dit fijne audio kunstwerk maar luister vooral zelf. Passie voor radio en muziek. Dat klinkt in elke seconde door. Een aanrader.
In de podcast wordt volop gesproken over Beton(uur), het programma dat Alfred Lagarde vanaf begin 1974 tot het voorjaar van 1982 presenteert. Op de nationale popzender Hilversum 3. Een programma waarin de wat stevigere muziek centraal staat. In 1979 verschijnt in samenwerking met Hitkrant de verzamelaar ‘16 Harde Van Lagarde’. Een dwarsdoorsnee van de muziek die Big Bad Al in zijn programma draait. Deze LP staat bij mijn oom Henk in de kast. Op een gegeven moment mag ik als jong muziekfreakje de LP lenen. Genieten van bands als The Edgar Winter Group, Golden Earring, Boston en Black Sabbath. Jaren later kom ik erachter dat niet veel later een andere ‘Beton’ verzamelaar wordt uitgebracht: ‘Beton – 25 Fantastische Hardrock Groepen’. Op de hoes wordt niet verwezen naar het radioprogramma. Beton als muziekgenre. Dat is het credo.
“Scheurende gitaren, beukende bassen, knallende drums en daarop bovenop een hartverscheurende stem, dat zijn de basis ingrediënten van een muzieksoort, waar een immer groeiend aantal popliefhebbers aan verslingerd is: hard-rock, heavy rock, heavy metal en ga zo maar door, kortom beton. Bekende en minder bekende namen, maar allemaal garant voor een stevige portie gewapend beton. Wilt u de veiligheidsgordels nu dan maar vastmaken?”.
(Tekst hoes Beton – 25 Fantastische Hardrock Groepen’)
Duidelijke taal. Ik weet niet meer wanneer het precies was maar op een gegeven moment belandt deze Beton-plaat in mijn platenkast. Nu tig jaar later zorgt de Big Bad Al podcast voor de nodige inspiratie. Op een druiligere zondagmiddag haal ik de elpee uit de kast tevoorschijn. Eerst even onder een dun laagje stof vandaan halen. Lang niet gedraaid. Al snel galmt Godzilla van Blue Oyster Cult door mijn muziekhok. En Les Dudek’s Central Park. Een nummer dat de basis vormt voor het begin van een ander legendarisch radioprogramma: De Avondspits. Dit fijne plaatje levert al eerder een muzikaal verhaal op. Dat is nu wederom het geval. Ik besluit namelijk om een Spotify playlist te maken met de nummers die op de Beton-verzamelaar staan. Uiteindelijk zijn 19 van de 25 in de Spotify- bibliotheek terug te vinden.Helaas nog steeds geen Les Dudek maar verbazingwekkend ook geen Unbeschreiblich Weiblich van de Nina Hagen Band. Een klassieker! Toch?
Nina Hagen. Een bijzondere verschijning. Als vijfjarige krijg ik weinig mee van deze Duitse dame. Dat gebeurt begin jaren 80 dankzij een andere muzikale paradijsvogel: Herman Brood. Brood is regelmatig op TV te zien. Toppop. Countdown. Talkshows. Alleen in zijn hoedanigheid als Rock & Roll junkie. Met The Wild Romance. Als Breedbekkikker met de carnavalsklassieker ‘Maak Van Uw Scheet Een Donderslag’. Niet alleen in muzikaal opzicht weet Brood de aandacht op zich te vestigen. Ook zijn privé leven komt uitgebreid aan bod. Ik moet daarbij denken aan de beelden van het huwelijk van Brood met Xandra. En natuurlijk is zijn ‘showbizz-huwelijk’ met Nina Hagen ook voer voor de pers. Dat is allemaal te danken aan de film Cha Cha (1979). Een Nederlandse film met Brood in de hoofdrol maar waar ook Nina Hagen en Lene Lovich in te zien zijn. Brood & Hagen stappen in de film in het huwelijksbootje. De Duitse zangeres timmert dan al een aantal jaren aan de weg. In eerste instantie is het plan om een acteeropleiding te volgen. Ze wordt niet toegelaten en richt zich op een muzikale carrière. Ze speelt in verschillende bands maar een doorbraak zit er niet. Ze vertrekt met haar moeder naar Engeland maar keert al snel weer terug. Bij terugkomst vormt ze met een aantal muzikanten uit Berlijn een nieuwe band: de Nina Hagen Band. Een jaar later verschijnt het debuutalbum. Het levert onder andere Unbeschreiblich Weiblich op. In Duitsland een hit. In Nederland is de Tipparade het hoogst haalbare.. Nog geen jaar later gaat de band uit elkaar. Er verschijnt, vanwege contractuele verplichtingen, nog wel een tweede album.
Brood en Hagen hebben dan al kennis met elkaar gemaakt. Dat gebeurt tijdens de opnames van het legendarische Duitse tv programma Rockpalast. Die Nina maakt indruk. Als er voor Cha Cha een tegenspeelster gezocht wordt stelt der Herman voor om Hagen te vragen. In een interview met BN De Stem vertelt Brood’s manager Koos van Dijk jaren later hoe het één en ander tot stand komt. Koos gaat naar Berlijn. Daar blijkt dat Nina haar vriend de bons heeft gegeven. Het is niet alleen over en uit op liefdesgebied. Het is ook exit Nina Hagen Band. Kortom Nina heeft wel zin een Amsterdams avontuur. Een aantal jaren na de film volgt haar solodebuut: Nunsexmonkrock. Een bijzondere plaat. Laat ik het zomaar omschrijven. Er volgen nog meerdere albums en het muzikale lijntje met Nederland en Brood blijft. In 1989 verschijnt het album Nina Hagen met het van Brood bekende Dope Sucks. Haar privé-leven is net zo ‘onstuimig’ als de muziek die ze uitbrengt. Ze is meerdere keren getrouwd en heeft met Wild Romance gitarist Ferdi Karmelk een dochter. Hagen is en blijft een bijzondere verschijning. Tot op de dag van vandaag.
In de tussentijd verandert er wel iets in haar privéleven. Ze raakt geïnteresseerd in het christelijk geloof en laat zich in 2009 dopen. Ze schrijft zelfs een boek: Bekentenissen. Een boek in Hagen stijl. Geen zalvende woorden. Ze spaart zich zelf niet en schrijft niet alleen over het leven vol sex, drugs en rock and roll maar ook over haar zoektocht naar God. Daarnaast komt haar relatie met Herman Brood ter sprake. En ze blijft muzikaal actief. Personal Jesus is de titel van het album uit 2010. De titels spreken voor zich: God’s Radar, Take Jesus With You en Just A Little Talk With God. Een mix van traditionals en covers van popklassiekers zoals de titeltrack: een cover van Depeche Mode. Daarna volgen nog Volksbeat (2011) en Unity (2022). In het verleden behaalde successen bieden echter geen garantie voor de toekomst gaat ook op voor deze releases. In 2021 is er echter een belangrijk moment waarop Nina Hagen, in muzikaal opzicht, weer even volop in de belangstelling staat. In december 2021 neemt bondskanselier Angela Merkel afscheid. Dat gaat traditiegetrouw gepaard met een militair eerbetoon waaronder een optreden van de militaire kapel. De muzikale keus is aan de vertrekkend bondskanselier. Een opvallende keus in dit geval. Merkel kiest voor ‘Du Hast Den Farbfilm Vergessen’ van Nina Hagen. Unbeschreiblich. Voer voor de pers! Toll!
