Notitie!
Ik haal als eerste even de hidden treasures statuten tevoorschijn:
- Letterlijke vertaling verborgen schatten.
- Een initiatief van 3 schatbewaarders die zich inzetten voor het behoud van het muzikaal erfgoed.
- Doel: Vergeten juweeltjes onder een laagje stof vandaan halen. Hard To Find Classics delen met de muzikale buitenwereld. O ja! Radioplaatjes weer onder de aandacht brengen.
Voorwaarde: Op het moment van plaatsen staat het nummer (nog) niet op Spotify of is de juiste (single)versie niet via deze muziekbieb te vinden.
Last best! De belangrijkste voorwaarde als het om de wekelijkse keus gaat. Dit gegeven vormt, nu alweer bijna 2 jaar geleden, de aanleiding voor de start van dir muzikale initiatief. Het gaat daarbij, zoals in de ‘statuten’ vermeld, om ‘vergeten’ juweeltjes, typische radiohitjes of juiste single-versies. Maar het is de uitzondering die de regel bevestigd. Er komen namelijk ook de nodige hits voorbij. Ruim 55 jaar Top 40 heeft flink wat hits opgeleverd. Deze zijn ‘vanzelfsprekend’ niet allemaal terug te vinden via de streamingdiensten. Soms heeft dat te maken met de muziekrechten. Er zijn ook muzikale grootheden die, op de één of andere manier, hun werk niet aan het digitale domein toevertrouwen. Of het labeltje Spotify er niet aan willen hangen. Terwijl er dagelijks duizenden nummers aan de bibliotheek van de Zweedse streamingdienst worden toegevoegd is de laatste tijd namelijk ook sprake van het omgekeerde. Nummers die verdwijnen. Artiesten die hun muziek van Spotify (laten) verwijderen. Er is al het nodige over gezegd en geschreven. Daarbij is een hoofdrol weggelegd voor Neil Young. Lang verhaal kort. De zanger eist dat Spotify de podcast van Joe Rogan offline haalt. Volgens Young, maar ook een aantal artsen en wetenschappers, is er sprake van desinformatie m.b.t. het coronavirus. Spotify geeft geen gehoor aan het verzoek waarna niet alleen ome Neil maar ook muzikale vrienden als Crosby, Stills & Nash, Joni Mitchell en Nils Lofgren zijn voorbeeld volgen. Kortom materiaal voor een nieuw verhaal.
Wie mij een beetje kent weet dat Neil Young één van mijn muzikale helden is. Er staan tientallen albums in de kast. Ik heb hem meerdere keren live gezien. Maar wat maakt hem zo bijzonder? Is het puur de muziek? De teksten? De persoon Neil Young? Of een combinatie? Moeilijk uit te leggen. Als klein muziekfreakje van een jaar of elf mag ik singletjes van mijn oom Henk lenen. De tijd van de eerste eigen mixtapes. Op een gegeven moment tref ik tussen de stapel singles Comes A Time aan. Het is meteen raak! Al snel volgt een single van de Stills-Young Band. Alleen qua nieuw werk zijn het, zachtjes uitgedrukt, niet Young’s hoogtijdagen. Daar komt eind jaren 80 verandering in met de release van het album Freedom. Daar staat onder andere Rockin’ In The Free World op. Een nummer dat is uitgegroeid tot een klassieker. Niet veel later gevolgd door het geweldige Ragged Glory en het live album Weld. Als ik midden jaren 90 de kans krijg om met mijn oom naar een concert van The Godfather of Grunge te gaan is het hek van de dam. Sindsdien wordt elk, regulier, album aangeschaft en volgen meer concerten.
Bijna veertig jaar na de eerste bewuste kennismaking is niet alleen de platenkast goed gevuld maar staat ook in de boekenkast een flink aandeel mister Young. Het is niet alleen de muziek. Ook de persoon Young fascineert mij. Eigenzinnig. Charismatisch. Kritisch. Filantroop. Activist. Dwars van commerciële trends. Muzikaal voorbeeld voor veel artiesten. Kenmerkend stemgeluid. Laverend tussen ingetogen gitaarspel en ellenlange uitgesponnen gitaarsolo’s. Al dan niet in ‘duel’ met zijn maatjes van Crazy Horse. Iemand met een duidelijke mening. Geen blad voor de mond. Het levert hem zowel bijval als kritiek op. Neil doet ook met enige regelmaat mijn wenkbrauwen fronzen. Zijn strijd tegen de mp3-sering van de muziekwereld. De introductie van Pono, een eigen audiospeler met een hoge geluidsresolutie. Een flop. Een mislukte resolutierevolutie lees ik zelfs in een artikel. Vervolgens brengt hij zonder blikken en blozen het album A Letter Home uit. Opgenomen in een zogenoemde Voice-o-graph. Een authentiek opnameapparaat dat zorgt voor een ‘ouderwets’ en krakkemikkig geluid. En dat album dan ook nog op HQ vinyl uitbrengen. Isn’t it ironic. Neil’s wegen zijn ondoorgrondelijk. Een ander voorbeeld is het boek Special Deluxe. Letterlijk een AUTObiografie. Aan de hand van de auto’s die hij in zijn leven heeft aangeschaft vertelt Young zijn ‘levens’verhaal. Openhartig en grappig. Tegelijkertijd is er ook het bewustzijn van de invloed van zijn grote passie op het milieu. De bouw van de Lincvolt, een speciaal omgebouwde elektrische auto, vormt de rode draad in het boek. En hoe zat het ook alweer met die albums die hij voor Geffen uitbracht? Die waren volgens zijn nieuwe platenbaas niet des ‘Neil Young’s’. ‘Unrepresentative’ and ‘uncharacteristic’. In ieder geval geen commercieel succes. Over commercie gesproken.
Ome Neil is wel vaker kwaod. In de jaren 80 tekent de ene naar de andere artiest een sponsorcontract. Tournees die worden gesponsord. Artiesten die opduiken in commercials van bekende merken. There’s no business like showbusiness. Zeker in de tijd van wereldsterren als Madonna, Michael Jackson en Whitney Houston. Neil trekt op geheel eigen wijze van leer met This Notes For You als strijdlied.
“Aint singing for Pepsi,
ain’t singing for coke”
De boodschap is duidelijk. De bijbehorende videoclip spreekt boekdelen. Michael Jackson loopt een paar jaar eerder bij de opnames van een Pepsi commercial brandwonden op. Daar wordt in de clip, niet bepaald subtiel, naar verwezen. Aan het eind wordt een blikje opengetrokken. Het logo? Een muzieknoot! De ‘reclame’-slogan? Sponsored bij nobody! Maar die eerste woorden van dit nummer? Die komen anno 2022 wel in een ander daglicht te staan.
“Don’t want no cash
Don’t need no money
Ain’t got no stash”
Heeft old man Young onlangs niet een deel van zijn rechten verkocht? Vijftig procent van zijn oeuvre voor een bedrag van zo’n 120 miljoen euro? No cash? No money? No stash? Ironisch? Of is juist dat ongrijpbare en wispelturige dat hem zo bijzonder maakt? Het zal ongetwijfeld een rol spelen als het om mijn fan-schap gaat. Blijf nog maar een poosje rocken in the ‘free’ world. Alleen doe even rustig aan met al die geplande releases. Anders moet ik nog een deel van mijn ‘oeuvre’ (lees muziekcollectie) verkopen om ervoor te zorgen dat de collectie compleet blijft. This last note’s for you Neil!
