Nederpopheldin #2
Van een muzikale voetnoot naar een kort maar krachtig hoofdstuk in de geschiedenis der Nederlandsche popmuziek. Van een truckershit naar een Nederpopjuweeltje. Hoogste tijd voor een vervolg op de vorige persoonlijke hidden treasure: B.B. Band met Hallo, Je Spreekt Met Karin. Ik raas eerst even als een wervelwind door het verhaal van vorige week. Een verhaal dat in 1976 start met de oprichting van de Bill Bradley Band. In 1981 scoort de band, dan inmiddels actief als de B.B. Band, een hit met Stille Willie. De groep neemt met deze hit een muzikale afslag en verlaat daarmee de ingezette muzikale koers. Dilemma!? De nieuwe route blijven volgen of een terugkeer naar de muzikale roots? Er wordt na Stille Willie nog een single uitgebracht. Hallo, Je Spreekt Met Karin. Er volgt zelfs nog een Engelstalige versie. Beide gezongen door Karin Meis die sinds 1979 deel uit maakt van de band. Het wordt geen succes en niet veel later is het definitief over en uit. Op dat punt begint een nieuw hoofdstuk. Welkom bij deel 2 van dit muzikale feuilleton met een hoofdrol voor Karin Meis.
Terug naar het midden van de jaren 80. In die periode krijgt de carrière van Karin een vervolg. Ze duikt met mede B.B. Band collega Kees Buenen de studio in. Het tweetal krijgt daarbij hulp van Hans Vermeulen. Niet de minste. Begenadigd componist, liedjesschrijver en muzikant. En niet te vergeten succesvol producer. Vermeulen heeft een belangrijke rol gespeeld in de carrière van een groot aantal Nederlandse artiesten. Een muzikale grootmeester pur sang. De samenwerking tussen het drietal resulteert in het debuutalbum Land Of Tá. Een album dat niet onder haar eigen naam wordt uitgebracht. Karin haalt de inspiratie voor haar artiestennaam, letterlijk, van dichtbij. Dochter Nadiè. Op haar debuut laat Nadieh haar kwaliteiten in meerdere opzichten horen. Van de eigen geschreven liedjes tot de productie waar ze ook voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor is. Het album laat meerdere muzikale gezichten zien. Dromerig en breekbaar maar ook krachtig en zelfverzekerd. Invloeden uit de pop en de wereldmuziek. Een bijzonder stemgeluid. Een mystiek voorkomen. Een niet alledaagse combinatie. The Right To Change wordt als eerste single uitgebracht. Het nummer blijft steken in de Tipparade. Daar komt begin 1987 verandering in als Windforce 11 wordt uitgebracht en de Top 40 bereikt. Tegelijkertijd komt Land Of Tá binnen in de albumlijst. Het levert de zangeres uiteindelijk een Edison en een Zilveren Harp op.
Op haar tweede album Company Of Fools is duidelijk hoorbaar dat ze muzikaal gezien breed georiënteerd is. Lof en waardering alom maar het wordt in commercieel opzicht geen groot succes. Op haar volgende album No Way Back doet ze er nog een schepje bovenop. Het klinkt een stuk steviger dan de voorgangers. Rauw en wat minder gepolijst. Het album zorgt o.a. voor een muzikale verrassing in de vorm van Splendid Morning, een duet met Colin Blunstone. Op het in 1991 verschenen Eye On The Waves richt Nadieh haar vizier vooral op de folkmuziek. Op dit album speelt onder Pino Palladino mee. Een begenadigd bassist die met tal van wereldsterren heeft samengewerkt. Een muzikant uit de muzikale eredivisie. Het album levert haar met het nummer Words haar tweede Top 40 hit op. Ondanks dit hitje, haar vakmanschap en alle waardering blijft een grote doorbraak ook dit keer uit.
In 1992 kiest ze voor een leven buiten de muziek business. De focus ligt op het gezinsleven en de opvoeding van haar kinderen. Wellicht ook veroorzaakt door het feit dat ze van jongs af aan heeft gezegd dat ze wist dat ze niet oud zou worden. Ze blijft wel muziek maken en liedjes schrijven. Zo schrijft ze onder ander nummers voor Paul de Leeuw en Marco Borsato. Wat haar eigen carrière betreft houdt ze het klein. In haar eigen studio neemt ze het album On My Own (1995) op en met haar zus toert ze langs de theaters. Het is haar laatste muzikale wapenfeit. Op 5 april 1996 overlijdt Nadieh op 37-jarige leeftijd. De vraag blijft na al die jaren waarom de definitieve doorbraak is uitgebleven. Heeft dit te maken met het feit dat ze niet zo veel op het podium te zien was? Of was haar muzikale veelzijdigheid juist ook een struikelblok? Een kleurrijke kameleon die verschillende muzikale gedaantes aannam. Daardoor wellicht ongrijpbaar en moeilijk in een hoekje te plaatsen. Het mystieke tintje? Zeg het maar. Een ding is zeker. Ook anno 2020 is de conclusie dat we hier te maken hebben met een uitzonderlijk muzikaal talent. Jammer dat haar muzikale erfenis niet voor een groot publiek beschikbaar is. Het aanbod op Spotify is beperkt tot haar debuutalbum en het duet met Colin Blunstone. Wordt het geen tijd voor een heruitgave? Een fraaie box? Een re-release van Land Of Tá en/of haar andere albums? Ik kan er nog de nodige woorden aan besteden maar het slotwoord komt voor rekening van de hoofdpersoon in kwestie: Nadieh!!!
“It’s not the words, it’s the way you say’em
It’s not the words, it’s where you lay’em”
