Muziek: daar moet je niet over lullen, maar naar luisteren. Euh, dan ben je bij ons aan het verkeerde adres 😊. Maar goed, ook wij zijn natuurlijk afhankelijk van de informatie die wij kunnen vinden en/of onze eigen ervaringen, en in sommige gevallen ben je dan al snel klaar…
Zo is dansmuziek nu niet het eerste genre dat ik zou noemen om mijn muzieksmaak te omschrijven, hoewel ik op deze plek toch al menig fijn dansplaatje van lyrische teksten heb voorzien. Iets met uitzonderingen en regels. En soms blijken er, als je er goed over nadenkt, zoveel uitzonderingen te zijn, dat een regel misschien weleens helemaal niet blijkt op te gaan. Dan moet je ook eerlijk en flexibel genoeg kunnen zijn om zo’n regel te laten vallen, vind ik. Immers: niets zo veranderlijk als de muzieksmaak van een mens.
Ik heb altijd proberen open te staan voor muziek waar ik mijzelf niet in eerste instantie mee associeer. Op het ‘dance’-vlak (al heette dat toen nog niet zo) was de Soul Show van Ferry Maat in de jaren ‘80 een van mijn bakens. En niet alleen van mij, want Ferry heeft mijn hele generatie op dit gebied opgevoed. Sterker: hij is nog steeds actief en maakt vanaf zijn huidige verblijfplaats Bonaire nog wekelijks een nieuwe Soul Show. Hoewel veel radiomakers zichzelf graag en stevig op de borst slaan als de ‘ontdekker’ van een bepaalde hit, heeft Ferry Maat een behoorlijk aantoonbare en onbetwiste reputatie. Niet in de laatste plaats omdat in de Soul Show niet alleen soul te horen was, maar Ferry zijn taak veel breder opvatte. Zo was hij een van de eersten die Italo dance op de radio draaide. Niet mijn ding, maar hey, iets met uitzonderingen en regels. Ik schreef eerder immers ook al juichend over Step By Step van Silver Pozzoli.
Deze week voeg ik een tweede nummer uit die hoek toe. Zo’n nummer waarvan je je bijna niet kunt voorstellen dat de juiste singleversie ervan niet op de muziekstreamingdiensten staat, maar na mijn dubbelcheck van zojuist kan ik nog steeds niets anders concluderen. Ik heb het over We Just van Moses uit 1985.
Fun fact 1: destijds kwam het vaak voor dat op de B-kant van een single simpelweg de instrumentale versie van dat nummer stond. Lekker makkelijk en lekker goedkoop, want er hoefde niet een apart liedje te worden geschreven en opgenomen, en als je het spoor met de zang uitschakelde, bleef automatisch de ‘instrumental’ van de hit over. Ik kan zo 1-2-3 niet bedenken wat de kopers van zo’n singletje destijds met die zangloze versie konden, maar later waren karaokebars – en nog later makers van mash-ups – maar wat blij met dit uitvloeisel van zuinigheid. Echter, en daarom noemde ik dit een fun fact, We Just was van zichzelf al nagenoeg instrumentaal. De B-kant was het nummer Our Revolution. Niet een compleet andere song, maar een gezongen versie van de hit. De omgekeerde wereld dus…
Fun fact 2: Instrumentaaltjes zijn natuurlijk wel uitstekend bruikbaar als thema van, pak ‘m beet, een TV-programma. Ook wat dat betreft staat hier echter de wereld op zijn kop. Het is juist die gezongen versie, Our Revolution, die in het seizoen ‘85/‘86 door de Italiaanse publieke omroep Rai gebruikt werd als herkenningsmelodie van het muziekprogramma Discoring, zeg maar de equivalent van Top Of The Pops of TopPop. Ik kan niet terugvinden of het nummer speciaal met dat doel gemaakt werd, of dat het al af was toen het werd uitverkoren, maar de connectie is 100%. Het werd ook groot op het singlehoesje vermeld. In de meeste landen waar de single uitkwam, was Our Revolution dan ook de A-kant. Alleen in Nederland en Frankrijk werd het singletje ‘omgedraaid’.
Moses was een pseudoniem van Jerry Cutillo. We Just/Our Revolution is zijn enige muzikale wapenfeit. Des te knapper dat hij met die ene release de Top 3 in Nederland wist te halen. Die kans was toen al niet zo groot, en tegenwoordig – met het immense aantal nieuwe liedjes dat elke week verschijnt – al helemaal niet meer. Het helpt natuurlijk wel als een DJ wildenthousiast is en je liedje veel in zijn programma draait. Zeker halverwege de jaren ‘80, toen er nog niet zoveel zenders waren, en al helemaal als dat een DJ als Ferry Maat was, die een grote populariteit genoot en dus veel mensen wist te bereiken. Dat is dus precies wat gebeurde…
We Just was eind 1985 wekelijks te horen in de veelbeluisterde Soul Show. Het enthousiasme van Maat sloeg over op diens collega’s en begin ‘86 werd het nummer gekozen tot TROS Paradeplaat. Destijds kon zo’n uitverkiezing tot omroepschijf, mede door het kleinere aantal radiozenders, nog echt het verschil maken. Moses kan erover meepraten.
Behalve door Jerry Cutillo was We Just trouwens nog door twee anderen geschreven: Roberto Zaneli en Romano Musumarra. Die laatste zou later gaan werken met Céline Dion (het zij hem vergeven) en componeerde ook het nummer Luna van Alessandro Safina en Irresistible van Stéphanie van Monaco.
De originele singleversie van We Just – die eindigt met een dichtslaande deur – staat niet alleen niet op Spotify, maar zelfs niet op YouTube. Daar vind je wel deze ‘live’-opname van TopPop (oh, en voor de geïnteresseerden, de uitgeschreven tekst van het nummer vind je hier):
