Chillen!
1988: The second summer of love. De opkomst, en doorbraak, van de house muziek én lovedrug XTC. De hele nacht dansen. In clubs of illegale raveparty’s in leegstaande gebouwen. De house evolueert. Dit beperkt zich niet alleen tot het uitgaansleven. Vanaf de tweede helft van de jaren 80 is dit ook steeds meer zichtbaar in de hitlijsten. Van Acid house tot Eurodance. Van Deep House tot Techno. Na een aantal dampende zomers is het tijd om even bij te komen. Een tegenbeweging. Minder beats per minute. Geen fast, faster en fastest. Relax! Take it easy. Chill! Even pas op de plaats. Dit gegeven vormt de basis voor de nieuwe Ace verzamelaar Fell From The Sun. Samengesteld door, de door mij veelvuldig geprezen, compilatiekoning Bob Stanley en zijn muzikale maatje Pete Wiggs. Subtitel: Downtempo en after hours 1990-91. Stanley weet het treffend te omschrijven.
“After the late 80’s house music explosion, Britain needed a lie down. 1990 and ’91 brought a host of records that were made to accompany the sunrise; they showed the pace on the dancefloor itself, right down to 98 bpm. Woozy and hypnotic, this was the perfect post-club soundtrack’.
Volgens de samenstellers spelen het album Chill Uut van KLF en de Andrew Weatherall remix van de Primal Scream hit Loaded een belangrijke rol. Er volgt dat jaar nog een flink aantal 98 bpm downtempo releases. Er wordt zelf een link gelegd met de politieke ontwikkelingen. Eind 1990 komt er een eind aan het tijdperk Thatcher. Het zorgt in Engeland voor een positief gevoel. Zoals Bob Dylan ooit al zong: er komen andere tijden. Muzikaal gezien wordt het jaren 60 gevoel in een relaxt jaren 90 jasje verpakt. Maar de elektronische dansmuziek blijft zich verder ontwikkelen. Volgens Stanley moeten we echter niet op de zaken vooruit lopen. Voor eventjes, minsten een zomer, voelt het of de perfecte toekomst een feit is. The perfect post-club soundtrack. Gewoon eventjes gas terugnemen. Nu ruim 20 jaar na dato kunnen we dit tijdperk dankzij deze fraaie verzamelaar opnieuw beleven. Op Fell From The Sun geen KLF. Dat zal ongetwijfeld een rechtenkwestie zijn. Wel 14 andere 98 BPM floorfillers.. Het overgrote deel is niet terug te vinden op Spotify. Of niet in de juiste versie. De nadruk ligt vooral op remix versies. Dat geldt onder andere voor Spiritual High van Moodswings. In dit geval gaat het om de ruim 9 minuten durende Moodfood Megamix.
Moodswings bestaat uit het duo James Hood en Grant Showbiz. Hood is oud drummer van The Pretenders maar werkt ook samen met Kid Creole & The Coconuts en Jeff Beck. Showbiz is actief als roadie en gitaar technicus. Daarnaast richt hij zich op het produceren van muziek. Als producer is hij onder andere betrokken bij releases van The Smiths en The Fall. De twee heren besluiten eind jaren 80 te gaan samenwerken. Dit resulteert in Moodswings. In 1990 verschijnt het eerste resultaat van deze muzikale samenwerking: Spiritual High. De basis van dit nummer? State of independence. Oorspronkelijk van Jon & Vangelis en afkomstig van het album The Friends Of Mr. Cairo. Het is vooral bekend in de versie van Donna Summer. Moodswings maakt er een lange hypnotiserende versie van. In eerste instantie verschijnt een 12” uitvoering van ruim 12 minuten. Deze versie doet het goed in de clubs. Dit resulteert in een deal met platenmaatschappij Arista. In 1991 wordt Spiritual High als single uitgebracht en wordt in Engeland een klein bescheiden hitje (nummer 66). De 12”, CD-single en cassettebandjes bevatten verschillende mixen en editversies waaronder de eerder genoemde Moodfood Megamix.
In 1992 verschijnt debuutalbum Moodfoods. Op dit album staan verschillende delen die samen een drieluik vormen: Spiritual high (Part 1), Spiritual high (State of independence) (Part II) en Spiritual high (Part III). Respectievelijk track 8, 9 en 10 op het album. Met Part II is iets bijzonders aan de hand. Dit is namelijk een vocale versie. Daarvoor heeft James Hood zijn oude ‘werkgever’ Chrissie Hynde weten te strikken. De versie met Chrissie , ook terug te vinden op The Greatest Hits van The Pretenders (2000), wordt uitgebracht als single en bereikt de 47ste plaats in de Engelse hitlijst. Geen grote hit maar gezien de reacties die ik hier en daar lees een nummer dat vooral in Engeland bij veel mensen is blijven hangen. Dat geldt niet alleen voor de fervente club-bezoekers maar ook voor de bioscoopgangers. In 1992 is deze versie namelijk te horen tijdens de aftiteling van Single White Female, een film met Bridget Fonda in de hoofdrol. En part III? Geen Chrissie maar dit laatste deel bevat samples van de legendarische I have dream speech van Martin Luther King. Kortom ruim 15 minuten lang in a spiritual high state of mind dankzij Moodswings. Chill out! Herman Finkers zei het ooit al: kalm aan en rap een beetje!
