Ik weet dat de meeste medemuziekfreaks wel een lijstje met hun eigen ‘Hidden Treasures’ hebben. Dat kunnen liedjes zijn die zij koesteren, of liedjes die ze nog eens op de kop hopen te tikken (liefst op CD). Die laatste lijstjes, dat zijn de overzichten waarmee je op platenbeurzen de bezoekers altijd ziet lopen. Op veel daarvan staat mijn bijdrage van vandaag: Fadeaway van Loz Netto. Niet omdat daar moeilijk aan te komen is (op Marktplaats worden meerdere vinylsingles aangeboden), maar je vindt ‘m bijna niet op CD. En ook niet op Spotify, anders had hij in deze rubriek niets te zoeken…
Wat ik niet wist totdat ik erin dook, is dat Loz Netto een project is van Laurence ‘Loz’ Netto. Hij begon zijn carrière als toergitarist voor Ben ‘E’ King (Stand By Me). Daarna nam hij twee albums op als gitarist en songwriter van de band Moon, waarna hij een van de oprichters van Sniff ‘n’ The Tears was. Ook met hen nam hij twee albums op, incl. de hit Driver’s Seat. Hij moest echter stoppen nadat hij bij een motorongeluk zijn arm brak.
In 1982 startte hij een solocarrière onder de naam Loz Netto. Door velen ook Loz Netto’s Bzar genoemd, maar dat is een misvatting. Zijn eerste album heette Loz Netto’s Bzar. Op die plaat, opgenomen in de Air Studios van George Martin, stond ook de Hidden Treasure van vandaag: Fadeaway. Een nummer dat – om het nóg ingewikkelder te maken – in verschillende landen werd uitgebracht als Fade Away.
De single was geproduceerd door Colin Thurston, die ook de debuten van o.a. The Human League, Duran Duran, Talk Talk en Kajagoogoo produceerde, en gezien wordt als een van de architecten van de ‘eighties sound’. Die is op Fadeway van Loz Netto al heel goed te horen!
Beluister ‘m hier en lees ondertussen ‘hoe het verder ging’ met Loz Netto:
Om het verhaal af te maken: behalve eigenaar van een eigen studio (waar o.a. albums van Betty Boo, Thomas Dolby en Lene Lovich werden opgenomen), is Loz Netto tegenwoordig fulltime freelance componist voor verschillende projecten. Ook heeft hij de afgelopen jaren vier kinderboeken geschreven onder de naam Lawrence T Netto.
Maar nog leuker: hij maakt ook nog steeds zelf muziek. Vooral productiemuziek. Hoe uiteenlopend van stijl ze ook zijn, de albums die je op Spotify vindt als je ‘Loz Netto’ intypt, zijn wel degelijk van hem. Er staan zowel instrumentale als gezongen nummers op. Niet allemaal mijn ding, maar wel grappig om zo te ontdekken…
In het kader van ‘saving the best for last’: Hij schijnt ook een nieuw soloalbum te hebben opgenomen, én nog een ander album met zijn oude Sniff ‘n’ The Tears-maatjes Luigi Salvoni op drums en Alan Feldman op toetsen. Dichter dan dit komt hij niet meer bij zijn oude band, want Mick Dyche is inmiddels overleden.
