Morning has broken.
Het ontbreken van een aantal favorieten uit de platenkast van respectievelijk Sjaak, Werner en ondergetekende op Spotify was de aanleiding voor de start van hidden treasures. Inmiddels zijn we ruim 9 maanden verder en sta ik er nog steeds versteld van dat bepaalde nummers ontbreken op Spotify. Niet dat Spotify heilig is. Integendeel. Een muziekhok met een goed gevuld CD-rek en platenkast verdient nog steeds de persoonlijke voorkeur. Maar soms geldt: gemak dient de mens. En het is altijd fijn om bij het verkondigen van de muzikale boodschap een Spotify linkje te sturen. Voor diegene die anno 2021 de voorkeur geven aan het streamen. Ik heb een hele lijst met non Spotify plaatjes dus ik kan nog wel eventjes vooruit maar ja er komt (bijna) wekelijks wel weer iets anders tussendoor. De Net Niet Top 2000 op nieuwjaarsdag op Radio 2 bijvoorbeeld. Op het moment dat Morning Dew van Long John Baldry voorbij komt gaat de radio een tikje harder. Genieten van de extra lange versie inclusief fraai piano-intro. Volgens Net Niet Top 2000 schatbewaarders Rob, Leo en Caroline is deze uitvoering niet terug te vinden op Spotify. Detail! De versie zonder piano-intro ontbreekt ook. Kortom reden genoeg om dit nummer extra in het (ochtend)zonnetje te zetten. En dat geldt uiteraard niet alleen voor dit nummer maar ook voor Long John Baldry zelf. Daar kun je, letterlijk en figuurlijk, niet om heen. Met een lengte van 2 meter zie je hem niet zo gauw over het hoofd. In muzikaal opzicht heeft hij ook het nodige betekend.
Begin jaren 60 is hij één van de eerste zangers die zich vol overgave stort op de bluesmuziek. Hij maakt deel uit van Alexis Korner’s Blues Incorporated. Deze groep brengt tal van bekende muzikanten voort. Wat te denken van Charlie Watts, Jack Bruce en Ginger Baker? Alexis Korner een mentor voor veel jonge artiesten die later de wereld weten te veroveren. Dat geldt in zeker zin ook voor Baldry. Zo ontdekt hij Rod Stewart en richt samen met de Schotse zanger Steampacket op. Zangeres July Driscoll, bekend van This Wheel’s On Fire, maakt ook deel uit van deze band. Steampacket verzorgt onder ander het voorprogramma van de Rolling Stones. De band is geen lang leven beschoren. Stewart stapt als eerste op gevolgd door Baldry die verder gaat met Bluesology als zijn vaste begeleidingsband. In die band speelt dan de nog onbekende pianist Reginald Dwight. Baldry verandert vervolgens van muzikale koers. Van blues naar pop. De zanger scoort in Engeland een nummer 1 hit met Let The Heartaches Begin. Ondanks dit succes zijn de muzikanten van Bluesology niet echt tevreden over deze muzikale koerswijziging. O.a. pianist Dwight verlaat de band en richt zich op een solocarrière. Hij verandert zijn naam in Elton John. Inderdaad vernoemd naar Long JOHN Baldry en ELTON Dean, één van de andere bandleden.
Baldry neemt na zijn eerste grote succes meerdere albums en singles op. In Nederland levert dit geen commercieel succes op. Daar komt in 1980 verandering in met (Walk Me Out In The) Morning Dew. Het is na Let The Heartaches Begin (nr. 24 in 1968) zijn tweede en tevens grootste hit in Nederland. Het nummer behaalt een respectabele 18de plaats in de Top 40. Er zijn zoals eerder gezegd meerdere versies. Met en zonder piano-intro. Dat geldt overigens niet voor de originele versie. Dat het nummer origineel niet van de blues-muzikant is mij bekend. Een versie van Episode Six behaalt bijvoorbeeld al in 1967 de tipparade. Het nummer stamt echter al uit het begin van de jaren 60, De Canadese zangeres en songwriter Bonnie Dobson schrijft de tekst. Het is het eerste nummer dat zij schrijft. De film On The Beach vormt de inspiratiebron voor Morning Dew. Deze film gaat over een groep mensen die een kernoorlog overleeft. De zangeres speelt het nummer in eerste instantie vooral live. In 1962 verschijnt een eerste opname dan ook op haar live-album At Folk City (Live). Pas jaren later duikt Dobson zelf de studio in om het nummer op de plaat te zetten. Deze versie is terug te vinden op het album Bonnie Dobson uit 1969.
In de tussentijd ontdekken andere artiesten dit nummer zoals Fred Neil & Vince Martin. Neil, schrijver van de hit Everybody’s Talkin’ (hit voor Harry Nilsson), brengt een kleine wijziging aan in de tekst.
In 1967 verschijnt echter een versie van Tim Rose en daar is iets bijzonders mee aan de hand. Hij voorziet het nummer van een wat steviger arrangement.
Hij krijgt zelfs toestemming om wijzigingen aan te brengen in de tekst en als medeschrijver vermeld te worden. Dit tot ongenoegen van Dobson die pas na de release van de single erachter komt dat deze qua tekst niet afwijkt van Fred Neil’s versie. Volgens haar heeft Rose nooit herkend dat zij het nummer heeft geschreven. Jaren later geeft Dobson in een interview met muziekblad Uncut aan dat ze juist veel heeft te danken aan Fred Neil.
De meningen zijn verdeeld over welke versie nu de belangrijkste inspiratiebron is geweest voor latere covers. De versie van Fred Neil of Tim Rose? Feit is wel dat de legendarische Amerikaanse band The Grateful Dead het nummer voor hun debuutalbum opneemt. Volgens de overlevering leert Dead-frontman Jerry Carcia Fred Neil‘s versie kennen dankzij één van zijn roadies. Daarna zullen er nog meerdere versies volgen. Wat te denken van Jeff Beck en Lulu maar ook recentere versies van Robert Plant en de prachtige uitvoering van The National uit 2016? En dus Long John Baldry die na deze hit uit 1980 niet stil blijft zitten. In totaal brengt hij ruim twintig albums uit. Daarnaast is de zanger jarenlang actief als stemacteur voor verschillende tekenfilms. Geen verrassing als je gezegend bent met zo’n diep en laag stemgeluid. Baldry overlijdt in 2005 op 64-jarige leeftijd.
Aan het begin van dit verhaal kwam het prachtige intro al ter sprake. Laat ik dit verhaal maar eindigen met het eveneens prachtige outro. De muziek die langzaam wegsterft en de laatste muzikale woorden van Long John Baldry: Walk me out in the morning dew.
