He’s your man!
Soms komen muzikale werelden samen. Dat geldt ook voor muzikale verhalen, muzieknieuwtjes en/of simpelweg een bericht via de sociale media kanalen. In dit geval een Facebookbericht van Menno Pot en een persbericht van Universal. Menno deelt een op druiligere herfstachtige winterdag een geluksmomentje.
“Prachtcompilatie op Ace Records, véél mooier dan die recente Blue Note-tribute Here It Is. Buiten is het rotweer, binnen zingt Emmylou Harris een van mijn dierbaarste Cohen-liedjes, The Stranger Song.
Verse koffie. Geluksmoment.”
Een dag eerder een officieel persbericht van Universal in mijn mailbox met de aankondiging van een nieuw U2 album. Op 17 maart verschijnt Song Of Surrender. 40 U2 klassiekers re-recorded and reimagined.
“Music allows you to time travel, and we became curious to find out what it would be like to bring our early songs back with us to the present day and give them the benefit, or otherwise, of a 21st century reimagining.”
(The Edge)
De bejubelde Ace compilatie Songs Of Light & Darkness-Written by Leonard Cohen staat ook nog op mijn muzikale boodschappenlijstje. Vergezeld van nog een flink aantal releases van dit fijne label. Lang leve de inflatie. Cohen weet een gevoelige snaar te raken bij zijn muzikale collega’s Een belangrijke en onuitputtelijke inspiratiebron. Zijn meesterwerken zijn talloze keren gecoverd. Door de meest uiteenlopende artiesten. Dat blijkt ook wel uit de Ace verzamelaar. Van oudgedienden als Mama Cass en Emmylou Harris tot The Last Shadow Puppets en Father John Misty. Ook The Webb Sisters, Cohen’s achtergrondzangeressen, mogen niet ontbreken. Geen ‘ordinaire’ covers maar ieder geeft er zijn of haar eigen draai aan. Misschien is dat juist de kracht van Cohen’s composities. Poëtisch en mystiek. Spiritueel. Zijn werk kun je op verschillende manieren interpreteren. Niet alleen als luisteraar. Maar ook als bewonderaar, schrijver, dichter of muzikant. Cohen reimagined in allerlei kunstvormen.
En dan U2 reimagined. Het eerste voorproefje, een nieuwe versie van Pride (In The Name Of Love), heeft mij nog niet overtuigd om de aanstaande U2-release aan eerdergenoemd boodschappenlijstje toe te voegen. Overigens zijn alle U2 albums, waarvan een aantal in verschillende uitvoeringen, in de persoonlijke collectie aanwezig. De boekenkast is onlangs nog aangevuld met Surrender 40 Songs, Eén Verhaal. Kijk daar is de link met het nieuwe U2 album. Het levensverhaal van Bono. Aan de hand van 40 nummers. Hoogste tijd om het boek te gaan lezen. En het nieuwe album? Daarover later wellicht meer.
Maar wat brengt deze twee samen? Leonard Cohen: I’m Your Man. Een film uit 2005. De ingrediënten? Opnames die in januari 2005 zijn gemaakt tijdens ‘Came So Far For Beauty: An evening of Leonard Cohen songs’ vormen de basis van de film. Een tribute concert in het Sydney Opera House. Een eerbetoon aan de muzikale grootmeester. Deze worden afgewisseld met fragmenten van een interview met de hoofdpersoon in kwestie. En ‘behind the scenes’ beelden van de deelnemende artiesten. Tijdens het concert zijn er optredens van o.a. Nick Cave, Rufus Wainwright, Jarvis Cocker en Kate & Anna McGarrigle. De film gaat in de (na)zomer van 2005 in première. In 2006 verschijnt de bijbehorende soundtrack. Op het album zijn niet alleen opnames uit 2005 maar ook van een soortgelijke tribute show in Brighton (2004) terug te vinden. Zowel de film als de soundtrack sluiten af met Tower Of Song. De uitvoerenden? Leonard Cohen en U2. In het voorjaar van 2005 speciaal voor deze film opgenomen in variététheater de Slipper Room in New York. Cohen’s kenmerkende, donkere en fluisterende stemgeluid voorzien van een subtiel U2 sausje. Een bijzonder moment. De terugkeer van Leonard Cohen op het podium. Al is het dan niet voor publiek. Het is een begin. Op dat moment is het namelijk 12 jaar na zijn laatste tour. Na deze tour trekt hij zich terug in een klooster. Cohen wordt op een gegeven moment zelfs ingewijd als boeddhistisch monnik. In de tussentijd verschijnt nog wel het album Ten New Songs (2001).
Een paar jaar na de samenwerking met U2 gaat Cohen weer touren. Noodgedwongen. Manager Kelly Lynch blijkt zijn vermogen te hebben weggesluisd. Jaren later wordt ze alsnog veroordeeld. Voor het zover is wordt eruit uitgebreid getourd en maakt een jongere generatie kennis met zijn muziek. Uitverkochte concerten. Een zichtbare genietende zanger. De pretoogjes spreken boekdelen. Cohen geniet op zijn oude dag van het succes en de aandacht. En kan dat niet vaak genoeg kenbaar maken aan het publiek. Hij neemt zijn hoed veelvuldig af en dankt vervolgens het publiek. In 2008 ben ik daar tijdens een bijzondere zomeravond op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam getuige van. De hogepriester van het pathos leidt de muzikale dienst. Het is een magische avond. Er hangt iets ondefinieerbaars in de lucht. Iedereen, van jong tot oud, geniet. De muziek verbindt. Tower Of Song mag niet ontbreken. Zonder Bono en zijn muzikale vrienden maar met de onvolprezen Webb Sisters.
Waren het de financiële problemen die de zanger uiteindelijk naar Amsterdam hebben gebracht? Of wordt in 2005 het muzikale vuurtje al weer een klein beetje aangewakkerd? Dat ene moment. Na een tijd een teruggetrokken leven te hebben geleid. Boven op een berg in een klooster. Van het klooster naar een theater in New York. 12 jaar na de laatste tour. U2 en Cohen op het podium.
“Well, my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And I’m crazy for love but I’m not coming on
I’m just paying my rent every day in the Tower of Song”
