Vorige week ruim baan voor de CD Powerplay. Mijn eerste wekelijkse eigen hittip. Op 3 oktober 1986 is I’ve Been Losing You van A-Ha de eerste. Op 1ste kerstdag 1999 is het tijd voor de laatste: Imagine van John Lennon. Na 13 jaar komt er eind aan de CD Powerplay. De reden? Heel simpel! Er dient zich in het voorjaar van 1999 een nieuwe schijf aan. Dat is mede te danken aan mijn radiovrienden Philip en Bert. Met z’n drieën zijn wij eind jaren 90 verantwoordelijk voor de vrijdagavond programmering van de lokale omroep in Coevorden. Philip en Bert presenteren het roemruchte Pret met Philip & Bert. De Zuid-oost Drentse versie van Shock Radio. Radio rebellie in optima forma. De passie voor radio en de liefde voor muziek staan centraal. Het levert bijzondere radio op. De strapatsen van het illustere radioduo resulteren onder andere in een bezoek aan kardinaal Simonis. Op een zonnige voorjaarsmiddag in 2000 reist het vrijdagavondcollectief af naar Utrecht. Op ‘audiëntie’ bij de kardinaal. Een onvergetelijk middagje in de tuin van het aartsbisschoppelijk paleis. Ik zal binnenkort een keer in het archief duiken. Wellicht resulteert dit nog in een muzikaal verhaal. Wil je alvast iets weten over deze bijzondere middag? Google! Trefwoorden: Philip, Bert en Slag bij Ane. Of lees dit artikel van het NRC.
Laat ik het voor nu maar bij de muziek houden. P & B zijn in muzikaal opzicht niet vies van de zware metalen en/of van een potje onvervalste rock and roll. Philip’s oma heeft een deel van de vormgeving ingesproken. ‘Mag ik van u een bosje rock and roll’ is één van oma’s gevleugelde uitspraken. Oma is ook fan van Herman Brood en met enige regelmaat draaien we voor haar I Love You Like I Love Myself. Jaren later komt dit ook nog naar voren tijdens de afscheidsdienst van ‘onze’ rock and roll oma. Ik begeef me met mijn programma Altoradio net even op ander muzikaal terrein. Referentiekaders: Kink FM, 3FM, Lowlands, Pinkpop, Oor etc. etc. Er zijn ook zeker overeenkomsten. De muzikale radar staat bij ons drieën altijd aan. Kortom elke week ook volop ruimte voor nieuwe muziek. We proberen de wekelijkse keuzes zoveel mogelijk op elkaar af te stemmen. Elke vrijdag zijn er meerdere nieuwe ‘platen’ die in beide programma’s passen. Een kwestie van keuzes maken. Wie draait welke plaat? Op een gegeven moment ontstaat het idee om iets met dit gegeven te doen. Een gemeenschappelijk schijf? Een eigen Megahit of Alarmschijf? Voor ik er erg in heb heeft Philip al een naam verzonnen. De Gemeenschap van Goederenplaat. Een soort van muzikaal ‘huwelijksverbond’. Tegelijkertijd met de bekendmaking van de naam wordt meteen ook al de bijbehorende vormgeving gepresenteerd. Ik kom er trouwens pas jaren later achter dat een hidden track van het album Midnite Vultures van Beck de basis vormt voor de Gemeenschap van Goederenplaat-jingle.
Op 18 juni 1999 verzorgt Wes Cunningham met Not enough de aftrap. De GvG-plaat vaart vooral de eerste 1,5 jaar een geheel eigen koers. Soms valt er, al dan niet vanwege een schorsing, een uitzending (of twee) uit. En dan is er simpelweg ook geen schijf. Maar met hetzelfde gemak maken we achteraf nog een keus. En als we een nummer heel erg goed vinden dan bombarderen we deze gerust twee weken achter elkaar als de persoonlijke tip. In het najaar van 2020 vertrekt radiovriend Bert definitief naar Amsterdam. Studie klaar en aan de slag als leraar. Philip gaat nog een tijdje solo verder. December 2000 is Next Year van Foo Fighters de laatste gemeenschappelijke keus die in de Zuidoost-Drentse ether te horen is. Helaas geen next year voor Philip. Begin 2001 komt er eind aan zijn radioavontuur. Ik besluit al snel dat de Gemeenschap van Goederenplaat een blijvertje is. In de geest van ‘voorheen het vrijdagavondcollectief’. Inmiddels zijn we 22 jaar en ruim 1200 keuzes verder. Ik heb weleens na zitten denken over een nieuwe naam maar tot op de dag van vandaag is het verbonden met het vrijdagavondcollectief. Anno 2022 maak ik op vrijdagavond geen radioprogramma maar sluit ik mij in mijn muziekhok even af van de buitenwereld. Nieuwe muziek luisteren, lijstje samenstellen, GvG plaat kiezen en een nieuw verhaal schrijven.
Op deze vrijdagavond terug naar vrijdag 12 mei 2000. Gemeenschap van Goederenplaat: Leningrad Cowboys en Happy Being Miserable. Een typische eendagsvlieg. Eén van de minst succesvolle platen uit de geschiedenis van de Top 40. 2 weekjes genoteerd met een 32ste plaats als hoogste notering. Leningrad Cowboys is een Finse band. De muziek van de heren wordt wel omschreven als comedy rock. Dat heeft niet alleen te maken met de ‘absurde’ en komische nummers van dit bijzondere gezelschap. Of de bonte muziekmix. Een bijzondere smeltkroes van rock, metal, reggae, rock and roll en de rest. Het is ook mede te danken aan de doldwaze filmavonturen. De Finse regisseur Aki Kaurismäk neemt tussen 1989 en 1994 drie films met de band op. Leningrad Cowboys Go America (1989) en Leningrad Cowboys Meets Moses (1994) vertellen het ‘verhaal’ van de band. In de eerste film vertrekken de muzikanten met tractoren vanuit hun Siberische geboortedorp naar Amerika. Op naar eeuwige roem en succes. De American dream!? Dat gaat op z’n zachts gezegd niet zonder slag of stoot. De laatste film vertelt het verhaal na het ‘succes’. De bandleden hebben zich vol overgave op de tequila gestort. Of dat een verstandige keus is, is de vraag. Hun manager belooft dat hij de muzikale cowboys vanuit New York, het Sodom en Gommora, weer terug zal leiden naar het beloofde land. Terug naar hun geboortedorp. Kortom veel gein en ongein maar je kunt er ook op een andere manier naar kijken. Filmwetenschapper Sakari Toivianen stelt dat de eerste film de Finse identiteit aan de kaak stelt. Daarnaast toont, volgens hem, de regisseur zijn visie op de Europese unie en de ontwikkelingen in de (voormalige) Sovjet Unie. Een Amerikaanse recensent schrijft het volgende:
“Het is een road-comedy die zo kalm en ontspannen is, dat hardop lachen hopeloos misplaatst zou zijn.”
Kortom een beetje vreemd maar wel lekker. En nee dat vinden we niet raar! Dat vinden we bijzonder. Dat geldt niet alleen voor Happy Being Miserable maar ook voor mijn radioavonturen. Vooral de vrijdagavonden, en bijbehorende freak-nights, met radiomatties Philip en Bert. Fijne herinneringen aan mijn radioactieve jaren. Alles behalve miserable. Integendeel. Een onderdeel van mijn eigen roadmovie. Nog steeds onderweg en ‘radio-minded’. Volgende week ga ik mijn 50ste levensjaar in. Hoogste tijd om in dit bijzondere jaar te starten met een nieuw radioavontuur? Anno 2022 kan ik in principe vanuit mijn muziekhok radio maken. Wie weet. In ieder geval blijf ik mijn ‘muzikale boodschap’ wekelijks verkondigen. Niet via de ether maar via de digitale snelweg.
