Nu de lockdown er langzaam weer een beetje af gaat, is het misschien aardig om nog één (hopelijk laatste) keer stil te staan bij het fenomeen huisarrest. Of nee, doe maar in de vorm van een liedje. House Arrest, dus.
Ik heb een hele brede muzieksmaak en dat beschouw ik als een zegen. Toch komt, als ik een lijstje met mijn favoriete liedjes aller tijden zou moeten samenstellen, het dansbare genre er bekaaid af. Ik ben zelf nu eenmaal niet zo’n danser. Dat gezegd hebbende, ben ik nu ook niet het prototype moshpit-ganger, terwijl ik een goede gitaarpartij wel kan waarderen. Heel consequent zijn mijn voorkeuren dus niet, maar ik denk dat dat juist aan de basis ligt van mijn eclectische verzameling. En die koester ik. Overigens is het helemaal niet zo dat ik van weinig dancemuziek houd, maar ik houd van zoveel muziek, dat dance relatief maar een klein aandeel inneemt. Nou ja, dit wordt een ingewikkeld verhaal…
Wát ook ten grondslag ligt aan mijn verhoudingsgewijs lage interesse in het genre, vooringenomenheid is dat in elk geval niet. Want áls zo’n liedje (of wat mij betreft hele stroming) mij dan bij de strot grijpt, ga ik er ook voor. Zo kun je mij anno 2021 nog steeds wakker maken (spreekwoordelijk gezien dan) voor een fijne housepiano. Eerlijk is eerlijk, ik was nog niet aan boord toen de house nog ‘underground’-muziek was, maar ik zat wel op de eerste rij toen het genre op het punt stond de ‘crossover’ naar de ‘mainstream’ te maken. In beter Nederlands: toen er housenummers kwamen die het behalve op de dansvloer ook op de radio goed konden gaan doen en daardoor het écht grote publiek konden bereiken. Ik was in de zomer van 1987 immers net begonnen met mijn allereerste (lokale) radioprogramma en beluisterde alle muziek met radio-oren, ongeacht het genre. Wat mij betreft hoeft een goed liedje maar aan een paar eisen te voldoen: het moet een kop en een staart hebben, met een goede melodie ertussen. En of die melodie dan uit een doosje of een gitaar komt, maakt wat mij betreft niet uit.
De (commerciële) opkomst van de house viel in mijn herinnering samen met een steeds grootschaliger gebruik van de sampler. Een van de toonaangevende singles op dat gebied was Pump Up The Volume van M|A|R|R|S, in de herfst van 1987. Omdat je destijds nog maar samples van maximaal 3 seconden kon inladen (en/of omdat iedereen uit dezelfde bronnen putte), hoorde je in veel nummers dezelfde samples terug. In die zin waren Paid In Full van Eric B. & Rakim, Beat Dis van Bomb The Bass, Im Nin’alu van Ofra Haza, de remix van Climie Fishers Rise To The Occasion, Theme From S-Express en Check This Out van L.A. Mix, die allemaal binnen een jaar na het succes van Pump Up The Volume verschenen, inhoudelijk gezien bijna uitwisselbaar.
En dan sla ik er nog eentje over: House Arrest van Krush. Een Top 3-hit in Engeland in december 1987, en een maand later ook groot in de rest van Europa. Het werd een #1-hit in Zwitserland, en bereikte ook in Noorwegen, Duitsland en Nederland de Top 10. I know you’re gonna dig this!
Krush was een project van muzikanten Mark Gamble en Cassius Campbell, en producers Mark Brydon en Robert Gordon. De zangeres op House Arrest was Ruth Joy Oram. Zij worden beschouwd als de eerste Britse house act die op deze schaal door het grote publiek werd omarmd, en daarmee als pioniers op het gebied van de commerciële Britse house. Zelf gaan ze echter als eendagsvliegen de boeken in, hoewel hun tweede single Walking On Sunshine (pas in 1992) nog wel een clubhit werd.
Mark Brydon kwam daarna nog wel keihard terug, want hij richtte halverwege de jaren ‘90 Moloko op, samen met Roísín Murphy. Robert Gordon deed nog van zich spreken als medeoprichter van het invloedrijke label Warp Records, waar ‘cutting edge’ acts als Nightmares On Wax, Aphex Twin, Autechre en Squarepusher op uitkwamen. Ruth Joy startte een solocarrière. Haar debuutsingle Don’t Push It werd geproduceerd door Mantronik en de opvolger Soul Power door Carl McIntosh van de band Loose Ends (die van Hangin’ On A String).
Maar nu wordt het misschien wel erg nerdy allemaal 😉. En dat terwijl de aanleiding gewoon die lekkere platte old school hit House Arrest van Krush was, die mij tot op de dag van vandaag nooit is gaan vervelen! Check this out!
