Muzikale superheld!
Als warme broodjes over de toonbank gaan. “Kent u die uitdrukking”, zou dominee Gremdaat zeggen. Of de verhalen liggen voor het oprapen. Ik maak een muzikale mix van deze twee uitdrukkingen. De muzikale verhalen vliegen over de toonbank. Hoe ik daar zo bij kom? Heel simpel. Een bezoekje aan de platenzaak. Plato Groningen. Het (bijna) wekelijkse fietstochtje noar Stad zorgt eigenlijk altijd wel voor de nodige inspiratie. De aanschaf van een nieuw album. Het moment dat je een juweeltje en/of hard to find classic uit de 2de hands bak tevoorschijn tovert. Muziek die in de winkel op staat. Of een gesprekje met de muziekliefhebbers die bie de Plato achter de toonbank staan. Dit laatste heeft geresulteerd in de keus van deze week.
Het is eind augustus 2022. Een overvolle lijst met nieuwe releases. Kortom met het muzikale boodschappenlijstje richting de platenzaak. Tijdens het afrekenen ontstaat er al gauw een gesprek. Het gaat over het ontdekken van muziek. Niet alleen nieuwe muziek maar juist ook van jaren geleden. Michel en Marko van Plato vertellen over een recente ontdekking. Ontdekt tijdens het doorspitten van een verzameling 2de hands vinyl. Ik vertel over mijn vrijdagavond-activiteit. Het vrijdagavond-gebeuren levert namelijk met enige regelmaat ook leuke muzikale verrassingen op. Het schrijven van een wekelijks verhaal. Eén belangrijke spelregel! De wekelijkse keus mag niet in de Spotify bibliotheek staan. Michel reageert enthousiast:
‘’Ik heb nog wel een suggestie. Klark Kent”.
Clark Kent? Clark Kent? Geen eureka moment. Er gaat een zwak lampje branden. Denk! Waar ken ik die naam ook alweer van? Op het moment dat het Willie Wortel lampje geactiveerd wordt komt Michel ook met het verlossende antwoord: Superman. Inderdaad Clark Kent is het geheime alterego van Superman. Of andersom. In dit geval gaat het om Klark Kent. Klark met een K i.p.v. een C. Het alterego van een muzikale superheld. Vervolgens ontstaat een leuk gesprek met Michel. Ik krijg ‘alle’ ins and outs over deze mysterieuze persoon te horen. Een gesprek dat de basis vormt voor het volgende verhaal. Wie? Wat? Waarom?
Terug naar 1977. Een nog onbekend Engels bandje tourt door Nederland. Er staan o.a. optredens in huize Maas in Groningen en de Kienstobbe in het Drentse 2de Exloërmond op het programma . De groep speelt tijdens de concerten debuutsingle Fall Out en een aantal covers. En dat te bedenken dat dit onbekende bandje twee jaar later een legendarisch optreden op Pinkpop zal geven. Over welke band ik het heb? The Police! Sting, Andy Summers en Stewart Copeland. In 1978 verschijnt het debuut Outlandos d’Amour. Daarop staan klassiekers als Roxanne, So Lonely en Can’t Stand Losing You. Geschreven door Sting. Dat geldt ook voor Message In A Bottle en Walking On The Moon. Afkomstig van opvolger Reggatta De Blanc. Daarmee profileert frontman Sting zich als de belangrijkste songschrijver binnen de band. Hoewel Sting de meeste composities voor zijn rekening neemt leveren Summers en Copeland ook de nodige tekstuele bijdrages. Maar Copeland heeft in dat opzicht meer noten op zijn zang. Het nummer Don’t Care is daar een goed voorbeeld van. De drummer schrijft het met de intentie om het op te nemen met zijn muzikale vrienden. Sting heeft echter wat moeite met de tekst. In zijn vrije uurtjes duikt Copeland de studio in om het nummer zelf op te nemen. Dat gebeurt met Police producer Nigel Gray. Hij speelt alle instrumenten zelf. Maar dan moet de plaat ook nog uitgebracht worden. En hoe je dat zonder dat het teveel invloed op je eigen bandje heeft?
Don’t Care gaat over de verschillende identiteiten die je kunt aannemen. Een voorbeeld? Superman oftewel Clark Kent. Gevalletje geheime identiteit? Of echte identiteit? Klark Kent is geboren. De muzikale superheld gaat net als zijn voorbeeld gemaskerd door het leven. Dit om zijn ware identiteit niet te onthullen. De single wordt gereleased en komt op een gegeven moment binnen in de Engelse hitlijst. En dan volgt vanzelfsprekend het ‘onvermijdelijke’. Een uitnodiging voor Top Of The Pops. Zijn muzikale maatjes van The Police vergezellen Copeland tijdens dit avontuur. Broer Miles Copeland is ook van de partij. De heren staan gemaskerd op het podium. Dit smaakt naar meer. Er volgt nog een aantal singles. Uiteindelijk resulteert het in het album Klark Kent. De releases worden op ‘gif’’groen vinyl uitgebracht. Het album in een 10 inch uitvoering. Op het eigen Kryptonite Records. Hoe toepasselijk wil je het hebben! Kryptonite? Dat is natuurlijk het krachtig groene goedje dat een gevaar vormt voor Superman. Mysterie. Geheime identiteit. Het superhelden plaatje is, letterlijk en figuurlijk, compleet. Het concept gaat verder dan alleen maar het ‘simpel’ uitbrengen van een solo-plaatje.
Het muzikale DNA profiel van The Police is nadrukkelijk aanwezig. Maar zijn ware identiteit? Een goede verstaander heeft destijds misschien aan een half woord genoeg. In de binnenhoes zijn foto’s te zien die gemaakt zijn tijdens een optreden van The Police. En de tekst van Don’t Care biedt wellicht ook wel wat aanwijzingen. Het album verschijnt kort na de release van het derde Police album Zenyatta Mondatta. De band is zeer succesvol en staat volop in de belangstelling. Er gaan dan ook al gauw geruchten dat Copeland de drijvende kracht achter Klark Kent is. Dat wordt in eerste instantie door de muzikant ontkend maar hij komt daar later op terug. Dit muzikale avontuur is geen lang leven beschoren. Dit betekent niet het einde van een muzikaal leven naast zijn succesvolle band. Integendeel. De drummer werkt met verschillende artiesten samen. Van Peter Gabriël tot Tom Waits en van oud Doors leden Ray Manzarek en Robbie Krieger tot Mark King. Daarnaast componeert hij muziek voor tientallen films en TV-series. Daar komt alterego Klark Kent trouwens ook weer om de hoek kijken. Voor de soundtrack van Francis Ford Coppola’s film Rumble Fish wordt dankbaar gebruik gemaakt van Kent’s nummer Excess. Kinetic Ritual keert op een later moment terug als tune van het MTV programma The cutting edge. Een druk bezet mannetje want tussen de bedrijven door speelt hij in bands als Animal Logic, Oysterhead en in een nieuwe bezetting van The Doors. Alsof dat nog niet genoeg is ontpopt Copeland zich als ware archivaris. In 2006 gaat de film Everyone Stares: The Police Inside Out in première. Vanaf 1978 legt de drummer alles vast met zijn super 8 filmcamera. Onderweg, Op het podium. Het succes. De fans. Een roadmovie volgens de filmer. Een prachtig document. Van beginnend bandje naar wereldroem. Van anonieme muzikant tot wereldster. Van een anonieme superheld is allang geen sprake meer.
Over muzikale superhelden gesproken. Lang leve de helden van platenzaak. Passie. Bevlogenheid. Daar gaat het om. Een bezoek aan de Plato, of de muzikale collega’s van Elpee of Vanderveen, is altijd een feestje. Als dat, in de vorm van een muzikaal verhaal, ook nog eens een muzikale bonus oplevert dan is het feest helemaal compleet. Laat ik maar eindigen met een toepasselijk citaat van filosoof Plato.
“Muziek en ritme vinden hun weg tot in de geheime plaatsen van de ziel.”
