De Nicks factor!
Een bureau bezaaid met memoblaadjes. Fluorescerend geel, roze of oranje. Of ‘gewoon’ wit. Nog onbeschreven of vol aantekeningen? Dat laatste! Een bekend tafereel. Zie de werkplek in mijn muziekhok. Eén keer in de zoveel tijd neem ik de stapel met memoblaadjes door. Een tijdje terug valt mijn oog op een memo met daarop de volgende woorden: HT, John Stewart en Stevie Nicks. HT staat voor Hidden Treasures. De aanleiding? Ontdekt tijdens een rondje social media? Zou zo maar kunnen. Gehoord op de radio? Die kans acht ik vrij klein. Ik weet het niet meer. In ieder geval interessant genoeg om als muzikale schatbewaarder deze ontdekking met jou als lezer te delen.
Stevie Nicks behoeft geen introductie maar John Stewart? Tot voor kort onbekend. In ieder geval qua naam maar daar komt al gauw verandering in. Daarvoor eerst terug naar eind jaren 50/begin jaren 60. Er is sprake van een ware folk-revival. Het Amerikaanse Kingston Trio speelt daar een belangrijke rol in. In 1959 scoort de groep een hit met de traditional Tom Dooley. Het is de opmaat naar een indrukwekkende carrière. Er gaan miljoenen exemplaren van de albums van het trio over de toonbank. Het ene naar het andere record wordt verbroken. Na een aantal jaren ontstaat er onenigheid binnen de groep en verlaat mede- oprichter David Guard de band. Hij wordt vervangen door de eerdergenoemde John Stewart. In deze bezetting blijft de groep tot 1967 actief.
De opkomst van bands als The Stones, The Beatles maar ook The Beach Boys zorgt ervoor dat de het grote publiek steeds minder geïnteresseerd is in folk muziek. In de tussentijd profileert Stewart zich steeds meer als songschrijver. Niet onverdienstelijk. Een understatement. Zo schrijft hij voor The Monkees de klassieker Daydream Believer. Na het uiteenvallen van het Kingston Trio richt hij zich op een solocarrière. In de periode 1969-1979 verschijnen er negen studioalbums en een live-plaat. Ondanks positieve recensies blijft commercieel succes uit. Dat zorgt er onder andere voor dat Stewart’s albums bij verschillende platenmaatschappijen worden uitgebracht. Niet de minsten. Het avontuur begint bij Capitol Records waarna een overstap wordt gemaakt naar RCA. Op een gegeven moment wordt een contract getekend bij RSO Records. RSO staat voor Robert Stigwood Organization. In die tijd biedt RSO ook onderdak aan Eric Clapton en Bee Gees en brengt de succesvolle soundtracks van Grease en Saturday Night Fever uit.
Voor John Stewart breken betere tijden aan. In 1979 verschijnt via RSO Bombs Away Dream Babies. Het album behaalt de Top 10 van de Billboard album lijst. Daar komt de Nicks-factor om de hoek kijken. Fleetwood Mac leden Lindsey Buckingham en Stevie Nicks leveren een belangrijke bijdrage aan de plaat. Buckingham is co-producer en speelt daarnaast een deel van de gitaarpartijen in. Stevie Nicks verzorgt de backing vocals. Met alleen de vermelding backing vocals doe je de zangeres, in mijn opzicht, tekort. Op opener Gold is het kenmerkende stemgeluid van de zangeres duidelijk aanwezig. Het nummer wordt op single uitgebracht en behaalt de vijfde plaats in de Amerikaanse hitlijst. Canada en Australië volgen. In Nederland blijkt de tipparade het hoogst haalbare.
De vraag is of het nummer zonder het stemgeluid van Nicks net zo succesvol zou zijn geweest. Het zijn de hoogtijdagen van Fleetwood Mac. Van het album Rumours worden binnen een maand meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht. De bijbehorende tour is een groot succes. Nicks heeft een uit duizenden herkenbaar stemgeluid dat niet alleen mede bepalend is voor het succes van haar eigen band. Ook collega Tom Petty plukt de muzikale vruchten dankzij het duet Stop Draggin’ My Heart Around. Een klassieker. Ik probeer mij Gold zonder de vocalen van Nicks voor te stellen. Het is in mijn muzikale beleving een onmisbaar en essentieel onderdeel van het nummer. It’s all about the Nicks factor!
