Down under meets The Lowlands.
Het gebeurt met enige regelmaat. Spontaan een wijsje in mijn hoofd. Soms verklaarbaar. Een liedje op de radio dat vervolgens de hele dag in je hoofd blijft hangen. Een muzikaal gesprek. Een boek. Genoeg inspiratiebronnen! Soms ook onverklaarbaar. Een voorbeeld. Een paar weken geleden. Ik loop mijn muziekkamer binnen. Op het moment dat ik een blik werp op de muziekcollectie wordt een muzikaal luikje geopend en komt totaal onverwacht een liedje tevoorschijn: Come Undone van Jimmy Barnes & The Pilgrims. Jaren geleden voor het laatst gehoord. Waarom komt deze nu op dit moment naar boven drijven? Ik kan geen enkele aanleiding bedenken. Ik tover de desbetreffende single uit de collectie tevoorschijn. CD speler aan en genieten maar. Vanaf de eerste seconde klinkt het vertrouwd. In 1996 is het ook vanaf de eerste seconde raak. Het kwartje valt meteen als ik Come Undone voor de eerste keer op de radio hoor. Kortom snel richting de platenzaak.
The Pilgrims is op dat moment voor mij in ieder geval al een bekende band. De eerste kennismaking? De single White Men (1991). Ex Alarmschijf en Top 20 hit. Afkomstig van het debuutalbum Once To Everything. Geproduceerd door Mike Pela die eerder heeft samengewerkt met The Fine Young Cannibals en Sade. Opvolger Red komt niet zonder slag of stoot tot stand. Er volgt zelfs een rechtszaak tussen de band en platenmaatschappij Sony. De inzet? Het budget voor de opnames van een nieuwe plaat. De band wordt in het gelijk gesteld door de rechter en krijgt een hoger budget toegewezen. Het album Red ziet het levenslicht maar levert geen succesvolle singles op. Via Van Records verschijnt in 1995 het derde album Hurrah. Het levert The Pilgrims in de vorm van de single Can’t Resist een radiohit op. De band is veelvuldig te zien op de diverse podia en staat onder andere op het jaarlijkse Parkpop festival. Na Can’t Resist worden, zonder succes, Anything en I Wish (Stevie Wonder cover) uitgebracht.
1995. Niet alleen het jaar van de release van het Pilgrims album Hurrah. Ook de Australische zanger Jimmy Barnes doet dat jaar van zich spreken met het album Psyclone. Deze release lijkt echter geruisloos aan de Nederlandse muziekliefhebber voorbij te gaan. Onbekend maakt onbemind? We hebben hier niet met zomaar een zanger te maken. Barnes is in thuisland Australië een muzikale grootheid. Geboren in Schotland maar op zijn vijfde verhuisd naar down under. Zijn eerste muzikale wapenfeit? In 1974 wordt hij lid van Fraternity, de band van zijn broer Swanee. Hij treedt daarmee in de voetsporen van Bonn Scott, die niet veel latere furore maakt met AC/DC. Barnes stapt een jaar later over naar Orange, de band die op een gegeven moment wordt omgedoopt in Cold Chisel. Na een paar rumoerige jaren, waarin Barnes meerdere keren vertrekt maar telkens weer terugkeert, is daar in 1978 de ommezwaai. Cold Chisel tekent een contract bij Warner. Er volgen vijf succesvolle albums en een schoorsteenmantel vol muziekprijzen. In 1983 is het einde oefening waarna een succesvolle solo-carrière volgt. Een reeks hitsingles en nummer 1 albums en samenwerkingen met artiesten als Tina Turner en Joe Cocker spreken boekdelen. In 1995 verschijnt album nummer acht: Psyclone. Daarop staat onder andere Come Undone
1996 is het jaar waarin de muzikale werelden van Barnes en The Pilgrims samenkomen. Het resultaat is een nieuwe versie van Come Undone. Opgenomen in de Amsterdamse Studio 150. Ondanks dat het nummer veelvuldig te horen is op de Nederlandse radio blijft succes wederom uit. Er volgt nog een tweetal singles maar in 1997 is de koek op voor de Nederlandse band. Althans voorlopig. Een aantal jaren later wordt de band nieuw leven ingeblazen. Als gitarist Persijn Joling door een herseninfarct wordt getroffen blijft het lange tijd stil. Daar komt in 2018 met de release van PunkSoulRock’nRoll verandering in. Er volgt een gelijknamige theatertour. In 2020 wordt het voorlopig laatste wapenfeit uitgebracht: 6IX. In 2022 keert de band weer terug op het podium.
En Jimmy Barnes? De zanger geeft later toe dat hij rond de opnames van zijn album Cyclone op een dieptepunt is aanbeland. Volgens eigen zeggen staat hij vanwege een alcoholverslaving aan de afgrond. Zijn muziekuitgeverij gaat failliet. In dezelfde periode komt de belastingdienst met een flinke aanslag. De zanger vertrekt naar Frankrijk. In 1998 keert Barnes terug naar Australië en volgt een reünie van Cold Chisel. Tot op de dag van vandaag is Jimmy Barnes een gevierd artiest. In 2017 volgt zelfs een onderscheiding: Officer of the Order of Australia. En onderscheiding die in de jaren 70 door Queen Elizabeth, op advies van de Australische regering, in het leven is geroepen. De zanger krijgt de onderscheiding niet alleen voor zijn muzikale verdiensten. Hij is ook actief voor verschillende non-profit organisaties die zich inzetten voor het welzijn van kinderen met een handicap.
Anno 2023, 27 jaar na de eerste kennismaking, geniet ik weer met volle teugen van brulboei Jimmy Barnes in combinatie met het rauwe stemgeluid van Pilgrims-zanger Reniet Vrieze. Down Under meets The Lowlands.
